شفاآنلاین>سلامت>بی‌توجهی به وضعیت معیشت پرستاران از یک‌سو و مشکلات شغلی از سوی دیگر باعث شده علاوه بر موج مهاجرت این قشر که باعث شده تا بیمارستان‌ها هر چه بیشتر با کمبود کادر درمان و به خصوص پرستار مواجه باشند از سوی دیگر حالا موج استعفا در این قشر هم چالش جدیدی را برای حوزه بهداشت و درمان به وجود آورده است. وقتی پرستاران تمام تلاش خود را می‌کنند تا صدای‌شان را به گوش مسوولان برسانند و در نهایت هم هیچ تغییری در وضعیت استخدامی، حقوقی و معیشتی آنها ایجاد نمی‌شود در نهایت چاره‌ای جز ترک کار برای‌شان نمی‌ماند.
به گزارش شفاآنلاین:در شرایطی که سال‌هاست حوزه بهداشت و درمان کشور با کمبود پرستار مواجه است هر گونه ترک کاری که از سوی این قشر انجام شود ضربه‌ای بر پیکر بهداشت و سلامت کشور وارد می‌آورد چه این ترک کار به دلیل مهاجرت باشد چه استعفا و... اینکه مسوولان وزارت بهداشت و درمان هم در تمام این سال‌ها به جای پرداختن به خواست‌های به حق پرستاران و اجرای قوانینی که سال‌ها از تصویب آن می‌گذرد اما هیچ اراده‌ای برای اجرایی شدن آنها وجود ندارد باعث شده تا دیگر امیدی به بهبود وضعیت در میان پرستاران به آرزویی محال تبدیل شود.
این در حالی است که همیشه در شرایط سخت این پرستاران بوده‌اند که با تلاش فراوان سعی کرده‌اند مشکلات حوزه بهداشت و درمان را به حداقل برسانند. هیچ کدام ما دوران کرونا و تلاش شبانه روزی پرستاران را فراموش نمی کنیم اما وزارت بهداشت و درمان خیلی راحت بدون درنظر گرفتن تمام این از خودگذشتگی‌ها و علی‌رغم قولی که به پرستاران برای استخدام داده بود به وعده خود عمل نکرد و در نهایت بسیاری از آنها با نامه عدم نیاز خود مواجه شدند.
طی روزهای گذشته خبر استعفای ۲۰ پرستار در یکی از بیمارستان‌های چالوس باعث شد تا باز هم مشکلات این قشر به تیتر اخبار باز گردد. هر چند سخنگوی وزارت بهداشت و درمان این خبر را تکذیب کرد اما فرماندار چالوس از تکذیب خبر سر باز زد هر چند که این خبر هم بعد از ساعاتی تکذیب شد. اما مساله اینجاست این خبر چه درست باشد چه غلط نگاهی به آمار استعفای پرستاران در سال گذشته در بیمارستان‌های مختلف نشان می‌دهد که واقعیت تلخ‌تر از آن چیزی است که بتوان با تکذیبیه‌های رنگ و وارنگ آن را منکر شد.
از بیمارستان‌های کوچک تا بیمارستان‌های بزرگ دولتی
براساس آمارها ۲۰ پرستار طی سال گذشته فقط از بیمارستان امیراعلم استعفا داده‌اند. این رقم وقتی به بیمارستان‌های بزرگ‌تر می‌رسد قطعا افزایش بیشتری دارد. مشکل اینجاست که این استعفاها اکثرا در بیمارستان‌های دولتی که تعداد مراجعان بیشتری دارد رخ می‌دهد.
محمد شریفی مقدم، دبیر کل خانه پرستار در این باره به تعادل می‌گوید: فشار کاری که پرستاران در بیمارستان‌های دولتی به دلیل ازدحام بیشتر بیماران تحمل می‌کنند بسیار زیاد است. به همین میزان سهم خطاها نیز افزایش پیدا می‌کند و این مساله بارها و بارها به مسوولان حوزه بهداشت و درمان گوشزد شده اما هر بار عدم پاسخگویی تنها کاری بوده که انجام شده است.
