وی افزود: کودکان زودرس که در واحد مراقبت های اولیه نوزادان (NICU) نگهداری می شوند غالبا در برابر نورهای درخشان اتاق ، چشم هایشان را می بندند ، اما امکان بستن گوش ها یشان در مقابل صداهای بلند و آزار دهنده را ندارند و انتقال بسیار سریع نوزاد از رحم مادر به محیط بسیار شلوغ (NICU)، احتمال آسیب پذیری نوزادان پرخطر را افزایش می دهند و شواهد علمی فزاینده ای وجود دارد که نشان می دهد نویز (صدای زیاد) زیاده از حد در این محیط، بر رشد و تکامل نوزادان اثرات منفی دارد و آنها را در معرض ناتوانی های شنوایی، زبانی و شناختی قرار می دهد.
جعفری ادامه داد: از سوی دیگر نوزادان نارس نسبت به نویز زمینه، حساسیت ویژه ای دارند زیرا دستگاه شنوایی آنها در مراحل حساس رشد عصبی قرار دارد و آنها دیگر توسط بافت و پوشش رحم، محافظت نمی شوند. به گفته این دانشیار دانشکده علوم توانبخشی دانشگاه علوم پزشکی ایران رشد دستگاه شنوایی در دوران بارداری، فرایند دقیق و پیچیده ای است. کلیه ساختارهای مهم گوش از جمله حلزون در فاصله هفته های ۲۳ تا ۲۵ بارداری شکل گرفته و نوزاد نارس قبل از ورود به بخش (NICU)، از قدرت شنیدن برخوردار است. آنچه مهم است حفاظت از دستگاه شنوایی نوزاد در برابر آن دسته از محرکات صوتی است که هنوز قادر نیست از عهده پردازش آنها براید.
وی افزود: به نظر می رسد نوزادان پس از تولد، صدای مادرشان را به صدای دیگر زنان، ترجیح می دهند. بر اساس یافته های مطالعات مختلف، نوزادان قادرند به طور انتخابی با تغییر صدای ضربان قلبشان، پاسخ دهند و منبع صدا را پیدا کرده یا به سمت آن حرکتی داشته باشند. در واقع، در پاسخ نوزادان، برتری واضحی نسبت به صدای مادر، حتی در ساعت های اولیه تولد مشاهده می شود که بر اهمیت تجارب شنوایی اولیه تاکید دارد و نشان می دهد که توجه شنوایی، یادگیری و حافظه، از درون رحم شروع می شوند. نوزادان نارس ممکن است هفته ها و حتی ماه هایی از زندگی شان را در NICU بگذرانند. در این مدت، آنها از شنیدن اصوات مادرانه بیولوژیک که در رحم قابل شنیدن بود، محروم می شوند. این صداها را باندهای فرکانس پایین صدای مادر و تحریک ریتمیک و مداوم ضربان قلب مادر تشکیل می دهند.
جعفری گفت: زمانی که دستگاه شنوایی در دوره حساس رشد خود قرار دارد، محرومیت از این صداها می تواند بر تکامل نواحی شنوایی مغز و نواحی مربوط به فراگیری گفتار و زبان، تاثیرات بارزی داشته باشد. دکتر جعفری ادامه داد: بی تردید، تنوع صداها و سطوح نویزی که در NICU وجود دارد، از آنچه در رحم مادر شنیده می شود، بسیار متفاوت است. در چنین محیطی، صداهای با فرکانس پایین در مایع آمنیوتیک رحم، جای خود را به نویزهای غیر قابل پیش بینی ناشی از وسایل تهویه، نمایشگرهای قلبی، پمپ های تزریق، فراخوان ها (پیجرها) و زنگ های هشداردهنده می دهند. نویز NICU می تواند برای سلامتی، زیان بار باشد. صدای بلند، تغییرات فیزیولوژیک ناخواسته ای را در ضربان قلب، فشار خون، تنفس و اکسیژن گیری باعث می شود. نویز، همچنین می تواند موجب هوشیاری زیاده از حد، و تاثیرات منفی بر دستگاه های قلبی-عروقی و تنفسی گردد.
رئیس انجمن علمی شنوایی شناسی ایران، روش هایی برای رفع سطوح بالای نویز NICU را بر شمرد و افزود: تغییر طراحی NICU؛ اصلاح، جایگزینی یا تعمیر تجهیزات، استفاده از دستگاه های هشدار دهنده با صدای آرام، تغییر رفتار پرسنل، اندازه گیری منظم سطوح نویز و استفاده نکردن از ایرماف ها، می تواند منجر از پیشگیری از بروز اختلال شنوایی نوزادان در واحد NICU شود.
