شفا آنلاین>اجتماعی> مسئولیت معلولان و رسیدگی به آنها در ایالات متحده آمریکا به عهده دولت است. به همین علت، دولت موظف است تسهیلات و مقررات ویژه‌ای برای راحتی زندگی معلولین فراهم کند.
به گزارش شفا آنلاین به نقل از سپید، برای
بیمه شدن و برخورداری از امکانات درمانی، در آمریکا مهم است که چطور فردی
معلول شده است. آیا از ابتدای تولد به این صورت بوده یا از طریق حادثه به
معلولیت دچار شده است؟ این موضوع در نوع بیمه فرد و برخورداری وی از
تسهیلات درمانی تاثیر می‌گذارد. افرادی که با یک معلولیت خاص به دنیا
می‌آیند، از ابتدا زیر نظر دولت هستند. هدف اصلی دولت در این زمینه بیشتر پاسخ به این پرسش است که آیا فرد می‌تواند با وجود معلولیت به فعالیت شغلی و درآمدزا بپردازد یا خیر. در صورت مثبت بودن جواب، دولت و مددکاران اجتماعی آن موطف‌اند، شغلی را که هم خود فرد معلول به آن علاقه‌مند است و هم در حیطه توانایی‌های جسمی وی است، بیابد. طبق قانون اساسی آمریکا (قانونی که تمام ایالت‌ها ملزم به رعایت آن هستند) تمام شرکت‌های دولتی و غیردولتی و کارآفرین موظف‌اند هر فرد معلولی که بتواند شغل موردنظر را بدون آسیب به شرایط جسمی‌اش انجام دهد و ثابت شود صلاحیت انجام آن را دارد، استخدام کند.
اگر شرکت از استخدام فرد تنها به علت معلولیت وی سر باز زند، با برخورد قانونی مواجه خواهد شد. این بخشی از حمایت دولت برای حمایت از معلولین برای یافتن شغل است. البته تنها با این شرط که فرد در جهت هرچه بهتر شدن موقعیت و شرایط جسمانی خودش تلاش کند و روند درمان را متوقف نکند. برای دولت آمریکا همچنین حضور فعال معلولین در سطح شهر و اجتماع اهمیت بالایی دارد. هرکدام از ایالات این کشور موظف‌اند تمام وسایل نقلیه عمومی را مجهز به امکانات خاص مربوط به معلولین کنند. در سه ایالت آلاسکا، پنسیلوانیا و وایومینگ، استفاده از اتوبوس و مترو برای معلولین رایگان است.
همچنین در تمام پیاده‌روها و پارکینگ‌های عمومی می‌توان قسمت «ویژه معلولین» را دید. در اروپا اما، برخلاف ایالات متحده، خیلی مهم نیست فرد چگونه به معلولیت دچار شده است و آیا می‌تواند فعالیت اقتصادی داشته باشد یا نه. سلامت جسمی و روانی معلولین بیشتر موردنظر اتحادیه کشورهای اروپایی است. در سال 2010 در اروپا قانونی به تصویب رسید که در آن تمام درمانگاه‌ها، بیمارستان‌ها و مراکز درمانی و آسایشگاه‌ها را موظف می‌کرد حتماً بخش مربوط به معلولین داشته باشند. بدین صورت بسیاری از معلولین در شهرهای کوچک و دورافتاده مجبور نیستند برای تکمیل روند درمان خود به شهرهای بزرگ‌تر مراجعه کنند. کشورهای اروپایی همچنین اصراری بر فعالیت اقتصادی معلولین ندارند و فعالیت‌های دلخواه معلولین (از شرکت در نهادهای مردمی و داوطلبانه گرفته تا کارگاه‌های هنری و علمی) را در اولویت قرار می‌دهند. هر کشور نیز بر اساس بودجه خود ماهیانه مقرری خاصی به معلولین می‌دهد که برای چرخاندن زندگی خود کافی است.
