گلوله‌باران فاطمه در زنگ اول

شفا آنلاین>جامعه>آنهایی که هفتم مهر برای لحظه‌ای بدن بی‌جان فاطمه را در بیمارستان سردشت دیده بودند، نقل می‌کردند لباسش کاملا سوراخ‌سوراخ شده بود. رد تمام گلوله‌های غرق در خون را که می‌شمردی می‌شد فهمید چهار تیر به او شلیک شده. گلوله‌هایی که از سر تا سینه و پهلویش را شکافته بود. همگی از پشت سر و با اسلحه‌ای که «ش»، همسر او به دست داشت. 

به گزارش شفا آنلاین:چهاردهم اسفند ۱۳۸۵ بود که فاطمه، فرزند سوم خانواده به دنیا آمد و ۱۷ سال بعد در ماه‌های آخر تابستان که آماده مدرسه رفتن می‌شد، کشته شد؛ آن هم فقط یک سال بعد از ازدواج اجباری با پسرعمویش. خانواده فاطمه طبق همان رسوم قدیم که عقد دخترعمو و پسرعمو را در آسمان‌ها بسته‌اند می‌گفتند: «تا خودمان هستیم چرا دختر را بدهیم دست آدم غریبه؟». پسر دیگری را دوست داشت که زمزمه‌های خواستگاری پسرعمو در خانه پیچید. خانه‌ای که در آن فاطمه به خاطر ازدواج مجدد پدر با چند خواهر و برادر تنی و ناتنی، زندگی می‌کرد. علی و بهزاد برادران ناتنی اصرار به این ازدواج می‌کردند و پدر و مادر هم رضایت داشتند. فاطمه چند‌ساله بود؟ ۱۶! دست آخر خانواده «ش» رو آوردند به تهدید که «اگر عروس ما نشود نمی‌گذاریم با فرد دیگری ازدواج کند». اینها را کسی می‌گوید که شاهد داستان زندگی فاطمه بوده است. ‌آخر سر دختر ۱۶‌ساله، با مردی که ۱۵ سال از او بزرگ‌تر بود، ازدواج کرد. «همه می‌دانستند که دل فاطمه با «ش» نبود. بارها سر و صورت فاطمه را زخمی و کبود دیده بودند. فاطمه می‌گفت هر موقع که دستش را در هوا می‌چرخاند تا سمت او فرود آورد، نعره می‌زد که: طلاق بگیری و با دیگری هم ازدواج کنی، 10 بچه هم که پس بیندازی، پیدایت می‌کنم و جنازه‌ات را تحویل خانواده‌ات می‌دهم». ‌بهانه‌های دعوا برای «ش» یکی و دو تا نبود. هر وقت لباس جدیدی می‌پوشید کتکش می‌زد. اگر برای میهمانی‌ها آرایش می‌کرد کتکش می‌زد. فاطمه می‌گفت: «از عمد صورتم را زخمی و کبود می‌کند. بددل است، فکرش خراب است، می‌خواهد من از ریخت بیفتم تا کسی به من نگاه نکند. مادرشوهرم هم می‌بیند، می‌داند، اما سکوت می‌کند». ‌«ش» اجازه تحصیل را از او گرفته بود اما ضرب و شتم‌های گاه و بی‌گاه رؤیای درس و مشق را از سر فاطمه نمی‌انداخت. در مدرسه ثبت‌نام کرد، روپوش و کتاب‌هایش را هم گرفت. روپوشی که عمرش به پوشیدن آن قد نداد و صحیح و سالم گوشه خانه آویز چوب‌لباسی ماند. «ش» به او اجازه نمی‌داد پایش را از خانه بیرون بگذارد؛ چه برسد به اینکه تحصیلش را ادامه دهد. با هر دعوا و کتک، فاطمه به منزل پدری برمی‌گشت و هر بار«ش» با فرستادن واسطه او را برمی‌گرداند. «فاطمه بچه بود. راه دیگری جلوی پایش نمی‌دید. می‌دانست اگر راضی به برگشتن نشود، بهانه به دست «ش» داده تا باز بگیردش به باد کتک.‌ کم‌کم اما فضایی پیدا کرد تا با نزدیکانش از طلاق حرف بزند. با مشاوری صحبت کرد و قرار شد که «ش» هم به همان جلساتی که فاطمه نوبت گرفته بود برود، اما هر بار یک بهانه جدید می‌آورد و جلسات را عقب می‌انداخت». ‌چند وقت بعد مرد به خاطر درگیری با دو نفر و زخمی‌کردن آنها با چاقو به زندان افتاد و همین ماجرا باعث شد که فاطمه پس از مشورت‌های فراوان تصمیم خودش را بگیرد. محکم و مصمم به همه می‌گفت می‌خواهم جدا شوم. روبه‌رویش چه کسی می‌ایستاد؟ همان برادران ناتنی که مشوق ازدواجش بودند.