از لاهیجان تا لندن و بازگشت به ایران برای درمان چشم های هزاران هموطن

 سخت تلاش می‌کرد علاوه بر علم، اموالش را بذل و بخشش کند تا مردم شهر راحت‌تر به زندگی لبخند بزنند. همین انگیزه مهم باعث شد تا در دوران بازنشستگی به فکر تأسیس مدرسه، ‌درمانگاه، ‌بیمارستان و آسایشگاه سالمندان بیفتد. دکتر صادق پیروز در سال 2031 در شهر لاهیجان دیده به جهان گشود و پس از پایان تحصیلاتش با استادانی چون پروفسور محمد قلی شمس همکاری‌های گسترده‌ای در زمینه پیوند قرنیه داشت. او که سهم بزرگی در ارتقای علم چشم پزشکی دارد با اینکه  سالها پیش بازنشسته شده است اما هر روز با رویی گشاده بیماران را پذیرش می‌کند تا شاید بتواند نور زندگی را به آنان هدیه کند. وی امسال از سوی بیمارستان فارابی به عنوان پزشک اندیشمند معرفی و مورد تقدیر و تجلیل قرار گرفت.

  راهی پر از موفقیت
کودکی هایش در شهر لاهیجان گذشت و تا سال 1313 در مقطع دبستان در این شهر درس خواند و دوره 6 ساله دبستان را در 4 سال به پایان رساند با اینکه در شهرشان دبیرستان نبود اما هیچ چیز نتوانست او را از هدف بلندی که در سر می‌پروراند دور کند و همین علاقه و انگیزه به درس خواندن باعث شد تا شهر رشت را برای ادامه تحصیل انتخاب کند. دکتر صادق پیروز پیشکسوت چشم پزشکی ایران از روزهای تحصیل یاد می‌کند و می‌گوید: سال 1313 بود که از شهرمان برای ادامه تحصیل به رشت آمدم و در دبیرستان شاپور دررشته علمی ادامه تحصیل دادم در آن زمان در دبیرستان دو رشته بیشتر وجود نداشت و از میان دو رشته ادبی و علمی، رشته علمی را برگزیدم.
 رشته علمی شامل دروسی مانند ریاضی ، علوم تجربی و... بود. سال 1319 بود که پس از گرفتن دیپلم به تهران آمدم و در امتحان ورودی دانشکده پزشکی تهران شرکت کردم و پذیرفته شدم. در سال 1325 دکترای خود را از دانشکده پزشکی تهران دریافت کردم.
این استاد پیشکسوت چشم پزشکی در ادامه به روزهایی اشاره می‌کند که پایان نامه دکترای وی با درجه ممتاز مورد پذیرش قرار گرفت؛ موضوع پایان نامه‌ام تب راجعه بود که با درجه ممتاز پذیرفته شد و بعد از پایان تحصیلات طب، ‌یک‌سال خدمت وظیفه سربازی‌ام را در بیمارستان ارتش گذراندم سپس در حدود سه سال و نیم در سقز کردستان به عنوان پزشک عمومی مشغول به کار شدم و اواخر بهار سال 1330 برای اخذ تخصص به تهران آمدم و در امتحان دستیاری تخصصی چشم پزشکی شرکت کردم. در این امتحان پس از احراز رتبه نخست در بیمارستان فارابی از همان سال به عنوان دستیار چشم پزشکی مشغول به کار شدم البته استاد کرسی چشم پزشکی در آن زمان در بیمارستان فارابی مرحوم پروفسور محمد قلی شمس بودند و تعدادی از چشم پزشکان برجسته آن زمان از جمله مرحوم دکتر مسعود ضرابی، ‌دکتر امیر ملک مدنی، ‌دکتر شمس و چند متخصص دیگر در بیمارستان فارابی مشغول به کار بودند.
 از این رو پس از اخذ تخصص رشته چشم پزشکی در سال 1337 در امتحان رئیس درمانگاه بیمارستان فارابی پذیرفته و مشغول به کار شدم و در سال 1346 به مقام دانشیاری چشم پزشکی ارتقا
پیدا کردم.
