تخلف ادامه‌دار ویزیت و جراحی بیماران از سوی رزیدنت‌ها

شفاآنلاین>سلامت>نقش‌آفرینی رزیدنت‌ها بدون حضور اساتیدشان در امر درمان، اما موجب نارضایتی بیماران شده‌است؛ موضوعی که صد البته می‌تواند فرآیند آموزش و همچنین فرآیند درمان را هم با اختلال مواجه کند، چراکه به هر حال رزیدنت‌ها هر چند پزشک هستند، اما در دوران رزیدنتی دانشجوی رشته‌های تخصصی‌اند و برای تشخیص و درمان بیماران خیلی از اوقات لازم است استاد در کنار دانشجویانش حضور داشته باشد، اما نیست! بگذریم از اینکه وقت‌هایی هم که استاد هست، معمولاً سمت بیماران نمی‌آید.

به گزارش شفاآنلاین:ساعت ۱۱ صبح است و صفی از بیماران در برابر اتاق پزشک ردیف شده‌اند. گروهی هم در داخل اتاق حضور دارند و چند تن از رزیدنت‌ها دور هر بیمار را گرفته‌اند و درس‌هایشان را به شکل عملی تمرین می‌کنند. کمی آن سوتر، استاد نشسته و بی‌توجه به بیمارانی که از سوی رزیدنت‌ها ویزیت می‌شوند، مشغول چک کردن تلفن همراه و وقت‌هایی است که منشی مطب برای جراحی در بیمارستان خصوصی‌اش ردیف کرده‌است. تازه این بهترین حالت ممکن است! خیلی وقت‌ها به خصوص در خارج از ساعات ادارای وقتی به اورژانس بیمارستان‌ها مراجعه می‌کنید، استادی حضور ندارد و این رزیدنت‌ها هستند که مسئولیت درمان را به عهده دارند. همچنان که گاهی اوقات در اتاق عمل هم استاد مورد نظر اصلاً حضور ندارند و رزیدنت‌ها به جایش عمل می‌کنند! مهر استاد، اما در دست رزیدنت‌هاست و با آن طبابت می‌کنند. بگذریم از اینکه این طبابت با آزمون و خطا می‌تواند فرآیند یادگیری و درمان را هم دچار اختلال کند و با نارضایتی بیماران همراه است. جالب اینکه حق ویزیت و دستمزد جراحی بیماران، اما به جیب استاد می‌رود و رزیدنت‌ها با وجود سختی کار فراوان و شیفت‌های طولانی بسته به مجرد و متأهل بودن ۸ تا ۱۲ میلیون می‌گیرند و کارانه‌هایشان با وقفه‌های طولانی پرداخت می‌شود. این در حالی است که به گفته معاون درمان وزیر بهداشت بدون حضور استاد ویزیت کردن ممنوع است و باید استاد حضور داشته باشد. 

 

بیمارستان‌های دولتی، شلوغی‌هایشان و رسیدگی نامناسب به بیماران موضوعی است که اغلب اوقات به بدترین خاطرات ایام بیماری تبدیل می‌شود! با وجود این اغلب مردم به واسطه هزینه‌های سرسام‌آور درمان در بخش خصوصی ناگزیرند به بخش دولتی بروند و چالش‌ها و دردسرهایش را هم بپذیرند. از همه بدتر اینکه در بخش دولتی و به خصوص در حوزه‌های تخصصی اغلب اوقات پزشک مورد نظر حضور ندارد و بیماران باید خود را به دست رزیدنت‌ها بسپارند. رزیدنت‌هایی که اگرچه پزشک هستند، اما دوره عمومی پزشکی را گذرانده‌اند و خیلی اوقات لازم است تا در حوزه‌های تخصصی در کنار استاد خود نقش‌آفرین باشند، اما خیلی از اساتید دانشگاه‌های دولتی سهامداران بخش خصوصی‌اند. به همین‌خاطر هم ترجیح می‌دهند وقت و انرژی خود را برای بخش خصوصی بگذارند؛ جایی که درآمد‌های نجومی برایشان به ارمغان می‌آورد. البته که این افراد از مزایای حضور در بخش دولتی هم چشم‌پوشی نمی‌کنند. مزایایی مانند تور کردن بیماران دارای تمول بیشتر برای درمان در بخش خصوصی یا مزایایی که استاد دانشگاه بودن برایشان ایجاد می‌کند. ته این ماجرا می‌شود فشار مضاعفی که به رزیدنت‌ها وارد می‌شود تا در کنار وظایف کاری و آموزشی خود، بار سنگین نبودن‌ها و شانه خالی کردن‌های اساتید را هم در بخش درمان به دوش بکشند. ماجرایی که انتهایش از یک سو افت کیفیت خدمات درمان و از سوی دیگر آزار و اذیت رزیدنت‌هاست و در نهایت هم نه بیماران از درمانشان راضی‌اند و نه رزیدنت‌ها از وضعیتشان! با تمام اینها، اما این دور باطل همچنان ادامه دارد. 

