به گزارش شفا آنلاین، پژوهش‌ها نشان داده فرسودگي پرستاران قابل قياس
با فرسودگي شغلي پزشکان نيست. سيستم کاري پرستاران به نوعي شبانه‌روزي است،
به‌طوري که بايد هميشه، حضور فعال داشته باشند. اگر ما بيمارستان را در يک روز در نظر بگيريم، پزشک بيمار را ويزيت مي‌کند يا نهايتا جراحي يکي دو ساعته خواهد داشت و تمام اقدامات درماني بعد از عمل به عهده پرستار است. از اينجاست که سختي‌هاي کار پرستاران آغاز مي‌شود.
در واقع زمان کار پزشک با بيمار به نسبت پرستار بسيار کم است؛ در نتيجه مي‌توان گفت فرسودگي کاري پزشک نسبت به پرستار کمتر است. هنگامي که بيمار دچار ايست قلبي مي‌شود، مدت‌هاي مديدي بايد پرستاران به وي ماساژ قلب دهند، يا به هنگام انژيوکت، خميدگي کمر پرستار در طولاني‌مدت برايش بيماري‌هاي جسمي به وجود مي‌آورد و... . تمامي اين موارد سبب آسيب رساندن به جسم وي مي‌شود؛ مانند ناراحتي‌هاي عضلاني، بي‌خوابي‌هاي مستمر و... که منجر به فرسودگي شغلي زودرس مي‌شود.
پرستاري در ايران جذابيت ندارد
يکي از معضلاتي که بيمارستان و جامعه پزشکي با آن مواجه است، کمبود پرستار است. در واقع در برابر بيست سي بيمار ما تنها دو سه پرستار داريم.
ساليانه
حدود 8 تا 10هزار پرستار از دانشگاه‌ها فارغ‌التحصيل مي‌شوند؛ اما شايد
تنها 50درصد آنها جذب حرفه خودشان شوند.
دليل عمده آن را مي‌توان در نداشتن
جذابيت يا نبود انگيزه جستجو کرد. کمبود پرستار در ايران با استانداردهاي
جهاني بسيار فاصله دارد. محصلان اين رشته با توجه به نداشتن امنيت شغلي،
تعرفه‌هاي پايين و ريسک بالاي اين حرفه به دنبال شغل‌هاي کم‌خطر و
کم‌مسئوليت‌تر مي‌روند. مثلا پرستار داريم که به استخدام وزارت آموزش و
پرورش در آمده يا اينکه خانه‌دار است؛ چراکه مسئوليت‌هاي پرستار بسيار زياد
است و تنها به يکي دو نفر پاسخگو نيست.
نمي‌توان منکر اين قضيه شد که حرفه پرستاري، حرفه‌اي پرخطر با ريسک بالاست. نمونه‌هايي داشتيم که پرستار با بيمار ايدزي يا انواع هپاتيت‌ها سر و کار داشته و خودش متاسفانه به اين بيماري‌ها دچار شده است. اين در حالي است که به اين رشته در دنيا نگاه ويژه‌اي دارند و سعي مي‌کنند به آن جذابيت دهند؛ برخلاف آنچه درجامعه ما ديده مي‌شود.
محمد شريفي‌مقدم