او می‌افزاید: پرستاران سال‌هاست منتظر بهبود وضعیت معیشتی خود هستند و طی این سال‌ها که تورم به طرز غیر قابل باوری افزایش پیدا کرده وضعیت معیشت آنها بیشتر از قبل در معرض خطر قرار گرفته است. نه وزارت بهداشت و درمان تصمیمی برای اجرایی شدن قانون تعرفه‌گذاری خدمات پرستاری دارد و نه حتی وضعیت استخدامی پرستاران مورد توجه قرار می‌گیرد هنوز بسیاری از آنها قربانی قراردادهای ۸۹ روزه هستند.
پرستاران رسمی مشکلات بیشتری دارند
هانیه مرادی، کارشناس پرستاری درباره استعفای پرستاران به «تعادل» می‌گوید: استعفا برای پرستاران شرکتی بسیار راحت‌تر است در واقع آنها چون قراردادهای‌شان کوتاه‌مدت است به راحتی می‌توانند تا پایان قرارداد صبر کنند و بعد از آن این شغل را ترک کنند اما پرستارانی که استخدام هستند و البته فشار بیشتری را هم تحمل می‌کنند به همین سادگی نمی‌توانند ترک کار کنند.
او می‌افزاید: حتی بسیاری از پرستاران برای استعفا هم با مشکلات عدیده‌ای مواجهند پرستاران استخدامی عموما با استعفای‌شان موافقت نمی‌شود و همین مساله باعث می‌شود تا بسیاری از آنها انگیزه کار کردن را از دست بدهند.
بی‌توجهی به خواست‌های پرستاران بی توجهی به سلامت بیماران است
یکی دیگر از پرستاران شاغل در یک بیمارستان دولتی که نمی‌خواست نامش فاش شود در این باره به «تعادل» می‌گوید: متاسفانه بی‌توجهی به وضعیت معیشتی و حقوقی پرستاران نتیجه‌ای جز پایین آمدن کیفیت خدماتی که توسط آنها به بیمار ارایه می‌شود، ندارد، چراکه این پرستاران مجبورند برای جبران کسری هزینه‌های زندگی‌شان در شیفت‌های متوالی کار کنند و این کار در شیفت‌های متوالی هم میزان دقت آنها را کاهش می‌دهد و هم باعث می‌شود کیفیت خدمات به طرز چشمگیری پایین بیاید.
کم و کاستی‌ها سختی شغل پرستاری را دو چندان کرده است
به گزارش ایلنا، پرستاری شغل سختی است اما کم و کاستی‌هایِ بسیارِ پرستاران در ایران، سختیِ این شغل را برای آنها دوچندان کرده است. از اضافه‌کار اجباری با حقوقِ ساعتی ۱۶ تا ۲۰ هزار تومان، پرداخت ناچیزِ حقوق برای دو شیفت کارِ سخت و پی در پی، کارانه‌های ناچیز و تعرفه‌های نمایشی گرفته تا توبیخ‌های گاه و بی‌گاه بابت اعتراضات‌شان، ازجمله این مصايب است. مصايبی که ظاهرا تمامی ندارد و این را به وضوح می‌توان از اعتراضِ پرستاران در شهرهای مختلف دید.
جدیدترین مورد اعتراض، مربوط به پرستاران بیمارستان‌های گلستان و بقاییِ اهواز و بیمارستان باغملک است؛ آنها روز شنبه، ۲۵ فروردین ماه، در اعتراض به عدم اجرای تعرفه‌گذاری پرستاری، عدم پرداخت فوق‌العاده خاص، اجبار به انجام اضافه کار و مسائل دیگر، مقابل این مراکز درمانی تجمع کردند. پیش از این، در ۲۰ فروردین ماه نیز پرستاران در شیراز، لامرد و یاسوج در اعتراض به دلایلی مشابه، تجمع کرده بودند. این تجمعات البته مربوط به همین ۲۵ روزِ اولین ماه سال است و در ادامه اعتراضات سال گذشته پرستاران انجام شده است. اعتراض البته همیشه منجر به تجمع نمی‌شود، گاهی نتیجه اعتراض را می‌توان در مهاجرت، تغییر شغل یا همان ترک کار دید، که با استناد به گفته فعالان این حوزه، طی سال‌های اخیر بسیاری از پرستاران و حتی پرستاران رسمی نیز عطای این شغل را به لقایش بخشیده‌اند و ناامید از بهبود اوضاع، کار پرستاری را برای همیشه کنار گذاشته‌اند.
