شف آنلاین>سلامت>پرخوری با اختلال در کار نرون های مغزی و تولید زیاد هورمون لپتین، توانایی مغز را برای شناسایی زمان سیر شدن انسان از بین می برد و موجب اضافه وزن و خواب آلودگی می شود.
به گزارش شفا آنلاین،
زمانی که یک بشقاب پر از غذا می خوریم، احساس می کنیم که در حال انفجار
هستیم.با وجودی که امکان پاره شدن معده بر اثر پرخوری وجود دارد، اما
رفلاکس تهوع کمک می کند که معده به این مرحله نرسد.
معده انسان ها به
طور متوسط می تواند حدود یک تا یک و نیم لیتر غذا را تحمل کند اما تا قبل
از پاره شدن می تواند برای جا دادن چهار برابر این مقدار غذا، به اصطلاح کش
آید.
زمانی که غذایی مملو از چربی، قند و کربوهیدرات مصرف می شود، سیستم عصبی پاراسمپاتیک به بدن دستور می دهد که با کاهش سرعت فعالیت ها، بر هضم غذا تمرکز کند که باعث می شود انسان احساس بی حالی کند.
از سوی دیگر در حین هضم غذا، سلول های لوزالمعده هورمون انسولین تولید می کنند که به نوبه خود موجب افزایش هورمون هایی مانند ملاتونین و سرتونین می شوند؛ این هورمون ها موجب بروز احساس خواب آلودگی و همچنین شادی می شوند.
علاوه بر این، ممکن است که بر اثر افزایش سطح گلوکز ناشی از غذا، فرد به سختی بتواند چشمان خود را باز نگاه دارد. به واقع، پرخوری در کار نرون های مغزی که به طور معمول پروتئین های اورکسین orexin را برای بیدار و هوشیار نگاه داشتن انسان تولید می کنند، اختلال ایجاد می کند.
از سوی دیگر، سلول های چربی نیز هورمون لپتین تولید می کنند که با اتصال با گیرنده های مغزی، پیام سیر شدن را به فرد منتقل می کنند و غذا خوردن بیش از نیاز بدن، باعث می شود که بدن لپتین بیشتری تولید کند، زیرا میزان این هورمون به طور مستقیم با میزان چربی بدن ارتباط دارد.
در چنین مواردی، ممکن است بدن افراد نسبت به هورمون لپتین مقاومت ایجاد کند که توانایی مغز را برای شناسایی زمان سیری انسان از بین می برد و باعث پرخوری و اضافه وزن فرد می شود.
زمانی که غذایی مملو از چربی، قند و کربوهیدرات مصرف می شود، سیستم عصبی پاراسمپاتیک به بدن دستور می دهد که با کاهش سرعت فعالیت ها، بر هضم غذا تمرکز کند که باعث می شود انسان احساس بی حالی کند.
از سوی دیگر در حین هضم غذا، سلول های لوزالمعده هورمون انسولین تولید می کنند که به نوبه خود موجب افزایش هورمون هایی مانند ملاتونین و سرتونین می شوند؛ این هورمون ها موجب بروز احساس خواب آلودگی و همچنین شادی می شوند.
علاوه بر این، ممکن است که بر اثر افزایش سطح گلوکز ناشی از غذا، فرد به سختی بتواند چشمان خود را باز نگاه دارد. به واقع، پرخوری در کار نرون های مغزی که به طور معمول پروتئین های اورکسین orexin را برای بیدار و هوشیار نگاه داشتن انسان تولید می کنند، اختلال ایجاد می کند.
از سوی دیگر، سلول های چربی نیز هورمون لپتین تولید می کنند که با اتصال با گیرنده های مغزی، پیام سیر شدن را به فرد منتقل می کنند و غذا خوردن بیش از نیاز بدن، باعث می شود که بدن لپتین بیشتری تولید کند، زیرا میزان این هورمون به طور مستقیم با میزان چربی بدن ارتباط دارد.
در چنین مواردی، ممکن است بدن افراد نسبت به هورمون لپتین مقاومت ایجاد کند که توانایی مغز را برای شناسایی زمان سیری انسان از بین می برد و باعث پرخوری و اضافه وزن فرد می شود.
نظرشما
آخرین اخبار