حدود یک هفته است که پرستاری فداکار در نیشابور برای نجات جان بیماری ، مخاطرات حضور بر بالین بیمار مشکوک به آنفلوانزا را پذیرفت . پرستاری که جز عشق خدمت به همنوع را در سر نداشت و آن چه در توان داشت برای نجات انسانی، به خرج داد و خود به سرنوشت بیمار خود گرفتار آمد و نهایتاً در شامگاه پنجم دی ماه جان خود را بر سر عهد و میثاق خود گذاشت .
آن چه در این یک هفته مشهود بود دلسوزی و حساسیت مسئولین وزارت بهداشت برای دلجویی از خانواده سیدمحمد رضایی ثانی و تسلیت به همکاران پرستار او بود ولی سکوتی ناخوشایند در رسانه ها که انگار نه انگار عضوی از جامعه سلامت کشور فداکارانه بر سرعهد و میثاق خویش ایستاد و جان خود را فدا کرد نمکی بود بر زخم جان ما .
هیچ کس از فداکاری این پرستار فیلمی نگرفت ، هیچ قلم به دستی برای جانفشانی او خطی ننوشت ، هیچ رسانه ای از فرزند خردسال و یتیم سیدمحمد رضایی ثانی تصویری مخابره نکرد، هیچ رسانه ای پای دل همسر و پدر داغدارش ننشست و هیچ کس به مجموعه وزارت بهداشت ، درمان و آموزش پزشکی تسلیت نگفت جز آنان که به خانواده بهداشت و درمان عشق می ورزند و بدون هیاهوی رسانه ای به دلجویی و تسلیت خانواده سیدمحمد آمدند و سعی در کاهش آلام آنان دارند.
