ما بیش از هر زمان دیگری به استادانی چون استاد بهادری احتیاج داریم

    این دوستان در بین ما هستند ولی کم اند و هرچه این تقدیرها توسعه پیدا کند استادانی که در آموزش و پژوهش در حوزه پزشکی هستند نسبت به کسانی که سالها فعالیت صادقانه داشتندو با دانشجویان ارتباط داشتند هم امیدوار می‌شوند و به همین ترتیب الگوسازی می‌شود و افراد می‌بینند اگر راه این استادان را ادامه دهند و مانند الگو رفتار کنند از آن‌ها تقدیر می‌شود و ماندگار می‌شوند.

 بنده اولین بار با استاد بهادری در سال سوم یا چهارم رشته پزشکی در دهه 40، سال‌های 46 و 47 آشنا شدم و ایشان در آن زمان دانشیار و ما هم دانشجویان دانشگاه بودیم و ایشان را بعد از دکتر آرمین نفر دوم رشته آسیب‌شناسی می‌شناختیم و از نشانه‌های آن فعالیت‌های پرجوش‌وخروش ایشان در بالین بود که هنوز بعد از سالها و نسبت به سن شان این نشانه‌ها در ایشان قابل‌مشاهده است. ماشاالله همچنان فعال اند وواقعاً مثل دوره جوانی شان حضور دارند و فعالیت می‌کنند.

       زمانی که ما برای عضویت انجمن اسلامی در دانشکده پزشکی دنبال اساتید معتقد می‌گشتیم و شهید دکتر لواسانی که دو سال از ما جلوتر بودند و بعد در حزب شهید شد و ایشان وصف دکتر بهادری را بسیار می‌کردند ومابا دکتر بهادری راجع به مسائل سیاسی و مبارزات صحبت می‌کردیم و کتاب‌ها و تفسیر آیت‌الله طالقانی دستشان بود و مطالعه می‌کردند بنابراین در دپارتمان آسیب‌شناسی تدین و تعهد ایشان بر ما دانشجویان شناخته‌شده بود و در آن زمان کسانی مثل دکتر آرمین که همه زندگی خود را وقف رشته آسیب‌شناسی در پزشکی کرده بود و دکتر بهادری از صبح سرکار می‌آمدند و پا به‌پای دکتر آرمین فعالیت می‌کردند والان بعد از سال هاخدمت، در بیمارستان مسیح دانشوری چند روزی در اینجا بدون هیچ چشمداشتی حضور دارند و شان ایشان طوری است که چشم‌داشت مالی ندارند و در اینجا در جلسات صبح حضور دارند و در باقی جلسات همچون مرگ و میر و شورای علمی شرکت می‌کنند و نظر های بسیار تاثیرگذاری می‌دهند و به لحاظ علمی به‌روز هستند و خود حضور ایشان به‌عنوان استاد رشته آسیب‌شناسی حائز اهمیت و احترام است و به‌واسطه تلاش‌های بی‌دریغشان چهره ماندگار هستند و می‌مانند و در بین پزشکان جوان موجب علاقه‌مندی بیشتر آن‌ها به رشته پزشکی می‌شود و آنچه ما به‌غیراز ایام دانشجویی که از یک منظر دیگر نگاه می‌کردیم و حالا که در یک موقعیت شغلی هستیم می‌بینیم، واقعاً دلباخته علم و علاقه‌مند جدی به سطح کشور و ملت هستند و چه حالا و چه گذشته و همواره با درایت مسیر را طی کردند در فرهنگستان علوم جلسه کمیته علوم پایه را اداره می‌کنند و جلسات شورای علمی را هدایت می‌کنند و همیشه حرف برای زدن دارند و در جلسات که مریض معرفی می‌کنند، حرف آخر را در رشته آسیب‌شناسی دکتر بهادری می‌زند.

       ایشان در بیمارستان مسیح دانشوری مسئولیت کمیته اخلاق و ethic مقالات رادارند. این مقالات برای اینکه منتشر شود باید مراحلی را طی کند و مستدل باشد و بعد هم در حیوانات آزمایش کرده باشند و نتیجه و اثر دارو را مشاهده کنند و ایشان بسیار مراقب هستند که مطلبی بدون این ویژگی‌ها چاپ نشود.

       ایشان شخصیت چندوجهی است اولاٌ در پزشکی در رشته آسیب‌شناسی سرآمد هستند و در اعتقادات و مبانی اسلامی بسیار پایبند و در علاقه‌شان به ایران واقعاً یک شخصیت وطن‌دوست و مدافع هویت ملی هستند و ایشان می‌توانستند به امریکا و انگلستان سفر کنند و در آنجا اقامت داشته باشند، البته دکتر بهادری سالی 1 الی 2 بار برای دیدن فرزندانشان که در امریکا اقامت دارند می‌روند ولی ترجیح اصلی و قطعی‌شان که در ایران بمانند و این خیلی ارزشمند است.

 ما در جلسات علمی خیلی از اوقات جمع‌بندی جلسات را به ایشان واگذار می‌کنیم و اگر زمانی کسالت داشته باشند به‌محض اینکه بهبودی نسبی حاصل شود، با همان حال سرکار می‌آیند. استاد دکتر بهادری بازنشستگی ندارند و خود را وقف رشته پزشکی کردند و وجودشان بسیار مغتنم است و ای‌کاش تعدادشان بیشتر از این بود که الآن هست ما بیش از هر زمان دیگری احتیاج داریم به استادان معتقد به جمهوری اسلامی و مومن به هویت ایرانی و در بیمارستان مسیح دانشوری تالار به نام ایشان نام‌گذاری شده که جلسات صبحگاهی در آنجا برگزار می‌شود.