چـه‌مقـدار سدیـم یعنـی خیلـی زیـاد ؟

به گزارش شفا آنلاین به نقل از سپید،  جای شکی نیست که مصرف مقدار زیادی سدیم می‌تواند باعث فشار خون بالا شود. به همین دلیل، کاهش مصرف سدیم برای کم کردن خطر بیماری قلبی مهم است. در کارآزمایی اخیر «مداخله فشار خون سیستولیک» یا SPRINT، که به دلیل نتایج قابل‌توجهش، زودتر از زمان مورد نظر خاتمه یافت، محققان دریافتند که کاهش فشار خون افراد با دارو تا 120 میلی‌گرم جیوه یا کمتر، به جای آنکه هدف را روی 140 میلی‌گرم جیوه قرار دهند، به‌طور قابل توجهی خطر مرگ افراد را در طول دوره مطالعه کاهش می‌دهد.

       البته گروهی از محققان هم هستند که با ایده کم کردن سدیم موجود در رژیم غذایی افراد مخالفند و معتقدند این مقدار خطرناک نیست و تهدیدی برای سلامت به شمار نمی‌رود. به نظر این محققان، شواهد موجود در زمینه ارتباط سدیم رژیم غذایی و بیماری قلبی ضعیف است. در حقیقت، اگر میزان سدیم دریافتی افراد خیلی کم شود، ممکن است با افزایش خطر بیماری قلبی مواجه شوند. در اینجا، قصد داریم به مناظره و بحث میان دانشمندان در این زمینه اشاره کنیم.

سدیم باید کاهش یابد
       دانش موجود در زمینه ارتباط سدیم و فشار خون دارای سابقه بسیاری است. به نظر می‌رسد نباید سوالی در مورد اینکه کاهش سدیم مصرفی فشار خون را کم می‌کند یا نه، مطرح شود و اینکه فشار خون بالا، به‌تنهایی، عامل خطر قابل پیشگیری بسیار مهمی در بیماری‌های قلبی است. در کارآزمایی‌های بالینی که به ارتباط میان میزان دریافت سدیم و فشار خون پرداخته شده، نشان داده شده که با کاهش میزان سدیم مصرفی، خطر بیماری‌های قلبی هم کاهش می‌یابد. به‌طور مثال، مطالعات پیشنهاد کرده‌اند که حملات قلبی و سکته‌مغزی‌ها تمایل دارند با کاهش مصرف سدیم کاهش پیدا کنند. البته این نکته قابل ذکر است، نتایجی که به‌طور اختصاصی در زمینه خطر بیماری قلبی به دست آمده‌اند، هیچ‌یک از نظر آماری معنی‌دار نیستند. این موضوع بدین‌معنا است که شاید نتایج بر حسب شانس به دست آمده باشند.

       در حقیقت، هنوز مطالعه‌ای با کیفیت بالا انجام نشده که به‌طور خاص به ارتباط میان مصرف سدیم و خطر بیماری قلبی، سکته‌مغزی و مرگ بپردازد. در مطالعه‌هایی هم که گزارش‌هایی در مورد این ارتباط احتمالی منتشر کرده‌اند، نتایج متناقض به دست آمده است. یکی از مشکلات در این زمینه این است که، هیچ‌یک از مطالعات از همان ابتدا، به‌منظور بررسی اثرات مصرف سدیم بر بروز خطر این حوادث طراحی نشده‌اند. به جای آن، گزارش‌ها در واقع نتایج تلاش‌های محققان برای آنالیز داده‌هایی هستند که از ابتدا برای مقاصد دیگری جمع‌آوری شده‌اند.

       باید قبول داشت که تحقیقات در این زمینه مشکل است، زیرا اندازه‌گیری سدیم دریافتی کاری است دشوار. بسیاری از مطالعات از پرسشنامه‌های بسامد غذایی استفاده می‌کنند. در این موارد از افراد درخواست می‌شود غذایی را که می‌خورند، اعلام کنند. همین امر آنها را در معرض اشتباه قرار می‌دهد. استاندارد طلایی اندازه‌گیری میزان دریافتی سدیم یک فرد، تستی است که مقدار سدیم را در ادرار اندازه‌ می‌گیرد که البته این روش هم می‌تواند نتایج اشتباهی را گزارش کند.

       در نظر گرفتن این مساله هم مهم است که مقدار سدیمی که بدن افراد واقعا نیاز دارد، بسیار کم است و کلیه‌ها در نگه‌داشتن سدیم رژیم غذایی بسیار خوب عمل می‌کنند.

       سازمان‌های بزرگ و مطرح، میزان سدیم مورد نیاز هر فرد را در توصیه‌هایشان آورده‌اند که از 1500 میلی‌گرم تا 2300 میلی‌گرم درروز متغیر است. به‌طور مثال، سازمان جهانی بهداشت توصیه می‌کند میزان دریافت سدیم روزانه را زیر 2000 میلی‌گرم نگه دارید. در حالی که راهنماهای رژیم غذایی برای آمریکایی‌ها، برای افراد زیر 51 سال، حد نهایی 2300 میلی‌گرم را در روز توصیه می‌کنند. البته این میزان برای بزرگسالانی است که دیابت، پرفشاری خون و بیماری مزمن کلیوی نداشته باشند. برای این گروه از بیماران، حد توصیه شده 1500 میلی‌گرم درروز است.

       اما بیشتر افراد بسیار بیشتر از مقادیر توصیه شده در هریک از دستورالعمل‌ها، سدیم مصرف می‌کنند.

       برای کاهش میزان سدیم دریافتی، به‌نظر می‌رسد ابتدا صنایع غذایی باید دست به کار شوند، زیرا حدود 75 درصد سدیم غذای افراد از غذاهای فرآوری شده می‌آیند. کاهش متوسط و تدریجی سدیم اضافی از غذاهای مصرفی، یک استراتژی امیدوار کننده برای پیشگیری از بیماری‌های قلبی است.
ادامه دارد
Live Science