به گزارش شفا آنلاین،امیرعلا بخشیان‌نیک، مجری طرح با بیان این که این پروژه تحقیقاتی با عنوان «تاثیر طرح داربست استخوانی بر سرنوشت سلول‌های بنیادی مزانشیمی» اجرایی شد، گفت: برای این منظور سطوح هندسی اولیه ترسیم و با استفاده از نرم افزارهای مهندسی، به داربست‌های مهندسی بافت استخوان تبدیل شد.
وی اضافه کرد: در روش‌های سنتی، به دلیل آن که بر هندسه داخلی داربست کنترلی وجود ندارد، این داربست‌ها کاملا نامتقارن هستند و از این رو مشکلاتی را در تمایز و رشد یکنواخت سلول‌ها روی داربست‌ها ایجاد می‌کند.
بخشیان‌نیک، ادامه داد: به منظور بهبود سیگنال‌دهی سلول‌ها با استفاده از چاپگرهای سه بعدی داربست‌هایی با هندسه یکنواخت و طرح قابل پیش‌بینی را پیشنهاد کردیم.
مجری طرح، سلول‌های استفاده شده در این مطالعات را سلول‌های بنیادی مزانشیمی ذکر کرد و یادآور شد: زمانی که داربست در بیوراکتور قرار می‌گیرد، ماده سیال به عنوان ماده تغذیه سلول‌های بنیادی مزانشیمی از داخل داربست‌ها عبور می‌کند و باعث ایجاد تنش‌های برشی ناشی از سیال در فصل مشترک داربست-سیال می‌شود که با انجام شبیه سازی درصدد بودیم تا بهترین داربست از نظر یکنواختی تنش برشی برای کشت سلول‌های استخوانی را انتخاب کنیم.
وی با اشاره به نتایج به دست آمده از این تحقیقات، خاطرنشان کرد: نتایج نشان داد که داربست‌هایی که دارای تخلخل منظم هستند به گونه‌ای که سیال از داخل آن راحت‌تر عبور کند، زمینه مناسبی را برای سیگنال دهی یکنواخت به سلول‌ها ایجاد می‌کند که این امر موجب تمایز یکنواخت سلول‌های بنیادی مزانشیمی روی داربست به سمت سلول‌های استخوانی خواهد شد.
بخشیان نیک، کاربرد این داربست‌ها را در زمینه ترمیم استخوان ذکر و ابراز امیدواری کرد که این روش بتواند جایگزین روش‌های فعلی ترمیم استخوان‌های آسیب‌دیده باشد.