ترکِ خدمت در پرونده
و تبعاتِ سختی که پذیرفته می‌شود
محمد شریفی مقدم درباره تبعات ترک خدمت نیز می‌گوید: وقتی در پرونده یک پرستار ترک خدمت ثبت می‌شود، تبعات بدی برای او دارد اما با وجود این تبعات، آمار ترکِ خدمت در بین پرستاران بالاست و این یعنی کسانی که ترک خدمت می‌کنند، دیگر انگیزه‌ای برای کار ندارند و با همه این تبعات منفی، رفتن را به ماندن ترجیح می‌دهند! دبیر کلِ خانه پرستار در موردِ آمارِ اعلام شده از ترک کار پرستاران می‌گوید: اگر کادر پرستاری را در سیستم دولتی ۱۵۰هزار نفر حساب کنیم، ۱۵درصدِ این رقم بالای ۲۰ هزار پرستار می‌شود که رقم بالایی است، به قدری که حتی من هم از این آمار تعجب کردم! به این ترتیب ناامیدی از بهبودِ اوضاع و خستگیِ ناشی از کارِ بسیار و حقوق پایین، انگیزه پرستاران برای کار را هر روز کمتر و کمتر می‌کند. دبیر کل خانه پرستار می‌گوید: در یکی از بیمارستان‌های شیراز، در روزِ «سیزده به در» ۲۰ پرستار غیبت کردند و من که زمانی سرپرستار بودم، می‌دانم چنین غیبتی چقدر عجیب است! ببینید نارضایتی چقدر زیاد بوده که چنین اتفاقی افتاده است.
«غیبت کردنِ یک پرستار موضوعِ بسیار مهمی است.» شریفی مقدم با تاکید روی این جمله ادامه می‌دهد: نارضایتی‌ای که بین پرستاران وجود دارد و هر روز بیشتر می‌شود، خود را به هر شکلی نشان می‌دهد که به اعتقاد من، تجمع، بهترین و کم‌هزینه‌ترین شکل آن است. این اعتراض گاهی به شکل مهاجرت، ترک کار، تغییر شغل و در برخی موارد هم متاسفانه به شکل پایان دادن به زندگی نمود پیدا می‌کند.
پرونده‌سازی و تهدید!
پرونده‌سازی، تهدید و برخوردهای حراستی تنها پاسخی است که به اعتراضِ پرستاران داده می‌شود، بدون آنکه مشکلی از آنها حل شود. در واقع مسوولان فکر می‌کنند با پاک کردنِ صورت مساله و پنهان کردنِ آن، مشکل را حل می‌کنند، اما مشکل به صورت‌های مختلف بروز می‌کند. مساله فقط معیشت نیست؛ برخوردهای مختلفی با پرستاران می‌شود. ببینید پرستاری که به دلیل شغل سختش در معرض انواع اضطراب‌ها و استرس‌ها قرار دارد، چگونه می‌تواند فشار ناشی از این برخوردها را تحمل کند؟!
تلاش برای جلوگیری از تجمع با تهدید را اگر در کنارِ حل نمایشیِ مسائل قرار دهیم، به گسترشِ ناامیدی بین پرستاران بیشتر پی خواهیم برد. شریفی مقدم می‌گوید: قانونِ تعرفه‌گذاری که در سال ۸۶ نوشته شد را بعد از ۱۵ سال به قول خودشان اجرا کردند که ای کاش اجرا نمی‌کردند! آنچه اجرا شد به قدری حداقلی بود که اصلا نمی‌توان نام آن را تعرفه‌گذاری گذاشت. اجرای تعرفه‌گذاری به این شکل، به جای آنکه امیدی برای بهبود معیشت پرستاران باشد، آنها را بیشتر ناامید کرد.
مهاجرت و ترکِ کارِ گسترده پرستاران را نمی‌توان انکار کرد
مساله اضافه کارِ اجباری با حقوق‌های پایین، علی‌رغم الزام قانونی برای توافق طرفین و رای دیوان عدالت اداری، همچنان پابرجاست. علی‌رغم تبلیغات بسیار برای اجرای تعرفه‌گذاری، مشکلات معیشتی پرستاران به قوتِ خود باقیست! علی‌رغم اخطارها و هشدارهای بسیار در مورد کمبود پرستار، همچنان با جذب پرستار به بهانه‌ی نبودِ بودجه مخالفت می‌شود. علی‌رغم تمام فشارهای کاری، پرونده‌سازی و تهدید همچنان مهم‌ترین راه برای کم کردن صدای اعتراض پرستاران است./تعادل
