ابتلاي 70 درصد ورزشکاران به انقباض برونشي ناشي از ورزش

چگونگي درمان آسم همراه با EIB

کميته بين‌المللي المپيک براي تشخيص EIB استفاده از آزمون (EVH) eucapnic voluntary hyperpnea (افزايش عمدي تعداد تنفس، در حالي‌که ميزان گاز کربنيک خون طبيعي است) را پيشنهاد مي‌کند. چگونگي درمان آسم همراه با EIB به تفصيل در دستورالعمل جهاني آسم آورده شده است. براي بيماران دچار EIB تنها و بدون آسم، درمان‌هاي غيردارويي شامل استفاده از ماسک هنگام ورزش در هواي سرد مثلا در زمان اسکي کردن است. استفاده از يک ورزش ساده‌تر به منظور گرم کردن بدن پيش از پرداختن به ورزش اصلي نيز مي‌تواند در بيش از نيمي از موارد از بروز اين عارضه پيشگيري کند.

بيماران مبتلا به EIB بايد از ورزش کردن در محيط‌هايي که محرک‌هاي شناخته شده‌اي مانند مواد حساسيت‌زا يا آلاينده‌هاي هوا و موارد مشابه در آن به وفور يافت مي‌شوند، پرهيز کنند. متاسفانه قدرت کار آزمايي‌هاي باليني صورت گرفته براي درمان دارويي EIB چندان مطلوب نبوده، اما در حال حاضر براي انقباض برونشي ناشي از ورزش خفيف، مي‌توان از گشاد کننده‌هاي کوتاه‌اثر بتا آدرنرژيک 5 تا 10 دقيقه پيش از ورزش براي پيشگيري از بروز حملات يا همزمان با شروع علايم براي رفع انقباض استفاده کرد، البته آشکار است که پيشگيري بر درمان مقدم شمرده مي‌شود.

در صورتيکه فرد بيش از دو بار در هفته نياز به استفاده از اين داروها پيدا کند، توصيه مي‌شود درمان با دوز پايين، اما منظم کورتيکواستروييد‌ها ادامه داده شود. از تنظيم کننده‌هاي لکوتريني نيز مي‌توان به عنوان جايگزيني براي کورتيکواستروئيدها استفاده کرد. در صورت نياز مي‌توان از تجويز همزمان هر دو نوع دارو سود جست. اثربخشي درمان‌هاي ديگر مانند تجويز آنتي‌هيستامين‌ها يا اسيدهاي چرب امگا 3 و ايمني‌درماني در کنترل اين بيماري در مطالعات ثابت نشده است.

نتايج نهايي

در چند دهه اخير اهميت ورزش منظم در حفظ سلامتي انسان آشکار شده و بسيار مورد تاکيد قرار گرفته است فعاليت‌هاي هوازي نيز جزء مهمي از فعاليت‌هاي ورزشي به شمار مي‌آيند، با اين‌حال سهم قابل‌توجهي از افراد جامعه ممکن است در هنگام ورزش دچار انقباض برونشي شوند که اين سهم به ويژه در ميان ورزشکاران نامدار بسيار بالاتر بوده و تخمين زده مي‌شود، حدود 70 درصد اين ورزشکاران دچار EIB باشند، اگرچه ورزشکاران معمولا اين مشکل را کم‌اهميت جلوه داده، آن‌را انکار کرده يا حتي به کل از وجود نشانه‌هاي اين بيماري در خود بي‌خبر هستند. براي اينکه تمامي افراد دچار اين عارضه به ويژه ورزشکاران حرفه‌اي قادر به ادامه ورزش و رقابت با ديگران باشند، نشانه‌هاي بيماري بايد در آنان شناسايي شده و درمان مناسب برايشان انجام شود. از سوي ديگر شواهدي در دست است که نشان مي‌دهد EIB درمان‌نشده مي‌تواند با عواقب درازمدت ناگواري براي فرد همراه باشد. يک احتمال اين است که در دوره‌هايي که فرد به ورزش‌هاي سنگين مي‌پردازد، التهاب درازمدت مجاري هوايي مي‌تواند سبب بازآرايي ساختمان اين مجاري، سرکوب ايمني، افزايش آسيب‌پذيري در برابر عفونت‌ها و احتمالا ايجاد آسم شود. جالب اينجاست که EIB تقريبا هميشه به خوبي به درمان پاسخ داده و کنترل مي‌شود. در درمان ورزشکاران حرفه‌اي بايد هنگام انتخاب رژيم‌درماني به فکر مقررات مربوط به استفاده از مواد نيروزا نيز بود، چراکه مصرف برخي داروها در اين افراد ممنوع بوده و تقلب محسوب مي‌شود.

تنها داروهاي مجاز براي درمان EIB در اين ورزشکاران عبارتند از گشادکننده‌هاي برونشي بتا 2 آگونيست (شامل سالمترول، فورموترول و آلبوترول)، آنتي‌کولينرژيک‌هاي استنشاقي، گلوکوکورتيکوييدهاي استنشاقي (گلوکورتيکوييدهاي خوراکي ممنوع هستند)، آگونيست‌هاي لکوتريني،کرومولين، ندوکروميل و اوماليزوماب. مصرف تمامي داروهاي ديگر غيرمجاز شمرده مي‌شود.

البته محدوديت‌هاي ديگري مانند مقدار مصرف و .. نيز ممکن است در اين زمينه مطرح باشد که مي‌توان با مراجعه به مقامات مسئول در هر رشته ورزشي از اين محدوديت‌ها آگاه شد. به هر حال، از آنجا که درمان اين بيماري در اغلب موارد کاملا موفقيت‌آميز بوده و رفع اين عارضه لازمه ادامه فعاليت ورزشي و پيشرفت در اين زمينه به شمار مي‌آيد و نيز با توجه به درصد بالايي از افراد جامعه و ورزشکاران که از اين بيماري در رنجند، ضرورت شناسايي و درمان EIB اهميت ويژه‌اي مي‌يابد.