ترس بیمارستان‌های قدیمی از لرزش

 به گزارش شفا آنلاین،به نقل از سپید بنا بر یک تحقیق زمین‌شناسی این زلزله بیش از یک‌میلیون و نیم از جمعیت تهران را می‌کشد و حدود چهار میلیون و سیصد هزار نفر را زخمی می‌کند. گروهی دیگر که خوش‌بین‌تر هستند معتقدند زلزله تهران، یک لرزش نیمه سنگین است که به احتمال زیاد تعداد زخمی‌های آن احتمالا حدود 1 میلیون نفر خواهد بود. ممکن است از خودتان بپرسید که تعداد زخمی‌ها چطور سنجیده می‌شود.

همایون افشاری که زلزله‌شناس است  می‌گوید: «معمولا تعداد زخمی‌ها را با توجه به چند فاکتور تخمین می‌زنند مانند وضعیت ساختمان‌های مسکونی یعنی مقاومت آنها در برابر زلزله، وضعیت آمادگی نیروهای آموزش‌دیده برای مدیریت بحران، وضعیت مراکز درمانی،‌ آمادگی زیرساخت‌های امدادی و چند فاکتور تخصصی دیگر. با توجه به این‌ها متاسفانه باید گفت تهران شرایط خوبی ندارد و اگر زمین سر ناسازگاری بردارد اتفاق خوبی نخواهد افتاد.»

 کارشناسان می‌گویند به‌طور میانگین هر 173 سال زلزله به سراغ تهران می‌آید اما آخرین زلزله بزرگ 185 سال پیش بدن تهران را لرزانده است. زلزله‌ای که بیش از هفت ریشتر شدت داشت. آن زمان مناطق شمیرانات و دماوند تقریبا به‌طور کامل ویران شد و حدود ۷۰ روستا در شرق جاجرود از بین رفت. در خود پایتخت حتی یک‌خانه هم از آسیب در امان نماند. فتحعلی شاه قاجار که پایتختش ویران‌شده بود خبر نداشت که روزی گسل‌ها همه تهران را در برمی‌گیرند و فروریختن ساختمان‌ها جایی برای فرار باقی نمی‌گذارند. حالا با بیشتر شدن جمعیت این شهر، حدود ۸ میلیون نفر از ساکنانش در ناحیه بسیار خطرناک زلزله‌خیز قرار دارند. کسانی که خیلی‌هایشان قطعاً بعد از زلزله احتمالی باید به مراکز درمانی و بیمارستان‌ها رسانده شوند اما سن و سال بسیاری از بیمارستان‌ها نشان می‌دهد که بعد از زلزله خودشان بحران‌زده محسوب می‌شوند. وقتی به نقشه تراکم ساختمان‌های تهران و سن و سالشان که هر دو از عوامل اصلی خطر محسوب می‌شوند نگاه کنیم و آن را با محل قرارگیری بیمارستان‌هایی مقایسه کنیم که بیشتر از 40 سال از عمرشان می‌گذرد احساس خوبی نخواهیم داشت. چراکه دست بر قضا بین آنها تطابق تاسف باری دیده می‌شود. ما در نقشه زیر ، همین کار را کرده‌ایم.
قرار بود به‌جای مقاوم‌سازی،‌ بیمارستان‌های جدید ساخته شود اما...

اعتبار نداریم
       زلزله بم یکی از تاثیرگذارترین حوادث طبیعی بر تصمیم‌گیری‌های مربوط به مقاوم‌سازی بناها بود. وقتی کارشناسان اعلام کردند که بیمارستان این شهر نتوانسته کوچک‌ترین مقاومتی در برابر زلزله نشان دهد و این اتفاق چه فاجعه‌ای به بار آورده است، کم‌کم جنب‌وجوش برای جلوگیری از وقوع این اتفاق در تهران به راه افتاد اما این موضوع در مورد بیمارستان‌ها سه سال بعد نتیجه داد و در سال 85 تلاش برای شناخت وضعیت فضاهای فیزیکی حوزه سلامت شروع شد.

 کمی بعد مشاوران وزارت بهداشت که در حال مقاوم‌سازی دو بیمارستان بودند اعلام کردند که به دلایل متعدد، مقاوم‌سازی بیمارستان‌های کشور هزینه و زمان بیشتری نسبت به دوباره ساختن آنها می‌طلبد.

 به‌طور مثال اگر مقاوم‌سازی یک بیمارستان پنج‌سال طول بکشد ساخت همان بیمارستان سه‌سال طول می‌کشد. ضمن اینکه کیفیت محصولی که درنهایت به دست می‌آید در مقاوم‌سازی‌ ضریب اطمینان ساختمان نو را ندارد. از سوی دیگر بیمارستان‌های کشور شبانه‌روزی خدمات ارائه می‌کنند و تعطیل کردنشان سخت خواهد بود.

 مثلا هزینه مقاوم‌سازی بیمارستان سینا که مدت‌ها طول کشید 30 میلیارد تومان بود درحالی‌که شاید هزینه ساخت مجدد آن کمتر می‌شد. به همین دلیل تصمیم گرفته شد که ساختمان‌های جایگزین برای بیمارستان‌های فرسوده هم در فهرست نیازهای کشور به بیمارستان قرار بگیرند. اتفاقی که نزدیک به شش سال است شروع‌شده اما هنوز به تمام شدن نزدیک هم نشده است.

جواب مسئولان هم همان چیزی است که در مورد بسیاری از مشکلات شنیده می‌شود یعنی «کمبود اعتبار». حالا با توجه به افت شدید قیمت نفت از سویی و تمرکز بیش از گذشته وزارت بهداشت بر موضوع درمان، نگرانی از فرسودگی بیمارستان‌ها بیشتر شده و سرانجام پروژه‌های نیمه‌تمام بیمارستان‌های جدید با تهدید بیشتری روبه‌رو شده است.