به گزازش شفا آنلاین، در عوض، اين موضوع اغلب مورد توجه قرار
نگرفته يا به کنار رانده مي‌شود، حتي اگر به معناي از دست دادن جزء مهمي از
وضعيت کلي سلامت بيمار باشد. متاسفانه، بيماران به ندرت پزشکي را پيدا
مي‌کنند که معتقد باشد اين مساله به وي مربوط مي‌شود و در اين مورد با
بيمار به بحث و گفت‌وگو بپردازند.موانع موجود بر سر راه ارتباط کلامي
وقتي
صحبت از مسائل جنسي پيش مي‌آيد، پزشکان و بيمارانشان کم و بيش به يک
اندازه در اين زمينه شرم و حيا دارند. بيماران ممکن است تمايلي به پرسش
نداشته باشند، در رابطه با اين موضوع احساس راحتي نکنند، از اينکه خود صحبت
را آغاز کنند، طفره بروند يا فکر کنند پزشک آنها در اين مورد بي‌اعتنا
هستند. از سوي ديگر، پزشکان مي‌گويند وقت کافي در اختيار ندارند، مي‌ترسند
که بيمار آن را دخالت فرض کرده يا دست‌پاچه شود، شخص سومي در اتاق حضور
داشته باشد يا در کل نسبت به اين موضوع احساس خوبي پيدا نمي‌کنند. آموزش
ناکافي پزشکان در زمينه سلامت جنسي نيز احتمالا يک عامل مهم است. همچنين،
پزشکان گزارش کرده‌اند که اگر بخواهند در مورد مسائل جنسي با جنس مخالف خود
صحبت کنند، احساس خوبي نخواهند داشت.
اين
تحقيق پيشنهاد مي‌کند بسياري از پزشکان احساس مي‌کنند که صحبت در مورد
مسائل جنسي با بيمارانشان خوب و مناسب است، اما کمبود زمان و نديدن آموزش
کافي در زمينه چگونگي مديريت مشکلات جنسي موانع بسيار مهمي هستند. بسياري
از پزشکان به‌طور قابل درکي مايل نيستند صحبت را در مورد مشکلاتي پيش بکشند
که نمي‌دانند آنها را چگونه درمان کنند. هرچند بعضي از پزشکان به‌شخصه با
سوال‌‌هاي جنسي احساس راحتي نمي‌کنند، اما مطمئنا اگر شرايط براي طرح آنها
مساعد باشد، بسيار خوب برخورد کرده و پاسخگوي سوالات خواهند بود.
اما
واقعا نبايد فقط به دنبال مساعد شدن شرايط بود، زيرا به هر حال سلامت جنسي
هم نوعي موضوع «سلامت» است، حتي اگر صحبت و بحث در مورد آن، هنوز يک تابو
باشد. سلامت جنسي موضوعي است پيچيده و متنوع و متعلق به همه بيماران و در
همه گروه‌هاي سني، چه از نظر جنسي فعال باشند و چه نباشند. شما بايد به
عنوان يک پزشک، در اين زمينه راهنماي بيماران باشيد، چون جزء مهم زندگي هر
فردي است. اگر بدانيم که در هر زمان، حدود 30 تا 40 درصد افراد از روابط
جنسي خود ناراضي هستند، بيشتر به اهميت اين موضوع پي مي‌بريم.
يک
راه براي پزشکان مراقبت‌هاي اوليه که حتما در رابطه با اين موضوع با بيمار
خود صحبت کنند، آن است که فکر کنند اين سوال هم قسمتي از بررسي سيستماتيک
بيمار است. همانطور که سر، ريه‌ها، قلب و غيره را بررسي مي‌کنند، بايد
سيستم جنسي را هم ارزيابي کنند. به عنوان يک پزشک، بايد به آن به عنوان يک
سوال پزشکي و قسمتي از ارزيابي پزشکي علايم را نگاه کنيد.
بيماري
قلبي، سرطان، ديابت و ديگر بيماري‌هاي مزمن مي‌توانند عملکرد جنسي را
متاثر کنند. داروها هم عوارض جانبي مختلفي در اين زمينه برجاي مي‌گذارند.
پس چطور مي‌توان همه اين موارد را در بحث وارد کرد؟
واضح
است که اگر بيمار قرار است تحت جراحي قرار گيرد يا يک بيماري جدي دارد،
مسلما موضوعات ديگري هستند که بايد در ابتدا آنها را بررسي کرد، اما در
بعضي شرايط، نياز است مسائل جنسي برجسته شوند اين امر هم مي‌تواند به سادگي
و با همان روند ديگر سوالات مطرح شوند.
پزشکان
بايد بدانند طرح اين دسته از سوالات، کسي را تحريک نمي‌کند که مايه خجالت و
شرمساري شود، اما در عوض يک مساله مربوط به سلامت است. کاري که آنها بايد
انجام دهند، فقط اين است که به سوالات بيماران گوش دهند يا بتوانند سوالات
مناسب را از بيمارانشان بپرسند، اما لزومي ندارد که خود مشکل بيمار را
درمان کنند. آنها مي‌توانند بيماران را به پزشکان متخصص در اين زمينه ارجاع
دهند، اما لااقل باعث شده‌اند بيمار مشکل خود را بيان کند.
موضوع را ساده و باليني کنيد
روش
يا الگوريتم مشخصي براي آغاز صحبت در مورد مسائل جنسي و چگونگي ادامه آن
وجود ندارد. اما بسياري از متخصصان آن را مشابه انجام حرکات موزون روي يخ
مي‌دانند که بايد ديد گفت‌وگو ما را به کجا مي‌رساند.
بعضي
بيماران که با بيماري‌هاي مزمن دست و پنجه نرم مي‌کنند، مانند ديابت، يا
کساني که اخيرا تحت درمان‌هاي سرطان قرار داشته يا يک حمله قبلي را از سر
گذرانده‌اند، بسيار بيشتر احتمال دارد که مشکلات جنسي داشته باشند.
بنابراين محققان تاکيد مي‌کنند بايد تا حد امکان سوال‌ها را به صورت خاص و
با جزئيات بيشتر مطرح کرد. اگر از بيمار فقط بپرسيد که «آيا شما مشکل جنسي
داريد؟»، جواب‌هاي مثبت زيادي دريافت نمي‌کنيد. پس به‌طور خاص درباره
مواردي سوال کنيد که مي‌توانيد آنها را درمان کنيد. به‌طور مثال، پس از يک
حمله قلبي، پيشنهاد مي‌شود به جاي سوال کردن در مورد مشکلات جنسي، از يک
آقا سوال کنيد آيا اختلال نعوظ دارد يا خير. از وي بپرسيد آيا در مورد از
سرگيري فعاليت جنسي ترس دارد يا خير. اين دست سوالات، پرسش‌هاي اختصاصي از
بيماري است که حمله قلبي داشته و ممکن است فکر کند فعاليت جنسي برايش
خطرناک است. طرح سوالات اختصاصي مي‌تواند اين شائبه را که پزشک قصد دخالت
دارد، کمرنگ کند.
در مورد بيماران خانم هم که تجربه يک حمله قلبي را داشته‌اند، سوالات مي‌تواند به اين صورت مطرح شود: «آيا شما فعاليت جنسي را دوباره آغاز کرده‌ايد؟ آيا مي‌ترسيد که فعاليت جنسي داشته باشيد؟» اگر اينگونه است، مي‌توانيد به بيمار اطمينان دوباره بدهيد.Medscape
