همزبانی و همدلی با خانواده‌ای که باهم در یک خانه زندگی می‌کنیم چیزی است که برای آرامش در زندگی به آن نیاز داریم و خودمان از ایجاد آن نفع مستقیم می‌بریم، اما برخی همدلی‌ها کمی سخت‌تر است! همدلی با افراد نزدیکی که به خاطر القای فرهنگی و پیش‌زمینه‌های فکری، از همان ابتدا گمان می‌کنیم باید علیه آنها شمشیرمان را از رو ببندیم و آنها هر چه می‌گویند و هرکاری می‌کنند، علیه ماست! حال فکر کنید قرار باشد به سمتی حرکت کنید که با این افراد به همدلی برسید، کار چندان راحتی نیست.
اگر هنوز متوجه نشدید منظورم همدلی و همزبانی با چه کسانی است، مجبورم خیلی واضح بگویم: می‌خواهم به فنون همدلی و همزبانی با خانواده همسر بپردازم. همان مادر شوهر و مادر زن معروف! جاری و باجناق! خواهر شوهر و برادر زن و خلاصه تمام افرادی که جزو خانواده همسرمان محسوب می‌شوند و ما فکر می‌کنیم اگر با آنها دچار مشکل نشویم یعنی داماد و عروس خوبی هستیم، اما من امروز می‌خواهم یک قدم جلوتر بردارم و بگویم ما زمانی وارد خانواده همسرمان می‌شویم و عضو جدیدی از آنها خواهیم بود که بتوانیم همدل آنها باشیم و البته برای موفقیت در این کار، یک همزبانی خوب و بدون حاشیه هم داشته باشیم.
سال‌های قبل یکی از دوستانم بعد از ازدواج با خانواده همسرش دچار مشکل شد. او می‌گفت مادر شوهرش نمی‌تواند او را دوست داشته باشد و طوری رفتار می‌کند که گویی برای دزدیدن پسرش آمده است. به خاطر این رفتار از او ناراحت بود و دوستش نداشت. دلش می‌خواست هر چه کمتر او را ببیند و من مطمئن هستم هر قدر هم که سعی در پنهان کردن این حس داشت، باز هم مادر همسرش متوجه شده بود. ما آدم‌ها از نگاه هم دوست داشتن و دوست نداشتن را متوجه می‌شویم، اما اولین چیزی که من از دوستم سوال کردم این بود که مادر همسر او شرایط زندگی‌اش چگونه بوده است؟ کمی در مورد گذشته و حال او برایم تعریف کرد.
وقتی همسر او خیلی کم سن و سال بوده است، پدرش فوت شده و مادر او به تنهایی او را بزرگ کرده است. در زمان نوجوانی همسرش، مادر گرفتار بیماری سرطان شده و بعد از سال‌ها درمان بالاخره بهبود پیدا کرده و تمام این سال‌ها او و پسرش با هم تنها بودند. زحمت زیادی برای تحصیل او کشیده و حالا پسر او یک آقای دکتر است که ازدواج کرده و اولین عید را با همسرش به مسافرت رفته است. از نگاه همه افراد، این زوج جوان حق داشتند تا با هم به تنهایی به مسافرت بروند، اما اگر از نگاه مادر او به قضیه بنگرید، چنین حقی را با قاطعیت می‌دهید یا می‌توانید تصور کنید کنار سفره هفت سین، اولین سالی که پسر او ازدواج کرده و با همسرش در یک جزیره زیبا به سر می‌برد، تنهایی چه فکر‌هایی به ذهنش خطور کرده؟
او تمام سال‌هایی را که به تنهایی پسرش را بزرگ کرده به یاد می‌آورد، موقعیت‌های ازدواجی را که رد کرده است تا پسرش احساس نکند‌کسی به جای پدر او آمده. البته این به معنی درست بودن این تصمیم نیست، اما در هر صورت مادر همسر او چنین لحظاتی را پشت‌سر گذاشته و حال عروسش به او زنگ زده تا عید را تبریک بگوید. اگر مادر شوهر، کمی صدایش سرد و خشک است یا اگر خیلی با اصطلاح عروس تازه را تحویل نگیرد، چه تحلیلی می‌کنید؟ آیا کمی به او حق نمی‌دهید؟
در مورد تمام افراد خانواده همسرتان این داستان صدق می‌کند. مادرزنی که خود از شوهرش اذیت‌های زیادی دیده و حالا شما با کوچک‌ترین برخوردی که با همسرتان دارید و اختلافی که بین‌تان پیش می‌آید، او گمان می‌کند شما هم همچون همسر خودش هستید و دخترش زندگی سختی را در پیش رو خواهد داشت.
به دلیل این که ما نمی‌دانیم، افرادی که بتازگی جزئی از خانواده‌مان شده‌اند چه گذشته‌ای دارند و از چه دیدگاهی به زندگی و موضوعات نگاه می‌کنند، نمی‌توانیم خوب آنها را درک کنیم و بیشتر اختلافات به همین دلیل خودنمایی می‌کند. اما اگر اولین شرط همدلی را رعایت کنیم و خودمان را در موقعیت آنها بگذاریم و بگوییم: اگر من جای او بودم چه رفتاری می‌کردم، آن وقت بسیاری از دلخوری‌ها پیش نمی‌آید. البته مهم است که جواب این سوال را واقعی بدهید نه جوابی که امروز دوست دارید طرف مقابل به این سوال بدهد بلکه واقعگرا بودن می‌تواند در همدل شدن با خانواده همسر کمک بزرگی بکند.
جام جم سرا
