به گزارش شفا آنلاین،وی ضمن تشکر از ابراز احساسات ایرانی‌ها بابت دریافت جایزه از آکادمی جهانی مغز و اعصاب دنیا، گفت: ارزش این ابراز احساسات خیلی بالاتر از جایزه است. از این رو از یکایک ملت ایران تشکر می کنم؛ چرا که تشویق کننده هموطنانم هستند.
وی افزود: سعی کردم دانش خود را به قاره‌ها برسانم و به همکاران تعلیم داده‌ام. خوشبختانه در تمام دنیا مکتب‌های ایران وجود دارد و شاگردانم در سطح بسیار بالایی مشغول هستند. همین کار را در کشور خودم نیز انجام داده‌ام، بطوری که از سال 1971 یعنی 43 سال پیش تاکنون سالی نشده است که یک برنامه علمی مهمی را برقرار نکرده باشیم.
پروفسور سمیعی در ادامه گفتگو با رادیو سلامت با ابراز ناراحتی از برخی از موضوعات مطرح شده در رسانه‌ها، ادامه داد: بعضی‌ها، برخی اوقات کم لطفی دارند و معتقدند کسی که می‌خواهد به کشور خدمت کند، باید بیاید در ایران زندگی کند. این یک اشتباه بسیار بزرگ است، خدماتی که من از اینجا برای کشور داشته‌ام بسیار بالاتر از آن است که اگر در ایران بودم، انجام می‌دادم. حضورم در آلمان باعث شد مهم‌ترین پیشرفت‌ها را سریع‌تر به همکارانم در ایران برسانم.
سمیعی با بیان اینکه علم و دانشی که انسان به دست می‌آورد، یک ثروت شخصی نیست، اظهارکرد: این در اصل یک وظیفه انسانی است که انسان علمی را که به دست آورده به دیگران نیز ارائه دهد؛اگر کسی این کار را نکند، می‌توان گفت بزرگ‌ترین گناه روی زمین را انجام داده است چراکه وقتی کسی دنیا را ترک کرد و علمش را به دنیا پخش نکرده باشد، هیچ خدمتی را به جامعه نکرده است. از این رو افراد هر روز که بیدار می‌شوند و مشغول کار می‌شوند، از یک طرف سعی کنند علمشان را بالا ببرند و از طرف دیگر تلاش کنند آن علمی که دارند را به دیگران انتقال دهند. این امر صد در صد باعث سلامتی روح، روان و جسم افراد در دنیا می‌شود.
فدای پروفسور سمیعی که همه از حسادت این ..... را بر علیهش میگن ای کاش پروفسورعزیز درزمان جنگ هم سری به ممکلت زده بودند یا اینکه گزارشی از خدمات احتمالارایگان یا ارزان شان به جانبازان عزیزومصدومین هم بدهند 