اما دلیل مهاجرت کادر درمان چیست؟ آیا رفتارهای سختگیرانه‌ای که از سوی برخی مسئولان صورت می‌گیرد، می‌تواند به عنوان دلیلی منطقی برای بخشیدن عطای وطن به لقایش و زندگی در غربت کافی باشد؟ سختگیری‌هایی که نه مرتبط با محتوا و کیفیت کار که به پوشش و آرایش آنهاست و صحبت‌های عین‌اللهی آن هم در جلسه هیات دولت که باید جای مطرح‌کردن مسائل مهم‌تر از این‌ها باشد، تاییدکننده آن است. وزیر بهداشت گفته است که کاشت ناخن و مژه برای پزشکان، پرستاران و تمامی پرسنل بیمارستانی ممنوع است و با متخلفان برخورد می‌شود. عین‌اللهی گفته که «در کشورهای دیگر دنیا نیز شیوه‌نامه‌هایی برای حضور پرسنل بیمارستان‌ها و مراکز درمانی در این مراکز وجود دارد و پزشکان و کادر درمان باید مراقبت کنند تا ویروس و آلودگی از طریق این مسائل منتقل نشود.»
به سوال نخست در گزارش پیش‌رو برمی‌گردیم و انتقال ویروس و آلودگی از راه ناخن و مژه‌های کادر درمان و این‌بار می‌پرسیم که چطور مژه مصنوعی می‌تواند منجر به انتقال ویروس شود؟
در اینکه چنین رفتارهایی و حتی ذکر آن‌ها اگر هم تمام و کمال اجرایی نشود می‌تواند در افزایش دلسردی کادر درمان، حتی اندک، تاثیرگذار باشد، شکی وجود ندارد. اما به نظر و با توجه به صحبت‌هایی که از گوشه و کنار توسط کادر درمان مطرح می‌شود و اعتراض‌هایی که کم و بیش توسط آن‌ها با برپایی تجمع‌هایی، صورت می‌گیرد، مسائل اقتصادی، حقوق و دستمزد و بحث‌های مربوط به اضافه‌کاری و مسائل دیگری از این دست نیرو محرکه اصلی برای مهاجرت کادر درمان هستند که بعد از شیوع ویروس کرونا و معرفی بیشتر این شغل به شهروندان به نظر شدت بیشتری گرفته و با سیر صعودی در حال مهاجرت کادر درمان ایران به سایر کشورهای دنیاست.
پزشکان رفتنی شدند؛ پرستاران شاکی
در گزارش‌هایی که توسط رسانه‌های مختلف به استحضار خوانندگان رسیده است، گفته شده که دو سال پیش، بیشتر از ۴ هزار پزشک، سال گذشته بیشتر از ۶ هزار پزشک و در نیمه اول امسال، بیشتر از ۳ هزار پزشک گواهی CGS(گواهی حرفه‌ای پزشکی) گرفته‌اند و پیش‌بینی می‌شود تا پایان امسال، مجموع گواهی‌های صادر شده که مربوط به درخواست صلاحیت پزشکی افراد هستند به ۱۰ هزار نفر برسد؛ افزایشی ۲۰۰ درصدی نسبت به ۵ سال گذشته!
همان‌طور که اشاره شد، تقاضا برای رشته‌های پزشکی در دانشگاه‌ها کمتر شده و صندلی‌های این رشته‌ها خالی مانده که البته همین امر، زمینه‌های ورود افرادی با سطوح پایین‌تر در هر رشته را فراهم می‌کند. همچنین پر کردن شیفت‌ها با افراد متخصص با چالش مواجه شده و طبعا این شیفت‌ها نمی‌توانند خالی بمانند، افرادی با تخصص و کیفیت کاری پایین‌تر جای آن‌ها را پر کرده و جان بیمار با آوردن چنین افرادی و نیز با دانشجویانی که آن‌ها هم با روش‌های سهل‌گیرانه‌تری نسبت به دوره‌های پیشین خود وارد دانشگاه‌ها و دکتر شده‌اند، به خطر خواهد افتاد.
در بازتعریف مشکلات پرستاران به بازنشر همین گفته‌های زهرا یکی از پرستاران لرستانی بسنده می‌کنیم که روز گذشته طی تماس با انتخاب ضمن اشاره به حضور خود و همکارانش مقابل دانشگاه علوم پزشکی استان در روزهای گذشته گفته: پرستاران لرستان مجبور به اضافه‌کاری اجباری هستند با ساعتی ۱۲ تا ۱۶ هزار تومان. ما بارها به این قضیه اعتراض کرده‌ایم اما صدایمان شنیده نشده است.
همخوانی پاسخ وزیر بهداشت با پویش خبرگزاری فارس
باید گفت که ممنوعیت کاشت ناخن و مژه برای پرسنل بیمارستان و مراکز درمانی یکی از مطالباتی است که مخاطبان خبرگزاری فارس در پویش‌های متعددی خواستار آن شده‌اند. ضمن اینکه سوالی که از بهرام عین‌اللهی در حاشیه نشست هیات دولت در خصوص مژه مصنوعی و کاشت ناخن کادر درمان و ضرورت برخورد با آن پرسیده شده، آن هم توسط همین خبرگزاری طرح شده است.
در متن یکی از این پویش‌های فارس اینطور نوشته شده که «باید کاشت ناخن و مژه برای پزشکان، پرستاران و تمامی پرسنل بیمارستانی ممنوع شود چرا که کاشت ناخن یکی از راه‌های انتقال سریع باکتری و ویروس است. این عمل علاوه بر فراهم کردن محیطی برای انتقال بیماری از طریق دست‌ها، به جهت نزدیک بودن پزشکان و پرستاران با بیماران و قرار گرفتن طولانی مدت در محیط درمانی می‌تواند شرایط انتقال ویروس را فراهم کند.»
در یک متن دیگر هم از پویش‌ها آمده: «در بسیاری از مراکز درمانی شاهد کاشت ناخن توسط کارکنانی که مستقیماً با بیماران ارتباط دارند، به جهت جلوگیری از انتشار آلودگی در محیط‌های درمانی، خواهشمندیم وزارت بهداشت از حقوق بیماران صیانت کرده و اجازه کاشت ناخن و آلوده کردن محیط درمانی به انواع بیماری‌ها و میکروب‌های قابل انتشار از طریق کاشت ناخن را به برخی کارکنان خود ندهد.»
و همان‌طور که می‌بینیم پاسخ وزیر بهداشت در خصوص انتقال همان ویروس‌هایی که از آن‌ها یاد کردیم تا چه حد با پویش‌های فارس مطابقت دارد!
از این نکته اگر بگذریم، به نظر می‌رسد در شرایط کنونی، اعمال چنین سختگیری‌هایی منجر به این برداشت از سوی کادر درمان می‌شود که مشکلاتی که آن‌ها مطرح می‌کنند و مربوط به حقوق و مزایاشان (به درست یا غلط) است، گویا برای مسئولان وقت اهمیت نداشته و آن‌ها به فکر اصلاح جزئیاتی مثل نحوه آرایش و پیرایش هستند و همین می‌تواند بر روحیه آن‌ها تاثیر منفی گذاشته و حتی اگر مسئولی کاری در جهت رسیدگی به حقوق این افراد انجام دهد به هیچ وجه دیده نشود.
