چطورمی‌توان یک بحران بهداشتی را مدیریت کرد؟

به گزارش شفا آنلاین،  به همین دلیل و به‌منظور مقابله با چنین فجایعی، اداره‌های بهداشت ایالتی در سراسر آمریکا به‌سرعت در حال تکمیل برنامه‌های «استانداردهای مراقبت در شرایط بحرانی» برای آماده‌سازی کادر پزشکی هستند.

 البته این امر به نظر کار آسانی نمی‌آید. طراحان چنین برنامه‌هایی باید با رعایت اصول اخلاقی و حقوقی، کنترل شرایط بحران را که با هجوم بی‌وقفه بیماران به بیمارستان‌ها شدت می‌گیرد، به دست گرفته و آن را به نحو مطلوبی مدیریت کنند.

البته برنامه‌ریزی کلان در زمینه واکنش‌های اضطراری موضوع جدیدی محسوب نمی‌شود، اما این طرح‌های جدید روی حوادث فاجعه‌آمیزی که از توان سیستم مدیریتی بیمارستان‌ها فراتر می‌روند متمرکز می‌شوند. شیوع ابولا که هزاران نفر را به کام مرگ فروبرد و پای ده‌ها نفر را به بیمارستان‌های آمریکا کشاند، باعث برانگیخته شدن توجه خاص مسئولین به آمادگی گسترده‌تر و وسیع‌تر نظام سلامت در جهت کنترل رویدادهای شگرف متمرکز شده است.

موارد دیگری که می‌توان از آن‌ها نام برد، فاجعه توفان کاترینا و گردباد مرگبار سال ۲۰۱۱ که در شهر چاپلین در ایالت میسوری رخ داد، هستند. هنگامی که یک فاجعه بهداشتی یا زیست‌محیطی همانند آن چیزی که توسط برنامه‌ریزان طرح‌های مقابله با حوادث غیرمترقبه تصور شده است از جانب مقامات دولتی نیز یک بحران قلمداد شود، مراقبت‌های پزشکی از تمرکز بر فرد به سمت تقسیم منابع محدود برای عامه مردم سوق پیدا می‌کند به‌طوری‌که بر اساس توصیف نهاد مشورتی ملی «انستیتوی پزشکی آمریکا» بهترین پیامدهای بهداشتی را برای مردم به ارمغان بیاورد.

 این امر در واقع می‌تواند به معنای عدم پذیرش بیماران فاقد شرایط حاد در بیمارستان‌ها، توزیع گزینشی داروهای ضدویروس کمیاب و عدم دریافت درمان‌های معمول توسط بیمارانی که احتمال زنده ماندنشان بسیار کم است، باشد. به گفته جودی مارچتی، مدیر مرکز اورژانس و یکی از مجریان طرح مدیریت فاجعه در اداره بهداشت ایالت مینه‌سوتا، چنین شرایطی در پزشکی مدرن امروزی به‌هیچ‌وجه قابل‌قبول نیست. وقتی پنج بیمار نیاز به دستگاه تنفس مصنوعی دارند اما شما تنها یک دستگاه در اختیار دارید، درمان را به کدام‌یک از بیماران اختصاص می‌دهید؟ به کسی که به‌عنوان اولین بیمار مراجعه کرده یا به فردی که شرایطش از بقیه حادتر است؟

        هرچند برخی از پزشکان این مقوله را گمراه‌کننده خوانده و واژه تغییر استانداردهای پزشکی را نگران‌کننده و آزاردهنده دانسته و عقیده دارند که پزشکان نیاز به دریافت دستورالعمل‌های ویژه برای رسیدگی صحیح و بجا به فجایع و شرایط مصیبت‌بار دارند. کارل شولتز، مدیر مرکز خدمات پزشکی در مقابله با فجایع زیست‌محیطی در دانشگاه کالیفرنیا واقع در شهر ایروین، این امر را حرکتی برای محافظت از کارکنان خدمات پزشکی در قبال پذیرش مسئولیت در زمان بحران می‌داند. او می‌گوید: «مراقبت‌های پزشکی نامناسب در حقیقت از عدم مراقبت نیز بدتر است. حتی قربانیان یک فاجعه مرگبار نیز می‌توانند مورد سوء مدیریت قرار بگیرند. این دلیل نمی‌شود که چون با شرایط فاجعه‌آمیز و بحرانی روبرو هستیم از زیر بار هرگونه مسئولیت طفره برویم.»

       بنا به درخواست سازمان‌های دولت فدرال آمریکا، انستیتوی پزشکی چارچوبی را برای ساخت طرح‌ها و برنامه‌های مقابله با فاجعه برای هر ایالت معین ساخت. دولت فدرال بودجه‌ای به این امر اختصاص داد و مهلت اتمام طرح‌ها را نیز تا اواسط سال ۲۰۱۷ تعیین کرد. ایالت آریزونا طرح ۱۴۸ صفحه‌ای خود را در فوریه امسال به پایان رساند. اداره بهداشت ایالت مینه‌سوتا نیز درصدد استخدام کارکنان تسهیل‌کننده شرایط بحران تا ماه دسامبر است. ایالت تگزاس در ژوئن ۲۰۱۳ طرح خود را پایه‌ریزی کرد و مدت زمان تحقق آن را نیز تا آخر ژانویه امسال اعلام کرد که البته این امر محقق نخواهد شد.

        ایالت کنتاکی همچنین سرعت اجرای طرح خود را به دلیل افت بودجه فدرال در سال ۲۰۱۴ کاهش داد. دکتر کریگ هامباک، معاون ارشد رییس اداره کل بهداشت و سلامت همگانی، می‌گوید: «ما به اهمیت و ارزش استانداردهای بحران در طرح‌های مراقبت پزشکی اورژانسی به‌خوبی واقف هستیم و تا زمانی که یک برنامه مدون در سطوح ایالتی شکل گیرد، اداره کل بهداشت و سلامت الگویی را توسعه داده است که بر اساس آن بیمارستان‌ها می‌توانند برای تدوین برنامه‌های خود از آن بهره ببرند.»

        جان هیک، پزشک اورژانس مرکز پزشکی شهرستان هنپین در مینیاپولیس و کارشناس ملی در مدیریت فاجعه نیز خاطر نشان کرد که مردم باید از شکل‌گیری این‌گونه طرح‌ها آگاهی پیدا کرده و جامعه به یک آرامش همگانی برسد؛ هرچند دستیابی به این گونه برنامه‌ها بسیار وقت‌گیر بوده و شاید غیرمحتمل نیز به نظر برسد.سپید
Yahoo News