 

نقش‌آفرینی رزیدنت‌ها بدون حضور اساتیدشان در امر درمان، اما موجب نارضایتی بیماران شده‌است؛ موضوعی که صد البته می‌تواند فرآیند آموزش و همچنین فرآیند درمان را هم با اختلال مواجه کند، چراکه به هر حال رزیدنت‌ها هر چند پزشک هستند، اما در دوران رزیدنتی دانشجوی رشته‌های تخصصی‌اند و برای تشخیص و درمان بیماران خیلی از اوقات لازم است استاد در کنار دانشجویانش حضور داشته باشد، اما نیست! بگذریم از اینکه وقت‌هایی هم که استاد هست، معمولاً سمت بیماران نمی‌آید و در گوشه‌ای برای خودش نشسته و انگار نه انگار فرآیند آموزشی در این بخش باید جریان داشته‌باشد. 

خانم حیدری که به دلیل آسیب‌دیدگی زانو به یکی از بیمارستان‌های دولتی رفته‌بود، در این‌باره می‌گوید: «بعد از پرداخت ویزیت وارد اتاق پزشک که شدم با گروهی از بیماران و دانشجویان مواجه شدم! هر چند دانشجو سر بالین یک بیمار بودند و از سر و صدای بیماران معلوم بود، فرآیند معاینات بالینی به درستی انجام نمی‌شود.»‌

وی ادامه می‌دهد با ورود من به اتاق چند دانشجو هم به سراغم آمدند و یکی از آن‌ها بعد از اینکه من را روی تخت خواباند به گونه‌ای پای من را بلند و کوتاه می‌کرد که ناله‌ام در‌آمده‌بود، اما استاد نه فقط نگاهی نمی‌کرد، بلکه کتش را پوشید و از اتاق رفت!»‌

این خانم معتقد است معاینات توسط رزیدنت‌ها در آن بیمارستان دولتی موجب شد تا آسیب دیدگی زانویش جدی‌تر شود. 

وی می‌افزاید: «تشخیص رزیدنت و سرپرست آن‌ها درباره آسیب‌دیدگی زانوی من پارگی مینسک بود و برایم وقت جراحی تعیین کردند، اما وقتی به پزشک دیگری مراجعه کردم، آسیب‌دیدگی رباط را تشخیص دادند و گفتند نیاز به عمل نیست و با فیزیوتراپی مشکل حل می‌شود.»

به گفته خانم حیدری بعد از این ماجرا چند بار رزیدنت آن بیمارستان دولتی با وی تماس گرفته و اصرار داشته برای انجام عمل جراحی مراجعه کند، در حالی که وی حالا یکی، دو سالی می‌شود فرآیند درمانش را پیش پزشکی دیگر طی کرده و مشکلی ندارد. 

وی می‌افزاید: «اگر من به حرف آن رزیدنت اعتماد و جراحی کرده‌بودم، معلوم نبود وضعیت پایم چه می‌شد و این تشخیص اشتباه به خاطر آن بود که استاد که اتفاقاً پزشک حاذقی هم هست و در بخش خصوصی فعالیت دارد، حتی برای لحظه‌ای نیامد تا وضعیت من را چک و تشخیص دانشجویش را ارزیابی کند!»

آقای خالقی هم که چند سال پیش تصادف کرده‌بود، ماجرای مشابهی را تعریف می‌کند: «وقتی برای معاینه مراجعه می‌کردم فقط رزیدنت‌ها سراغم می‌آمدند و اغلب اوقات استاد حتی جواب سؤالمان را هم نمی‌داد. این مدل حضور استاد واقعاً در فرآیند آموزش و درمان بی‌تأثیر بود.»

 

اما آیا ویزیت رزیدنت‌ها در مراکز آموزشی قانونی است و آیا حضور استاد ضرورتی ندارد؟

سعید کریمی، معاون درمان وزیر بهداشت در پاسخ به این پرسش که آیا ویزیت بیماران در مراکز درمانی توسط رزیدنت‌ها و بدون استاد مربوطه قانونی است؟ به فارس گفته است: «رزیدنت‌ها دانشجو نیستند و پزشک هستند، اما بدون حضور استاد ویزیت کردن ممنوع است و باید استاد حضور داشته‌باشد.»

به گفته وی بعضاً در یک اتاق استاد نشسته و بقیه رزیدنت‌ها ویزیت می‌کنند و روند آموزش انجام می‌شود. در مواردی که مشکلی وجود ندارد، ویزیت انجام می‌شود و مواردی را که مشکل دارد، نزد استاد می‌برند و درمان تحت نظارت وی انجام می‌شود. 

طبق تأکید معاون درمان وزیر بهداشت اتاق عمل نیز بدون حضور استاد، عمل جراحی ممنوع است؛ البته استاد حین عمل حضور دارد و دستیاران در حال کار کردن هستند و هر جا مشکلی وجود داشته‌باشد، استاد کمک می‌کند. بنابراین اینکه رزیدنت‌ها پزشک هستند و زیر نظر استاد کار و ویزیت می‌کنند چیز طبیعی است؛ اما اینکه اصلاً استاد حضور نداشته‌باشد، این تخلف است. 

با تمام اینها، اما با فرض حضور استاد در اتاق معاینه یا اتاق عمل فرآیند درمان کامل نمی‌شود، مگر اینکه این حضور مؤثر و دلسوزانه باشد؛ اتفاقی که خیلی وقت‌ها شاهد آن نیستیم./جوان