شفا آنلاین>اجتماعی>«پزشکان داوطلب» از مهم‌ترین سرمایه‌های
تخصصی سازمان داوطلبان هلال‌احمر هستند که راه‌اندازی کاروان‌های سلامت را
برای این جمعیت ممکن می‌کنند؛ کاروان‌هایی که با همراهی تیم‌های متخصص و با
تجهیزات اولیه مورد نیاز به مناطق دورافتاده و روستاهای صعب‌العبور
می‌روند و ویزیت رایگان و ارائه خدمات بهداشتی و درمانی را برای اهالی این
مناطق بر عهده می‌گیرند. گرچه طبق تایید رئیس سازمان داوطلبان، حضور این
تیم‌های پزشکی خلأ بزرگ نبود پزشک در روستاهای محروم را پر نمی‌کند و تنها
مسکنی است برای رفع نیازهای ضروری. تجربه مشترک بسیاری از پزشکان داوطلب،
برداشتن قدم‌های متعدد و مستمر داوطلبانه در این مناطق است که گاه با
راه‌اندازی مراکز خیریه، یا فعالیت‌هایی بیش از ویزیت رایگان همراه است. به همین بهانه گفت‌وگویی با دو پزشک داوطلب جمعیت هلال‌احمر
که نام‌شان در میان پزشکان برگزیده سازمان به چشم می‌خورد انجام شده است.
اینجا احساس مفید بودن دارم
به گزارش شفا آنلاین:سال‌هاست که «صفیه نورا» به کمک دایره بزرگی از دوستان و دنبال‌کنندگانش
در فضای مجازی، در تلاش است که گرهی از زندگی ساکنان محروم
سیستان‌وبلوچستان باز کند؛ از تامین جهیزیه برای نوعروسان گرفته تا کمک به
تعمیر اساسی خانه‌ها و حمایت‌های تحصیلی، درمانی و... . پنج سالی می‌شود که
بعد از فارغ‌التحصیلی در رشته دندانپزشکی، به سیستان‌وبلوچستان رفت و
همچنان مطب دندانپزشکی‌اش در استان زادگاهش دایر است. به شنیدن مکرر این
سوال عادت کرده که «چرا در شهری بزرگ طبابت نمی‌کنی؟ چرا به همراه
خانواده‌ات از ایران مهاجرت نکردی؟» و او این پاسخ محکم را در آستین دارد:
«من در شهرستان هامون بیشتر احساس مفید بودن می‌کنم.»
سه سال پیش هنگام
توزیع برخی از این کمک‌ها در منطقه محمودآباد شهرستان هامون، با داوطلبان
هلال‌احمر این شهرستان آشنا شد و از همان زمان تاکنون همه فعالیت‌های خیریه
و داوطلبانه‌اش را با همراهی و همکاری هلال‌احمر به سرانجام رسانده است.
دکتر صفیه نورا می‌گوید: «هر بار برای توزیع کمک‌های مردمی به روستاهای
سیستان‌وبلوچستان می‌رفتیم، هزینه‌های جانبی زیادی بابت حمل‌ونقل،
بسته‌بندی و توزیع باید پرداخت می‌کردیم. از طرفی شناسایی افراد نیازمند و
تشخیص این نیازها هم کار ساده‌ای نبود. هلال‌احمر به دلیل اینکه روستا به
روستا و خانه به خانه مردم این منطقه را پایش می‌کرد و از احوال‌شان با خبر
بود، افراد نیازمندی را به ما معرفی می‌کرد و خلاصه بخش مهمی از کار را
به‌صورت داوطلبانه و با جان و دل پیش می‌برد. برای همین در طول سال‌هایی که
فعالیت داوطلبانه می‌کنم، با اعتمادی که مردم به هلال‌احمر پیدا کرده‌اند و
آشنایی تیم‌های داوطلبی با روند کار، همین نهاد را برای ادامه خدمت و کمک
به مستمندان انتخاب کردم.»
شناسایی خانه به خانه نیازمندان
می‌گوید روز و شب برای داوطلبان جمعیت هلال‌احمر معنایی ندارد و هر ساعت از
شبانه‌روز، هر هماهنگی را که نیاز باشد، انجام داده و خودشان را به محل
قرار خدمت می‌رسانند. از طرفی هلال احمر با معرفی جزء به جزء اعضای
خانواده‌های نیازمند و شناسایی دقیق نیازها، این فرصت را فراهم دیده که
گستره کمک‌ها و نوع آنها را بیشتر کند. دکتر نورا می‌گوید: «اعضای داوطلب
جمعیت، مدتی پیش خانواده‌ای را معرفی کردند که بیش از یک سال بود طعم گوشت
را در غذای خود نچشیده بودند. با تهیه اقلام مورد نیاز به منطقه روستایی
رفتیم. می‌دانستم بسته‌بندی اقلام خریداری‌شده و توزیع آن کار سنگینی است،
اما به کمک همین اعضای داوطلب بیش از 150 کیلو گوشت را خرد و بسته‌بندی و
در عرض کمتر از 3 ساعت، به همراه مواد غذایی خشک دیگر در روستا توزیع
کردیم.»
