شفاآنلاین:جامعه>خبرنگار بیش از دیگران می بیند، می شنود، می نویسد، روایت می کند، جست و جو می کند، می پرسد اما کسی نیست که از حال او بپرسد.
به گزارش شفا آنلاین : 17مرداد که می شود به یاد آن عزیز سفر کرده همه به یاد خبرنگار و خبرنگاری
می افتند، مراسم می گذارند، هدیه می دهند، پیام تبریک صادر می کنند، شاد
باش می گویند، در روزی که روز رفتن عزیزی از خیل خبرنگاران است؛ و چه جالب
است که روز از دست رفتن، روز زنده شدن شده است، روزی که خبرنگاری در ایران
زنده شد و نام این حرفه بلند آوازه.روز خبرنگار که می شود همه آنهایی که از «خبرنگاری» دل خوشی ندارند، دوستدار «خبرنگار» می شوند و گل و شیرینی می دهند، اما نیک می دانند که خبرنگاری یعنی نقد کردن، یعنی پرسیدن، «چرا آوردن» برای هر آنچه باید جلوی آن «چرا» گذاشت، می پرسد آن روزها که پشت میز بودی چه کردی و امروز که از پشت میز برخاستی از کجا آورده ای؟
روز خبرنگار را به یاد آن مردی بزرگ می داریم که در سخت ترین شرایط جسمی و با وجود علم به حمله طالبان در افغانستان ماند و مأموریت یک خبرنگار را به پایان رساند، آخرین خبرش را مخابره کرد:« مزارشریف سقوط کرد» و سقوط انسانیت را زودتر از دیگران به گوش جهانیان رساند و از پیش ما رفت.
محمود صارمی اولین و آخرین خبرنگاری نبود که که در شرایط سخت جسمی و روحی، مسئولیت پذیرانه، دست از گفتن، نوشتن و پرسیدن بر نمی دارند، دهها و صدها خبرنگار دیگر در گذشته و امروز در این مسیر خطیر گام بر می دارند تا چراغ روشنی بخش پیرامون خویش باشند، تا بذر آگاهی بپاشند، تا جامعه خویش را از ک‍‍ژی ها بپیرایند.
صارمی رفت اما این سوی میدان خبر و خبرنگاری زنده است، خبرنگاران از خویشتن خویش می گذرند، از سلامت خویش و از اوقات فراقت خویش تا خبر در لحظه مخابره شود، اما آنانی که از همه کس و همه جا پرسش می کنند تا جامعه ای سالمتر بسازند، خود در مخاطرات همیشگی سلامت هستند.
خبرنگاری بی هیچ تردیدی، شغلی سخت و پر مخاطره است، خبرنگار دغدغه دارد؛ دغدغه سرعت، دقت و صحت خبرش، دغدغه از دست ندادن خبر، دیر نشدن خبر، دغدغه رعایت انصاف و اخلاق و دغدغه یافتن خبر، شکار سوژه.
اما گویی فراموش می کنیم که خبرنگار هم انسان است، انسانی با همه خصوصیات، ضعف ها و قوتها؛ خبرنگار خسته می شود، غم نان دارد، خانواده دارد، اما در مسیر حرفه ای خود فراموش می کند و فراموش می شود.
بسیارند خبرنگارانی که همین امروز بدون داشتن بیمه و امنیت شغلی به حرفه خبرنگاری مشغولند؛ با حداقل حقوق حق التحریری روزگار می گذرانند و با همه این نداری ها هنگامی که خبری روشنی بخش منتشر می کنند، تهدید می شوند.
سختی و استرس همیشگی خبرنگاری عوارضی دارد که شاید کمتر از آن گفته ایم، استرس عامل بیماری های قلبی و عروقی و فشار خون است. دغدعه همیشگی خبر که حتی در خواب هم دست از سر خبرنگار بر نمی دارد، عامل اختلال خواب است. خستگی همیشگی، آستانه تحمل را پایین می آورد و پایین آمدن آستانه تحمل و زودرنجی زمینه ساز پرخاشگری است، پرخاشگری در محل کار، در خانه و خیابان و حاصل آن افزایش نزاع و شاید طلاق.
می گویند خبر وقت نمی شناسد، صبح، ظهر، شب، خبر در لحظه رخ می دهد و باید در لحظه مخابره شود و این یعنی بی نطمی در خواب و خوراک خبرنگار، یعنی تغذیه ناسالم؛ یعنی افزایش مصرف فست فود و ساندویچ و غذاهای آماده و حاصل آن افزایش بیماریهای گوارشی و سوء تغذیه است.
تهدید دیگر حرفه خبرنگاری برای آنان است که پشت کامپیوتر نشسته اند و ساعتها چشم در چشم مانیتور دوخته اند تا خبر را آماده کنند و حاصل آن مشکلات چشمی، مشکلات اسکلتی و فیزیکی مثل گردن درد است که در گذر سالهای طولانی عمر بر روی هم جمع می شود و چه ها که نمی کند.
خبرنگارانی که سن و سالی ازشان گذشته است، در این حرفه پر اضطراب زودتر فرسوده می شوند و سریعتر به سن پیری می رسد، قانون از آنان حمایت کرده و شغل خبرنگاری را از جمله مشاغل سخت و زیان آور شمرده است تا زودتر و پس از طی 20 سال بازنشسته شوند و کمتر آسیب ببینند اما مجریان قانون به هزار و یک دلیل و علت، این قانون را بر زمین نهاده اند و به ارسال پیامک های تبریک بسنده می کنند.
حالا در روزگاری که بسیاری از خبرنگاران امنیت شغلی ندارند، بیمه نمی شوند، استرس سرعت، دقت و صحت خبر دارند، معیشت مناسب ندارند، از تغذیه سالم برخوردار نیستند، با سوء تغذیه، فشار خون، چربی خون، مشکلات عصبی، اسکلتی و استرس همیشگی سر می کنند، کسی به فکر سلامت آنان نیست، تنها پیام تبریکی که روز 17مرداد به پیامک موبایلشان ارسال می شود که « روز خبرنگار، روز حق گویان و حق جویان بر شما خبرنگار فرهیخته مبارک باد»، تبریکی برای یک روز و رفتن به محاق تا سال بعد.
ایرنا
نظرشما
آخرین اخبار