روایت وزیر بهداشت از حیاط دولت

میان بحث‌های داغ و تلخ بودجه‌ای آخر سال، برای نفس تازه کردن به حیاط این ساختمان کهن آمدم. تصویری که مشاهده می کنید را روبروی خود دیدم. فرصتی شد تا از فراز پلکان های این حیاط زیبا، با تامل بیشتری به قامت افراشته سروهای بلند و کهنسال، کلاغ ها و پرندگانی که همزاد آنها هستند و دهه های متمادی نظاره گر آمد و شد حکومتها و دولت ها و شخصیت های مختلفی هستند، بنگرم. حتما عده زیادی از آنها با انگیزه خدمت پا به این مکان گذاشته اند.

بیندیشیم. طبیعی است که در پایان کار، قضاوت در مورد کارنامه آنها متفاوت و بلکه متضاد بوده است؛ برخی به کشور و مردم و فرهنگ ما خدمت و برخی خیانت کرده اند؛ اما در نگاه حکمت آموز این سروهای بلند و در چکاوک صدای پرندگان مقاوم و پر سن و سال؛ رازی نهفته است که باور آن برای صاحبان قدرت و دلدادگان شهرت سخت است.

و آن اینکه؛ دوره خدمت شما کوتاه تر از آن است که تصورش را داشته باشید. همه شما نه تنها از این مکان بلکه از این کره خاکی خواهید رفت. و آنچه می ماند، نام نیک یا بد، و اثری است که برای خود، آشنایان و هموطنان و بلکه مردم جهان باقی می گذارید. نسلهای آینده و تاریخ در مورد شما قضاوت خواهند کرد.

در شگفتم از انسانی که تا پایان عمر، واقعیت های ملموس جهان فانی را باور نمی کند. گاهی به جای خدمت خیانت، به جای محبت ظلم، به جای شادمانی غم، به جای عشق کینه، به جای نوع دوستی، خودخواهی و خودبینی و جاه طلبی؛ و به جای رفاقت شقاوت را بر می گزیند و در کارنامه خود به یادگار می گذارد. حال آنکه؛ محبت و تواضع، صبوری و پرهیز از دروغ و ریاکاری، گنج بی پایانی است که خداوند در نهاد هر انسانی نهاده است.

به هر روی، برگ دیگری از تاریخ ساختمان پاستور ورق خورد و آنچه از نیک و بد رسالتی که سال ۹۴ بر دوشمان بوده و به انجام رسانده‌ایم؛ باید در ترازوی قضاوت مردم سنجیده شود. امیدوارم روزی که از این حیاط و درختان بالا بلندش خداحافظی می کنیم، شرمنده ملت شریفمان نبوده و سربلند از آزمون خدمت بیرون آییم. با دعای خیر شما».