در
اين مطالعه که توسط تيم تحقيقاتي بيمارستان دانشگاه اسيوط انجام شد، 41
بيمار دچار مشکل شب ادراري به دو گروه تقسيم شده و يک گروه با تحريک
مغناطيسي واقعي و گروه ديگر با شبيهسازي تحريک مغناطيسي تحت درمان قرار
گرفتند.
بيماران
در هر دو گروه طي 10 جلسه، پنج بار در هفته، تحت درمان قرار گرفتند. يک
دستگاه محرک مغناطيسي روي مهره کمر قرار داده شد و پالسهاي 15 هرتزي
بهمدت 10 ثانيه روشن و 30 ثانيه خاموش اعمال شدند که اين تحريک مغناطيسي
تنها در گروه اول واقعي بودند. براي گروه دوم، محرک داخلي به گونهاي تنظيم
شده بود که تحريک مغناطيسي بسيار کمي به محل مورد نظر اعمال ميشد.
پيش از شروع مطالعه، براي هر دو گروه داروي ضدافسردگي ايميپرامين (25 ميليگرم هنگام شب) بهمدت سه ماه تجويز شده بود که با نتايج رضايتبخشي همراه نبود، اما محققان اين نسخه را در طول مطالعه ادامه دادند.
نتايج
بهدست آمده نشان داد، تحريک مغناطيسي ريشه عصبي خاجي (rSMS) منجر به
افزايش برانگيختگي يا مهار افزايش عصبي جذب نورآدرنالين و سروتنين شد.
درنتيجه، تعداد دفعات شب ادراري در گروه اول پس از پايان درمان، از 7/5 بار
به 3/0 بار در هفته و بعد از گذشت يک ماه از درمان، به يک بار در هفته
کاهش يافت.