پارک‌خوابی همراه بیمار در قطب‌های درمانی

به گزارش شفا آنلاين،از جمله مشکلات بزرگی که مقوله مهم درمان در کشورمان با آن روبه‌روست، پخش نامناسب امکانات درمانی است که موجب می‌شود بیماران رنج سفر به جان خریده، برای بهبود بیماری، رهسپار شهرهای بهره‌مند‌تر شده و‌ گاه آنچنان به سختی بیفتند که مجبور به تحمل کارتن خوابی شوند.

مراکز استان‌ها، برخی کلان‌شهر‌ها و در ‌نهایت پایتخت، از جمله مقاصدی است که به اولویت بیماران را به سمت خود فرا می‌خواند، زیرا مراکز درمانی بهتر در این مناطق قرار گرفته‌اند و امید به درمان بیماران در مراجعه به این مراکز پر رنگ‌تر می‌شود؛ برداشتی که شاید مسئولان با آن مخالف باشند، ولی برای بیماران و خانواده‌شان کاملا پذیرفته ‌است.

از جمله نکاتی که این باور را تقویت می‌کند، دادن لقب‌های خاص به بیمارستان‌های گوناگون است. یک بیمارستان لقب قطب پیوند عضوی خاص می‌گیرد، دیگری به تناسب کار تخصصی‌اش، بیمارستان مشهوری در اروپدی، سوانح و سوختگی و ... می‌شود و در پایان مراکز بر‌تر درمانی در یک حوزه در غرب، شرق، شمال و جنوب کشور قد علم می‌کنند که پیامشان برای بیماران یک چیز بیشتر نیست؛ «ما قطب هستیم و این موضوع یعنی امکانات و پرسنل بهتر‌ داریم و در نتیجه خدمات بهتری ‌می‌دهیم‌».

این باور‌ها هنگامی تقویت می‌شود که مردم کمبودهای بیمارستان‌های دور و اطراف خود را با امکانات کامل‌تر قطب‌های درمانی قیاس می‌کنند و به این نتیجه می‌رسند که تحمل رنج سفر به شهرهای برخوردار‌تر به ازای درمان بیمارانشان برایشان صرفه دارد و با این استدلال، راهی سفری سخت و طاقت‌فرسا می‌شوند.

به همین دلیل ساده، سالیان سال است که بسیاری از هموطنانمان برای درمان عضو بیمار خانواده، راهی شهرهای بزرگ‌تر می‌شوند و به صف مراجعان قطب‌های درمانی می‌پیوندند تا این مراکز اسیر ازدحام جمعیت شوند. عجیب اینکه با افزایش استقبال مراجعان، مسئولان نتیجه می‌گیرند که باید آن مرکز را توسعه داده و بودجه خاصی برایش تصویب کنند تا سیر تسلسلی عجیبی به راه افتد.

از اینجا به بعد، چون فرض مسأله غلط بوده، ادامه کار با اشکالات بیشتری پیش می‌رود؛ به این صورت که مرکز درمانی واقع شده در کلان شهر‌ها، روز به روز وسعت گرفته و امکانات بیشتری در اختیار می‌گیرند تا قطب بزرگتری شوند و مراجعان بیشتری از شهرستان‌های دور و نزدیک جذب خود کنند؛ غافل از آنکه می‌شود به جای اختصاص سهم بیشتر از امکانات و بودجه به این مراکز، مراکز جدیدی در شهرستان‌ها ساخت تا رنج بیماران دوچندان نشده و اجبار به سفر به مشکلات درمانی ایشان افزوده نشود.

اما از سوی دیگر، در نتیجه مراجعه بیماران به مراکز درمانی در شهرهای بزرگ‌تر، مشکلات دیگری زاییده می‌شوند که رفع و رجوعشان آسان‌تر از توزیع متوازن امکانات درمانی در کشور نیست.

از دشواری‌ها و خطرات سنجاق شده به رفت و آمد جاده‌ای در کشور و ترافیک و دیگر معضلات شهری ماجرا که بگذریم، بحث اقامت بیماران و همراهان ایشان در شهرهای بزرگ‌تر و برخوردار‌تر، آنچنان مشکلات بزرگی برای ایشان فراهم می‌آورد که‌ گاه تلخی‌های آن از تلخی رنج بیماری کمتر نیست.

این مهم را هنگامی می‌توان ساده‌تر ‌دریافت که با خانوادهای بیماران سفر کرده به کلان‌شهرهای گوناگون ‌گفت‌وگو کنیم یا تصاویر افرادی که شب را تا صبح در خودرو‌ شخصی خود یا چادری که همراه آورده‌اند یا صندلی‌های پارک‌های مجاور بیمارستان‌های بزرگ و مشهور ‌می‌گذرانند، دیده و در ناچاری ایشان به تحمل شرایط تأمل کنیم.

جالب اینجاست که انبوه این همراهان بیمار را که سرگردان خیابان‌ها و معابر هستند، ‌کسی ندیده و وظیفه‌ای برای چاره‌ مشکل ایشان و‌ رها کردن ایشان از عارضه قطبی شدن درمان احساس نمی‌کند تا دست کم به مانند تماشاگران داربی پایتخت، همراهان بیماران هم از توجه مسئولان بهره‌مند شوند.

شاید قیاس درستی نباشد، ولی وقتی می‌بینیم تماشاگران داربی سرخابی که شب پیش از بازی به مجموعه ورزشی آزادی ‌می‌روند، از پذیرایی رایگان و گذراندن شب در سرپناه‌های آماده‌ بهره‌مند می‌شوند، ولی همراهان بیماران چه در تهران، چه در کلان‌شهرهای دیگر‌ مثل مشهد، شیراز و ... مجبورند تاوان توزیع نشدن امکانات درمانی در کشور را با خوابیدن در پیاده‌رو‌ها بگذرانند، گلایه کردن دور از انصاف به نظر نمی‌رسد.

اینجاست که می‌توان و باید مأموریتی ویژه تعریف کرد تا در دراز مدت قطب‌زدایی در دستور کار قرار گرفته و توزیع امکانات رقم بخورد، ولی پیش از آن تدبیری اندیشید ‌تا با فروپاشی قطب‌ها و برقراری عدالت، اندکی از رنج همراهان بیماران کاسته شود؛ مأموریتی ویژه که از وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی تا شهرداری، بسیاری نهاد‌ها باید سهم خود را در قبال به ثمر نشستن آن ادا کنند.

تابناک