منافع بالقوه استاتين‌ها در بيماران مبتلا به سيروز

به هرحال، اين مطالعه پيشنهاد مي‌کند که استاتين‌ها براي بيماران مبتلا به بيماري کبدي، کمتر از آنچه قبلا تصور مي‌شد، خطرناک است. در بيماران مبتلا سيروز جبران شده مرتبط با هپاتيت C، تجويز استاتين به‌طور قابل توجه و معني‌داري بروز نارسايي کبدي را کاهش داده و بقاي بيماران را در مقايسه با عدم تجويز آن، بهبود مي‌بخشد. البته تا زماني که کارآزمايي‌هاي باليني کنترل شده و تصادفي شده، اين نتايج را تاييد نکنند، نمي‌توان استاتين‌‌ها را به‌طور گسترده براي اين منظور تجويز کرد و اگر اين بيماران، به دلايل ديگري نياز به درمان با استاتين دارند، نبايد از تجويز آنها اجتناب کرد.

مطالعه‌هاي قبلي حيواني و نيز يک کارآزمايي باليني تصادفي شده هم نشان داده‌اند که استاتين‌ها بقاي بيماران مبتلا به سيروز و خونريزي قبلي واريسي را طولاني‌تر مي‌کند.

نتايج اين مطالعه، در حال حاضر، اين نکته کليدي را بيان مي‌کند که تجويز استاتين‌ها در اين بيماران ايمن است و شايد هم به دليل کاهش خطر نارسايي باشد. بنابراين، فعلا تنها کاربرد باليني آن، اين است که نبايد بيماران مبتلا به سيروز ناشي از هپاتيت C را از درمان با استاتين‌ها محروم کرد و اگر واقعا به دلايلي، تجويز آنها مورد نياز است، انديکاسيون تجويز وجود دارد.

در اين مطالعه، محققان با استفاده از داده‌هاي يک پايگاه داده‌اي که مربوط به سال‌هاي 1996 تا 2009 بوده، بيماران مبتلا به هپاتيت C را يافته‌اند که سيروز جبران شده داشته‌‌اند. از اين کوهورت، 685 بيمار مصرف کننده استاتين با 2062 بيمار غير مصرف کننده استاتين تطابق داده شدند. خصوصيات شناخته‌شده‌اي که تجويز استاتين‌‌ها را تحت تاثير قرار مي‌دهند، در اين تطابق مورد نظر قرار گرفت، مانند عوامل خطر قلبي‌-عروقي، سن، جنس، نژاد، مراجعه به پزشک و شرايط همراه.

با پيگيري حدود 2 سال، ميزان مرگ در اثر هر عاملي و هم‌چنين نارسايي (تعريف شده به‌صورت رخداد يک مورد بستري يا دو مورد مراجعه سرپايي براي واريس‌هاي مري که با خونريزي، آسيت، و پريتونيت باکتريال خودبه‌خودي همراه بودند)، در گروه مصرف‌کننده استاتين‌‌ها به‌طور معني‌داري کمتر بود.

پس از تطابق از نظر سن، پيشرفت سيروز در بيماران با نمره Child و MELD مورد ارزيابي قرار گرفت. در نهايت مشخص شد، نسبت خطر مرگ و نارسايي در گروه مصرف کننده استاتين‌ها همچنان به‌طور معني‌داري کمتر از گروه مقابل است. اين مطالعه، دلگرمي قوي‌اي را براي به راه انداختن کارآزمايي‌هاي باليني کنترل و تصادفي شده مناسب ايجاد مي‌کند.