پوست گوش 2 بخش متمایز دارد؛ یکی پوست بخش بیرونی گوش (بخش غضروفی) که دارای پوست ضخیم و غدد چربی فراوان و بدون غدد مترشحه عرق است و دیگری پوست بخش داخلی (بخش استخوانی) که پوست نازکی با ضخامت حدود 50 میکرون دارد و فاقد غدد چربی و عرق است. یکی از مواد اصلی تشکیل‌دهنده ترشحات گوش، همین چربی مترشحه از غدد چربی پوست گوش است. این ترشحات 2 کاربرد عمده دارند؛ اولین خاصیت آنها این است که از رشد قارچ‌ها و باکتری‌ها در گوش جلوگیری می‌کنند و دیگر اینکه به‌دلیل ساختار مولکولی خود، مانع ورود آب به گوش می‌شوند و به این ترتیب از ایجاد عفونت جلوگیری می‌کنند. البته میزان بیش از حد این ترشحات ممکن است مشکلاتی ایجاد کند.
هشدار مهم درباره بهداشت گوش، این است که به هیچ‌عنوان نباید برای خارج‌کردن ترشحات گوش، سر خود اقدام کرد و همچنین هرگز نباید اشیاء مختلف، به‌خصوص اشیاء نوک تیز را وارد گوش خود کنید زیرا احتمال ایجاد التهاب در این موارد بسیار بالاست و التهاب ایجادشده علاوه بر اینکه باعث خروج ترشحات از کانال گوش می‌شود، می‌تواند باعث کاهش شنوایی و عوارضی مانند وزوز گوش، خارش و سرگیجه شود.
سوراخ‌کردن گوش
سوراخ‌کردن گوش اگر در شرایط مناسب انجام شود، عارضه خاصی ندارد اما در غیر این صورت، شایع‌ترین عارضه آن، عفونت است که تنها در 30 درصد موارد ملایم خواهد بود. معمولا قسمت نرمه گوش سوراخ می‌شود اما در چند سال اخیر برخی از خانم‌ها بیش از یک سوراخ روی گوش ایجاد می‌کنند و این سوراخ‌ها را در قسمت‌های بالایی گوش هم انجام می‌دهند. این در حالی است که بافت بالای لاله گوش دارای حجم کمی است و در اثر کوچک‌ترین ضربه یا تماسی احتمال پاره شدن آن وجود دارد. ضمن اینکه استفاده از گوشواره‌های سوزنی در این قسمت از گوش، چون بافت پشت گوش در این قسمت استخوانی است، ممكن است باعث صدمه زدن به بافت پشت گوش شود. در نهایت اینکه ایجاد سوراخ در این قسمت گوش ممکن است آسیب بافت غضروف و خونریزی را در پی داشته باشد.
یکی دیگر از مشکلاتی که متعاقب سوراخ‌کردن گوش ایجاد می‌شود، مربوط به افرادی است که پوست آنها به فلزاتی مثل نیکل، مس، کبالت یا کروم حساسیت دارد. گوشواره‌هایی که در ترکیب آنها از این مواد استفاده شده است، به‌دلیل تماس مداوم با پوست می‌توانند عکس‌العمل آلرژیک و حساسیت ایجاد كنند. پرسش رایج خانواده‌ها در مورد گوش فرزندان دختر این است که چه سنی برای سوراخ‌کردن گوش مناسب است. در این مورد باید گفت از آنجا که سوراخ‌کردن گوش در سنین کمتر از 11 سال ممکن است باعث ایجاد کلویید یا گوشت اضافه در محل سوراخ شود، بهتر است این کار را به سنین بعد از 11 سالگی موکول کرد.
یکی دیگر از مواردی که مورد شکایت بسیاری از خانم‌هاست، پارگی محل سوراخ شدن گوش در اثر گیر‌کردن گوشواره، شانه، برس یا لباس آنهاست. برای برطرف‌کردن این مشکل، فرد می‌تواند به متخصص مراجعه کند تا محل پارگی گوش ترمیم شود. آنچه در کل می‌توان توصیه کرد این است که برای جلوگیری از پارگی محل سوراخ گوش، گوشواره‌های سبک و بدون زوائد گیر‌کننده انتخاب كنید.
سیمرغ