از سوی دیگر برنامه‌های مردمی و جنبش‌های خودجوش زیادی هر ساله برگزار می‌شود که در آن مردم با ثبت نام می‌توانند به مراکز نگهداری از معلولین خصوصاً معلولین ذهنی می‌روند و یک یا چند روز را در آسایشگاه‌ها می‌گذارند. بسیاری از مدارس کودکان را به شرکت در این اردوها تشویق میکنند و دانشجویان هم با شرکت در برنامه‌های خودجوش هر ساله با فروش محصولات دست‌ساز خود یا اجرای نمایش یا کنسرت برای کمک به این معلولین نیز پول جمع‌آوری میکنند. بیشتر سازمان‌های غیردولتی و مردمی که مسئولیت این برنامه‌ها را به عهده دارند، هدف اصلی خود را نزدیکی بیشتر مردم با معلولین و تشویق نسل بعدی به رفتار درست با معلولین می‌دانند.
در ژاپن شیوه توجه و دسترسی به امکانات و تسهیلات به معلولین با کشورهای اروپایی و ایالات متحده متفاوت است. سیستم دسته‌بندی معلولین در اینجا نیز وجود دارد، اما برای دولت ژاپن اهمیتی ندارد که فردی حین تولد دچار معلولیت شده یا بر اثر یک حادثه، مهم این است که چه نوع معلولیتی دارد. اگر معلولیت وی ذهنی است، خانواده نمی‌تواند از وی نگهداری کند. جالب اینکه این قانون در ژاپن با مخالفت مردم مواجه نشده است. شاید به این دلیل که مردم هم ترجیح می‌دهند به جای نگهداری تمام وقت از یکی از اعضای خانواده خود، فعالیت اقتصادی داشته باشند.
نظرشما
آخرین اخبار
دلم گوشه ای رو تمنا میکنه که آروم بشینم و بمیرم
سی هشت سالمه شاغل ومعلول فلج اطفالیم ، توی این عمر که از خداگرفتم بعداز چقدر استرس وفشار کاری ومالی وجسمی وروحی ، تازه متوجه شدم ، اونقدر که مردم توقع دارن خودمو بااونا تطبیق بدم ، اصلا انتظار ندارن که خودشونوباامثال من تطبیق بدن ،،، چی؟ از کجا فهمیدم؟ خب ازاینجا که هنوزم هرجادیرتر از بقیه میرسم ،این سوالو ازم میپرسن چرادیراومدی؟ البته بعضیاشون با تمسخر وبعضیا با ترحم وبعضیا با عصبانیت و بعضی هم باکنایه و نیشخند .
اخرش نفهمیدم من معلولم یااونا خیلی سریع السیرن . دوران دانش آموزی دیرمیرسیدم مدرسه ، دوران دانشجویی دیرمیرسیدم دانشگاه ، الانم که شاغلم دیرمیرسم سرکار ، مهمونیا دیرمیرسم ، عروسیا وعزاها دیرمیرسم ، پارک وتفریح دیرمیرسم ، دیگه خیلی وقتا ترجیح میدم از خیر بعضی برنامه هابگذرم و یا تک نفره برنامه ریزی کنم و یا از خیر استراحت و تفریح خاصی بگذرم تا به یه برنامه ی دیگه ای برسم ... بعضی وقتا هم کاملا منزوی میشم وبقیه فکر میکنن قهرکردم اما خبر ندارن که از تطبیق دادن برنامه ها وشرایطم بااونا خسته شدم و یه جاموندن رو به حرکت کردن با جریان ترافیک اوناترجیح دادم.
راهی طولانی برای تکریم و رسیدن به جایگاه واقعی معلولین داریم
ولی نباید نا امید شد باید جنگید ، باید به جامعه آگاهی داد باید حقوق معلولین را مطالبه کرد
باید بدانیم فرد معلول در درجه اول یک انسان است انسانی که شباهت هایش با افراد عادی بسیار بیشتر از تفاوتش است
پس بیایید به هم احترام بگذاریم و برای رفع مشکلات این عزیزان فرهنگ سازی کنیم
با تشکر
شریفی جندانی
متاسفانه تو کشور ما ایران اصلا برا معلولین حق وحقوقی نسبت ب شغل ندارم. کاش لاقل تمام مسئولین بهزیستی معلولین بودن.