در انتخاب جراحی برای درمان صرع این موارد در نظر گرفته می‌شود:
فراوانی و شدت تشنج‌ها: تعداد و شدت تشنج‌ها نقش بسزایی در توصیه جراحی دارد.
نوع صرع: نوع صرع و قسمت خاصی از مغز که تشنج از آنجا شروع می‌شود، بر رویکرد جراحی تأثیر می گذارد.
ناموفق ماندن درمان دارویی: اگر داروهای ضد تشنج برای درمان بیمار امتحان شده باشند، اما بی اثر باشند یا عوارض جانبی غیرقابل تحملی ایجاد کنند، ممکن است گزینه جراحی در نظر گرفته شود.
کیفیت زندگی: کیفیت کلی زندگی بیماران، از جمله توانایی آنها در کار، رانندگی و شرکت در فعالیت های روزانه، در فرآیند تصمیم گیری بسیار مهم است.کیفیت کلی زندگی بیماران، از جمله توانایی آنها در کار، رانندگی و شرکت در فعالیت های روزانه، در فرآیند تصمیم گیری بسیار مهم است.
چه نوع جراحی‌هایی برای درمان صرع انجام می‌شود؟
چندین روش جراحی برای درمان صرع در دسترس است و انتخاب روش به شرایط و نیازهای خاص فرد بستگی دارد.
در اینجا برخی از رایج‌ترین درمان‌های جراحی آورده شده است:
برداشتن قشر کانونی
این روش بخشی از مغز را که معمولاً مسئول ایجاد تشنج است، حذف می‌کند. این اغلب زمانی استفاده می‌شود که تشنج از یک ناحیه خاص و قابل‌شناسایی مغز منشأ می‌گیرد. این روش می‌تواند هر لوب یا قطعه مغز را هدف قرار دهد. همچنین می‌تواند تشنج‌هایی را که هر دو لب یا قطعه راست و چپ مغز را درگیر می‌کنند، درمان کند.
جراحی ابلیشن با لیزر
جراحان مغز و اعصاب از تصویربرداری با رزونانس مغناطیسی (MRI) برای هدایت کردن لیزر نازکی استفاده می‌کنند که ضایعات مغزی مسئول صرع و تشنج‌های کنترل نشده را از بین می‌برد. از آنجایی که این روش جراحی امکان ایجاد برش‌های کوچک را فراهم می‌کند، بیماران در مقایسه با جراحی مغز باز سریع‌تر بهبود می‌یابند.
کورپوس کالوزوتومی (برداشتن جسم پینه‌ای در مغز)
در این جراحی، جسم پینه‌ای ، دسته ای از رشته های عصبی که دو نیمکره مغز را به هم متصل می‌کند، قطع می‌شود تا از گسترش تشنج بین دو نیمکره مغز جلوگیری شود.
همیسفرکتومی (برداشتن یک نیمکره)
این روش برای بیماران مبتلا به صرع بسیار شدید ناشی از یک نیمکره مغز که به طور قابل توجهی ناهنجار یا آسیب دیده است، توصیه می‌شود. بخش هایی از مغز که باعث تشنج می شوند، را قطع می‌کند. این روش می‌تواند تشنج را در ۸۰ درصد بیماران برطرف کند.
تحریک عصب واگ (VNS)
VNS یک گزینه کمتر تهاجمی است که شامل کاشت دستگاهی است که عصب واگ را تحریک می‌کند و به کاهش دفعات و شدت تشنج کمک می‌کند.
تحریک عصبی پاسخ‌دهنده (RNS)
RNS یک گزینه جراحی جدیدتر است که شامل کاشت یک وسیله تحریک‌کننده عصبی در مغز برای شناسایی و پاسخ دادن به فعالیت الکتریکی غیر طبیعی و جلوگیری از تشنج است
تحریک عمقی مغز (DBS)
این فناوری شامل قرار دادن الکترودها در قسمت خاصی از عمق مغز و ارسال پیام‌های الکتریکی برنامه‌ریزی‌شده برای توقف حملات تشنجی است. این دستگاه ممکن است گزینه‌ای برای افرادی باشد که تشنج‌هایشان از قسمت‌های زیادی از مغز می‌آید یا جراحی صرع در آنها قابل انجام نیست.
در درمان جراحی صرع باید چه عواملی را در نظر داشت
توجه به این نکته مهم است که درمان جراحی صرع، مانند هر روش پزشکی، با خطراتی همراه است و تصمیم برای انجام عمل جراحی باید با مشورت با تیم مراقبت های بهداشتی به دقت مورد بررسی قرار گیرد. در بسیاری از موارد، جراحی می‌تواند منجر به بهبود قابل توجهی در کنترل تشنج و کیفیت زندگی کلی افراد مبتلا به صرع شود.
