درون این گیاه، یک سری پروتئین‌ها به صورت گام به گام عمل کرده و نوعی ماده شیمیایی را بر علیه دشمنان خود آماده می‌کنند.
این زنجیره واکنش‌های طبیعی، با نوعی ماده بی‌خطر که به صورت عادی در برگ وجود دارد آغاز می‌شود. وقتی گیاه مذکور خطری را حس می‌کند، پروتئین‌هایی ایجاد می‌کند که این زنجیره تولید را می‌سازند. هر یک از این پروتئین‌ها به نوبت، چیزی به ماده اولیه می‌افزاید و یا چیزی از آن کم می‌کند و در نهایت این زنجیره به تولید نوعی ماده برای مقابله با خطر منجر می‌شود. همین ماده است که به عنوان دارو برای مبارزه با سرطان کاربرد دارد.
مشکل اصلی اینجا بود که پروتئین‌های زیادی در برگ گیاه میاپل وجود دارد و شناسایی پروتئین‌های حاضر در این زنجیره کار بسیار دشواری است. همچنین این زنجیره همیشه وجود ندارد و فقط وقتی برگ این گیاه زخمی می‌شود، این زنجیره آغاز می‌شود.
پژوهشگران در بررسی خود متوجه شدند که در برگ زخمی شده، 31 پروتئین حضور دارند. این محققان ترکیبات مختلفی از این پروتئین‌ها را در کنار هم قرار دادند و به این نتیجه رسیدند که 10 پروتئین مشخص عامل ایجاد این زنجیره است.
به این ترتیب، با قرار دادن این زنجیره در یک گیاه دیگر، امکان تولید داروی «اتوپوزاید» در آزمایشگاه فراهم شد. این پژوهشگران امیدوارند با بهره گیری از رویه‌هایی مشابه، بتوان مواد کمیاب دیگری را نیز در آزمایشگاه تولید کرد.
این پژوهش به تازگی در نشریه Science منتشر شده است.
