سندروم تونل کارپال یا تنگی کانال دست عارضه شایعی است که در ناحیه مچ دست دیده می‌شود و این عارضه ناشی از فشار عصبی بر روی عصب میانی بوده و شایع‌ترین درگیری عصب محیطی است.
اعصاب محیطی همواره در معرض فشار، کم
خونی، کشیده شدن یا قطع کامل هستند و بسیاری از مردم به علت ناآگاهی، این
علائم را به افزایش چربی خون یا کم خونی نسبت می‌دهند.
«سندرم تونل
کارپال» یک وضعیت بالینی شایع است که به علت گیر افتادن یا فشار روی عصب
میانی توسط ساختارهایی به نام رباط مچ دست، ایجاد می‌شود و سن شایع این
بیماری بین 30 تا 60 سالگی است و سه درصد افراد جامعه به این بیماری مبتلا
می‌شوند.
شرایطی مانند سن بالا، چاقی، بارداری،
دیابت، کم کاری تیروئید، بیماری رینود، مصرف داروهایی مثل داروهای آرتریت
روماتوئید، استفاده مداوم و قرار دادن دست‌ها و مچ دست در یک وضعیت خاص در
ابتلای افراد به این بیماری دخالت دارد.
همچنین در بعضی افراد به دلیل استعداد ژنتیکی، تونل کارپال کوچک‌تر از حد طبیعی است و فرد مستعد بیماری می‌شود.
سوزن سوزن مچ و انگشتان دست به ویژه در انگشتان شست، اشاره و میانی، درد و کوفتگی انگشتان از علائم بیماری است و این نشانه‌ها در شب تشدید می‌شود و می‌تواند سبب بیدار شدن فرد از خواب شود و بیمار با تکان دادن دست خود برای کاهش علائم اقدام می‌کند.
به تدریج و با گذشت زمان، در صورت عدم درمان، قدرت عضلانی دست کاهش می‌یابد و این موضوع سبب افتادن اشیاء از دست بیماران می‌شود و در مراحل پیشرفته، تحلیل رفتن عضلات کف دست نیز مشاهده می‌شود.
تشخیص این بیماری توسط پزشک و با
انجام بررسی‌های لازم، گرفتن تاریخچه و انجام معاینات بالینی و همچنین
انجام نوار عصب و عضله و ام. آر. آی ضروری است.
در مراحل ابتدایی
می‌توان با استفاده از نگهدارنده‌های مچ دست، علائم بیمار را کاهش داد و
همچنین از روش‌های دیگر درمان نظیر تزریق کورتون در محل کانال مچ دستی و
انجام ورزش‌های مخصوص استفاده کرد و در مراحل پیشرفته و عدم پاسخ به درمان
طبی، جراحی برای آزادسازی عصب انجام می‌شود.
