شفا آنلاین>اجتماعی>سلامت>کمبود تخت‌های بیمارستانی و نبود فضاهای مناسب درمانی در اکثر نقاط کشور، مشکلی نیست که از دید مردم و رسانه‌ها و مسئولین پنهان مانده باشد.
به گزارش شفا آنلاین،به نقل از سپید وزیر بهداشت بارها
درباره کمبود حداقل 100 هزار تخت بیمارستانی در کشور سخن گفته است و البته
همگان می‌دانند که با داشتن چشم امید به اعتبارات دولتی، این مسئله حل
نخواهد شد. از طرفی بیمارستان‌های خصوصی هم با مشکلات خاص خود دست به
گریبان هستند.بنابر اعلام قائم‌مقام وزارت بهداشت تنها حدود 20 درصد از جمعیت کشور برای درمان به بیمارستان‌های خصوصی مراجعه می‌کنند که 4 تا 5 درصد از این تعداد توان آن را دارند تا هزینه‌های درمانی خود را به صورت آزاد پرداخت کنند. می‌ماند حدود 15 درصد باقیمانده که بیمه‌های تکمیلی متکفل پرداخت آن هستند و البته اعتراضات و گلایه‌ها و آه و حسرت‌های بخش خصوصی هم از همینجا و بدقولی‌های بیمه‌ها در پرداخت به بیمارستان‌های خصوصی سرچشمه می‌گیرد.
ایرج حریرچی در تازه‌ترین اظهارنظر خود، با اعلام اینکه «دولت حداکثر بتواند سالانه ۴۰۰۰ تخت بیمارستانی تجهیز کند»، گفت: «یکی از اولویت‌های وزارت بهداشت، توسعه و تجهیز تخت‌های بیمارستانی است، اما توان دولت برای افزودن تخت‌های بیمارستانی، محدود است.»
وی افزود: «متاسفانه اکثریت تخت‌های موجود نیز فرسوده بوده و کارکرد مناسب را ندارند.» معاون کل وزارت بهداشت حل معضل کمبود تخت‌های بیمارستانی را در گرو مشارکت هرچه‌بیشتر سرمایه‌گذاران بخش خصوصی و عمومی دانست و خاطرنشان کرد: «ما از سرمایه‌گذاری‌های مالی و مدیریتی در این بخش استقبال می‌کنیم.»
ساخت و مدیریت بیمارستان توسط بخش خصوصی، مطلقا غیر اقتصادی است
رئیس بیمارستان کسری ورود بخش خصوصی به عرصه ساخت و مدیریت بیمارستان را مطلقا غیراقتصادی خواند. وی در توجیه علت ماندگاری خود در این حوزه تصریح کرد: «البته که بخش خصوصی اگر در بخش‌های دیگری غیر از بهداشت و درمان سرمایه‌گذاری کند، منافع اقتصادی بهتر و بیشتری به دست خواهد آورد. تنها انگیزه‌ای که وجود دارد این است که پزشکان در یک محیط سالم و تخصصی و فارغ از بگیر و ببندهای بیمارستان‌های دولتی مشغول به کار می‌شوند و در شرایطی که نسبت به بیمارستان احساس مالکیت هم می‌کنند، با انگیزه و آرامش خاطر بیشتری به ارائه خدمات می‌پردازند.
این بهترین انگیزه برای ورود به این حیطه است.» وی افزود: « البته دولت هم باید کمک کند تا چنین محیط‌هایی وجود داشته باشد و بتوانند سرپا بمانند وگرنه بیمارستان از نظر منافع مالی، هرگز سودآور نیست.»
قاسم روح‌اللهی در پاسخ به این سوال که «پس بنابر توضیحات شما تنها کسانی رغبت به حضور در عرصه ساخت و مدیریت بیمارستان‌های خصوصی پیدا می‌کنند که خودشان پزشک و ارائه‌دهنده خدمت باشند» گفت: «حتما همین‌طور است.
این حیطه به درد غیرپزشک نمی‌خورد. غیر پزشک بنا به چه دلیلی باید وارد چنین کاری شود؟ چرا باید چندین میلیارد تومان در جایی سرمایه‌گذاری کند که تا در آنجا کار نکند، پولی عایدش نمی‌شود؟» وی در توضیح این مطلب افزود: «بیمارستان‌های خصوصی واقعا توان پرداخت سود سهام به سهامداران خود را ندارند. چون اداره یک بیمارستان و فراهم‌آوری امکانات، تجهیزات، پرسنل و ساخت‌وسازهای دائمی و تعمیرات و بازسازی بخش‌های مختلف خرج دارد که اگر بیمارستان به اندک سوددهی هم برسد، باید 3 برابر آن مبلغ را صرف این مخارج کند.
لذا این مسئله‌ایست که ما از نزدیک با آن در ارتباط هستیم. خود ما به سهامدارن بیمارستان، اصلا سود سهام پرداخت نمی‌کنیم. یعنی نداریم که بدهیم.»
البته همانطور که توافق وزارت دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح برای ساخت مراکز تخصصی درمان سرطان نشان داد، شاید ورود بخش‌های عمومی بتواند کارگشاتر از بخش‌های اقتصادی خصوصی (چه داخلی و چه خارجی) گره‌ای از مشکل سرمایه‌گذاری در بخش بهداشت و درمان بگشاید.
چون ظاهرا در چنین دستگاه‌هایی، اهداف دیگری غیر از کسب منافع مستقیم مالی وجود دارد که در اینصورت شاید راهکار مناسبی را پیش روی مسئولان بهداشت و درمان بگذارد. تا یار که را خواهد و میلش به که باشد.
نظرشما
آخرین اخبار