در هفتهای که گذشت پس از مدتها مناظرهای در رسانه ملی به اجرا در آمد که در آن یکی از پزشکان به نمایندگی از قشر پزشکان طرحی در برابر یکی از مدافعان عملکرد وزارت بهداشت قرار گرفت و بعد از مدتها بخشی از دغدغه پزشکان طرحی مناطق محروم را بیان کرد.
شفا آنلاین>سلامت>در هفتهای که گذشت پس از مدتها مناظرهای در رسانه ملی به اجرا در آمد که
در آن یکی از پزشکان به نمایندگی از قشر پزشکان طرحی در برابر یکی از
مدافعان عملکرد وزارت بهداشت قرار گرفت و بعد از مدتها بخشی از دغدغه
پزشکان طرحی مناطق محروم را بیان کرد.
شاید علت موفقیت این مناظره در بیان
مشکلات، این بود که فرد مناظرهکننده خود یک پزشک جوان بود که سالها در
مناطق محروم خدمت کرده بود و اوضاع نابسامان این
پزشکان را به خوبی چشیده و
تجربه کرده بود. در سمت مقابل پزشکی که در حال دفاع از وضع موجود بود، یک
استاد دانشگاه سالخوردهتر بود که به نظر با شرایط موجود برای پزشکان جوان
بیگانه بود و حتی در بخشی از مناظره برای اشاره به دوره طرح خود، اشاره کرد
که این دوره را در دانشگاه شهید بهشتی در محدوده تهران گذرانده است. همین
تفاوت در دوره طرح خود مبین تفاوت وضع زندگی و معیشت پزشکان قدیمی و جدید
است. بد نیست یک بار دیگر موضوعات اصلی در بحث مشکلات متخصصان طرحی در
شهرستانها را با هم مرور کنیم تا شاید اگر از این به بعد از خودکشی پزشکان
طرحی و دستیاران پزشکی (که چند ماه دیگر پزشکان طرحی میشوند) چیزی شنیدیم
تعجب نکنیم. مدت زمان طرح این پزشکان در مناطق مختلف محدودهای بین یک و
نیم تا پنج سال دارد. حقوق ثابتشان ۱۲ تا ۱۳ و نیم میلیون تومان است، یعنی
کمتر از درآمد یک کارمند یا پزشک عمومی. کارانه آنها تنها به میزان ۴۰ درصد
کارکرد (به اعتراف مناظرهگر مدافع وزارت) و با تأخیر میانگین یک سال
پرداخت میشود. در مدت زمان طرح باید ۲۳ شبانهروز کامل در منطقه محروم
باشند. اگر با خود فکر میکنید که این چند سال طرح سخت است و بعد از آن وقت
پاروکردن پول، خوب است بدانید که امنیت شغلی پزشکان متخصص تازهکار بهشدت
با انحصارطلبی برخی پزشکان قدیمی خصوصا در شهرهای بزرگ تهدید میشود و
این موضوع چنان جدی است که بعضی از همکاران که دوره طرح را تمام میکنند به
علت نبود شغل به منطقه محل طرح خود برمیگردند و به همان حقوق حداقلی و
نازل خود راضی میشوند. همه این موضوعات، چه در این مقاله و چه در رسانه
ملی، با این هدف مطرح میشود که مردم طرحواره خود از پزشکان قدیمی را به
پزشکان جوانتر تعمیم ندهند، خشونت نسبت به کادر درمان را از دستور کار
خارج کنند و بدانند شاید علیرغم ظاهر کار، در عمل درآمدشان در شهر یا
روستای خود از درآمد پزشکی متخصصی که ۱۲ سال درس خوانده و الان جلوی آنها
نشسته بیشتر باشد. اگر هم احیانا مشکل یا کمکاریای از پزشک متخصص طرحی
خود دیدند یادشان باشد که با حقوق زیر میانگین جامعه، پزشک مذکور مسئول
پرداخت دیه به اندازه یک تا دو میلیارد در صورت بروز مشکل است و دادگاههای
پزشکی که اتفاقا از همان پزشکان قدیمی تشکیل میشود، هیچ رحمی به پزشکان
جوان ندارند.