ë گام‌هایی استوار
دکتر صادق پیروز در سال 1349 به مدت یکسال و نیم برای مطالعات علم چشم پزشکی از طرف دانشگاه تهران در بیمارستان مورفیلد لندن مشغول به کار شد تا با مطالعات نوین صورت گرفته آشنا شود در سال 1356 بود که به مقام استادی چشم پزشکی نایل شد، وی در ادامه به موفقیت‌های چشمگیر دیگری در این عرصه علمی اشاره می‌کند و ادامه می‌دهد: مهم‌ترین بخش از زندگی شغلی‌ام مربوط به همکاری با مرحوم پروفسور محمدقلی شمس می‌شود که با وی در زمینه بیماری تراخم تحقیقات گسترده‌ای داشتیم و راه‌های درمان و پیشگیری را ارائه دادیم از این رو همکاری‌های زیادی در خصوص پیوند قرنیه با هم داشتیم همان سال که پروفسور شمس نخستین پیوند قرنیه چشم را در بیمارستان فارابی انجام دادند گام بزرگی در زمینه پیوند قرنیه در ایران برداشته شد. پیوند قرنیه در ابتدای امر در ایران در تعداد کم و با اشکالات زیاد انجام می‌گرفت و علت اصلی این موضوع نخست به دست آوردن قرنیه از چشم فرد فوت شده بود همچنین در آن زمان وسایل جراحی بسیار ابتدایی بود و کارایی خیلی دقیقی نداشت. با تمام این احوال من به اتفاق مرحوم پروفسور شمس کوشش فراوانی کردیم تا پیوند قرنیه با امکانات آن زمان که در اختیار داشتیم پیشرفت چشمگیری داشته باشد و بتدریج با گذشت زمان به نتایج مطلوبی
دست یافتیم.  قدم به قدم در جست‌و‌جوی راهی بود تا شادی و لذت تماشای زندگی را به افراد
هدیه کند.
 برای بخشیدن مفهوم زیبای زیستن به بیماران تلاش‌های گسترده‌ای انجام داد و همین امر باعث شد در زمینه پیوند قرنیه مقالات مشترکی با مرحوم شمس در مجلات طبی داخلی به چاپ برسانند و در پیشرفت علوم چشمی سهیم باشد.
این استاد پیشکسوت بیان می‌کند: آخرین مقاله‌ای که با پروفسور شمس برای تهیه‌اش همکاری داشتم و در مجله‌ای به چاپ رسید مربوط به 35سال قبل بود که تا آن تاریخ بیش از هزار مورد پیوند قرنیه در بیمارستان فارابی صورت گرفته بود.
پس از اینکه مرحوم شمس بازنشسته شدند کارهای علمی‌ام به درمان تومورهای چشمی اختصاص یافت بخصوص تحقیقات زیادی در زمینه درمان کیست هیداتیک انجام دادم و به صورت مقاله در مجله اربیت آمستردام به چاپ رسید پس از مرحوم شمس به عنوان استاد و مدیر گروه چشم پزشکی در بیمارستان فارابی عهده‌دار وظایفی بودم که مرحوم شمس به عهده من گذاشته بودند. این دوره 9ساله که وظایف بیمارستان فارابی بر عهده‌ام بود مصادف شد با اوایل پیروزی انقلاب اسلامی که ضمن مسئولیت‌های مدیریت گروه چشم پزشکی کوشش کردم تا فارغ‌التحصیلان زیادی در دوره تخصصی به شایستگی‌های علمی دست یابند و هر سال چند نفر را به عنوان استادیار دانشکده تعلیم دادم. این جوانان شایسته و با اخلاق در مقام استادیاری در بیمارستان فارابی جزو کادر آموزشی دانشکده پزشکی تهران شدند و شایستگی خود را به نحو احسن نشان دادند و همگی شان در زمینه چشم پزشکی پیشرفت شایانی داشتند و با تلاش‌های بسیار به مقام دانشیاری و استادی نایل آمدند از این رو خوشحال هستم که در این سال‌ها یک گروه علمی شایسته برای ارتقای چشم پزشکی در بیمارستان فارابی تخصص پیدا کرده و مشغول
به کار هستند.
ë نگاه به زندگی
اگر چه سال 1367 از بیمارستان فارابی بازنشسته شد اما در پاسخ به این سؤال که تا چه زمانی می‌خواهید بیماران را ویزیت کنید؟ می‌گوید: «تا نفس می‌کشم و پاهایم قدرت راه رفتن دارند و می‌توانم پله‌های مطب را بالا بیایم دوست دارم به بیمارانم امید دهم و شور زیبای زندگی و بهتر دیدن لحظات را در وجودشان روشن نگه دارم.»