قرار بود پزشک معتمد شوم، داوطلب شدم
بیش از 24 سال پیش بود که هلال‌احمر استان گلستان به عنوان پزشک معتمد، از
دکتر «رضا خواجه» درخواست همکاری کرد؛ اولین دندانپزشک معتمدی که در
گلستان فعالیت خود را آغاز کرد. طولی نکشید که ویزیت‌های رایگان او برای
بیماران نیازمند آغاز شد و همچنین در حوادثی مثل سیل، زلزله و... دکتر
خواجه هم هلال‌احمر را همراهی می‌کرد. رضا خواجه از آن سال تاکنون به عنوان
پزشک داوطلب جمعیت در ماموریت‌هایی مثل زلزله افغانستان، زلزله بم، زلزله
کرمانشاه و... حضور داشته است. این پزشک 52ساله می‌گوید: «تاکنون به جز در
افغانستان، در استان‌های مختلف کشور از جمله کرمانشاه، کردستان و گلستان
فعالیت داوطلبانه انجام داده‌ام. برای خدمات داوطلبانه تا به حال به تمام
شهرستان‌های سیستان‌وبلوچستان، کردستان و گلستان، حداقل برای یک بار سفر
کرده‌ام و در تمام این سال‌ها افتخاری بالاتر از کمک به مردم محروم سرزمین
خودم نیافته‌ام.»
می‌گوید در این 24 سال، بیش از 10هزار دندان کشیده و
بیماران بسیار زیادی را ویزیت کرده است؛ ویزیت در مناطق محروم به اندازه
زندگی در این مناطق کار سخت و دشواری است؛ فعالیت با کمترین امکانات و با
بیشترین کیفیتی که یک دندانپزشک می‌تواند ارائه کند.
او می‌گوید: «کسی
که سراغ کار در مناطق محروم می‌رود، به دنبال آسایش و راحتی نیست. به‌خصوص
در رشته‌ای مثل دندانپزشکی که حتی برای ویزیت هم نیاز به امکانات و
تجهیزات پزشکی داریم، کار داوطلبانه در مناطق محروم بسیار سخت است. مثلا
یادم است در زلزله کرمانشاه من با یونیتی کار می‌کردم که لامپ نداشت و
دستیار به کمک چراغ‌قوه، حداقلی از نور مورد نیاز را تامین می‌کرد. با این
حال، من از صبح تا شب به ویزیت بیماران مشغول بودم و روزی که ثلاث باباجانی
کرمانشاه را ترک می‌کردم، به جرات می‌توانم بگویم هیچ زلزله‌زده‌ای درد
دندان نداشت. هنوز هم با گذشت چندین سال از زلزله کرمانشاه، از این استان
با من تماس می‌گیرند و می‌گویند دوباره به ثلاث باباجانی سر بزنم. این لطف و
محبت مردم کرمانشاه را نشان می‌دهد و باعث افتخارم است.»
فرصتی برای کار داوطلبانه
به گفته او، استان گلستان تیم پزشکان داوطلب کاملی دارد و کافی است با هر
یک از این پزشکان، در هر تخصص و رشته‌ای، تماس بگیرد و بگوید که برنامه
کاروان سلامتی در راه است؛ تنها چیزی که می‌شنود یک «چشم!» مطمئن است. دکتر
خواجه می‌گوید: «برخی از همکاران ما به دلیل اینکه مشغله زیادی دارند،
فرصت نمی‌کنند به کار داوطلبانه بپردازند. اما وقتی یکی از این همکاران
می‌پذیرد برای زمان کوتاهی، حتی شده به اندازه کشیدن پنج دندان با ما
همراهی کند، من از آن استقبال می‌کنم، چون معتقدم کار داوطلبانه این فرد را
خیلی زود به سمت خود می‌کشاند و اغلب افرادی که فقط برای یک بار این کار
را تجربه کرده باشند، طعم لذت آن را فراموش نمی‌کنند و دل‌شان می‌خواهد
فرصت دوباره‌ای برای انجام کار داوطلبانه داشته باشند.»
دکتر خواجه
درباره مردمی که در این 24 سال فعالیت داوطلبانه آنها را ویزیت کرده،
می‌گوید: «پیش‌فرض ذهنی من قبل از فعالیت در مناطق محروم این بود که مردم
در این مناطق اهمیت زیادی به بهداشت دهان و دندان خود نمی‌دهند. اما وقتی
در این روستاها و مناطق حاشیه‌ای حضور پیدا کردیم، دیدم که عکس این موضوع
صادق است و حضور ما به عنوان دندانپزشک در نزدیکی‌شان بسیار پراهمیت بود.
در منطقه قلعه‌حسن استان گلستان تنها در یک روز من 150 مراجعه‌کننده داشتم.
این یعنی اتفاقا برای این گروه از جامعه سلامت دندان‌‌ها اهمیت دارد و
عدم‌دسترسی آنها به خدمات پزشکی تخصصی است که نیاز به رسیدگی دارد و به
عنوان مانع و چالشی سر راه این مناطق به شمار می‌رود.»
