به گزارش شفا آنلاين،نسرین ریاحی با بیان این مطلب اظهار کرد: هدف اصلی از جراحی پلاستیک، رفع نواقص ظاهری است که اگر در حد نرمال و متعارف صورت گیرد، نمی‌تواند نشانه اختلال روحی باشد. اما اگر در مواقع غیرضروری و به شکل غیرمتعارف انجام شود می‌تواند نشان از دو مولفه اختلال فرهنگی یا شخصیتی داشته باشد.
این روان‌شناس ادامه داد: در رابطه با مسایل فرهنگی باید اذعان کرد که چشم و هم‌چشمی نقش اول را ایفا می‌کند. این مقوله علی‌الخصوص در جوامعی که هویت فرد در ظاهرش خلاصه می‌شود، پررنگ‌تر است. متاسفانه امروزه کسانی که از وضعیت مالی نسبتا مطلوبی برخوردارند به ظاهر هر امری بیش از باطن آن اهمیت می‌دهند؛ در نتیجه به چشم و هم‌چشمی روی آورده و این نقص جامعه‌شناختی را در جراحی‌های مکرر پلاستیک بروز می‌دهند.
وی افزود: علاوه بر موارد مذکور افرادی هم که تیپ شخصیتی کمالگرا، خودشیفته و خود کم‌بین دارند ناخودآگاه از نواقص روحی خود رنج برده و می‌کوشند تا با دست بردن در ظاهر خود این اختلالات را درمان کنند، غافل از اینکه این روش درمانی قطعی نبوده و نمی‌تواند هیچ یک از این اختلالات را ریشه‌کن کند.
ریاحی در این رابطه تصریح کرد: در واقع اگر شخصی از اعتماد به نفس پایین
رنج برد، جراحی پلاستیک نامتعارف راه مناسبی برای رسیدن به آرامش او نخواهد
بود، از این رو به اعتقاد خیلی از روان‌شناسان بهتر است افراد قبل از
اقدام برای انجام هرگونه جراحی زیبایی تحت مشاوره قرار گرفته و دلیل اصلی
تصمیم خود را ریشه‌یابی کنند؛ چرا که نه تنها عمل‌های مکرر و نامتعارف
زیبایی در طولانی مدت هیچ‌گونه رضایت باطنی را با خود به ارمغان نمی‌آورد،
بلکه ممکن است زمینه‌ساز پررنگ‌تر شدن اختلال نیز شود.
ایسنا