وی که نزدیک به 37 سال جوانی و عمر خود را صرف ارتقای رشته چشم پزشکی کرده و امروز به عنوان یک پیشکسوت در این عرصه از او یاد می‌شود در ادامه بیان می‌کند: چشم بزرگترین وسیله ارتباطی انسان با محیط خارج است بنابراین بینایی نقش بسیار بزرگی در تکامل زندگی انسان بازی می‌کند حفظ بینایی باید برای همه افراد حائز اهمیت باشد. درست است که همه رشته‌های پزشکی مهم و شریف هستند اما چشم عضو مهمی در بدن به شمار می‌رود که همه زندگی فرد را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
 البته علاوه بر اینکه دوست داشتم به بیماران خدمت پزشکی داشته باشم و همه تلاشم را می‌کردم تا بینایی شان را به دست بیاورند تمایل داشتم از جهات دیگر نیز برای جامعه مفید باشم.
این استاد پیشکسوت چشم پزشکی در خصوص کارهای خیرخواهانه‌اش ادامه می‌دهد: تأسیس بیمارستان، مدرسه و... همیشه احساس خوبی را در من زنده می‌کرد بعد از بازنشستگی تصمیم گرفتم خدمت مفیدی به جامعه ارائه دهم و سعی‌ام بر این بود تا جایی‌که توان دارم و برایم مقدور است در گوشه‌ای از زادگاهم این کار را انجام دهم و همین باعث شد با ساختن درمانگاهی در لاهیجان در سال 1331 نخستین قدم خیرخواهانه را بردارم. این درمانگاه 62 سال است که خدمات پزشکی به مردم شهرم ارائه می‌دهد. در سال 1333 مدرسه‌ای بنا کردم که کودکان شهر لاهیجان در آنجا مشغول به تحصیل هستند چند سال پیش هم زمینی به مساحت 18600 متر مربع را که حدود 20 سال قبل خریداری کرده بودم دراختیار دانشگاه علوم پزشکی گیلان قرار دادم و در حال حاضر یک بیمارستان به گنجایش 160 تختخواب برای مردم لاهیجان در حال ساخت است و قرار است در هفته دولت سال آینده به اتمام برسد. مدتی قبل هم یک دستگاه آپارتمانی را که 19 سال پیش خریده بودم به مؤسسه سالمندان و معلولان شهرم هدیه کردم.
روزهای خوش جوانی را در خدمت به جامعه و علم اندوزی گذراند و در حال حاضر دست از تلاش انسان دوستانه برنداشته و همچنان با گام‌هایی به قوت روزهای جوانی که علم را در اختیار جامعه قرار داد مشغول خدمت‌رسانی به مردم است و اموالش را به کودکان در حال تحصیل، بیماران نیازمند، معلولان و سالمندان هدیه می‌کند.
دکتر صادق پیروز در ادامه می‌گوید: به اعتقاد من خدمت به مردم بزرگترین آرزوی واقعی هر انسانی باید باشد و از اینکه توفیق حاصل کردم در زندگی‌ام قدمی در راه خیر بردارم و همشهریان را خوشحال می‌بینم، خوشحال می‌شوم. رضایت مردم بزرگترین پاداشی است که نصیب من می‌شود.
سال‌ها قبل که مدرسه را تأسیس کردم فردی از من پرسید انگیزه اصلی‌ام از ساخت مدرسه چه بوده است در پاسخ به او جواب دادم: اگر یکی از صد کودکی که در این مدرسه به تحصیل می‌پردازند نخبه و شایسته باشد و به کشورمان خدمت کند. بهترین پاداش برای من است و مطمئن هستم اگر شرایط مناسبی برای جوانان شایسته کشور فراهم شود مانند گذشتگان کوشش‌های لازم را برای پیشرفت هر چه بیشتر کشور کهن مان که تاریخ پر افتخاری را پشت سر گذاشته و در پیدایش تمدن بشری سهم بزرگی داشته است انجام خواهند داد و این کشور سرافراز میان کشورهای دیگر و همگام با آنها به پیشرفت، ‌سعادت و رفاه دست می‌یابد.ایران