شفا آنلاین>سلامت>محققان درباره دست‌کم گرفتن تعداد بی‌خانمان‌ها از سوی دولت هشدار داده‌اند و این در حالی است که این بیماری اجتماعی از شهرهای بزرگ به شهرهای کوچک در حال سرایت است. گزارشی که در این‌باره می‌خوانیم برگرفته از رسانه‌های کانادایی «cp٢٤» و «گلوبال‌نیوز» و همچنین روزنامه «ژاپن‌تایمز» است.
به گزارش شفا آنلاین:«کانادا درگیر افزایش بی‌خانمانی است که باعث شده ده‌ها هزار نفر به دلیل افزایش اجاره‌بها و گرانی مسکن در خیابان‌های این کشور ثروتمند زندگی کنند.» روزنامه «ژاپن‌تایمز» گزارش خود را از بی‌خانمانی در کانادا با این جمله آغاز می‌کند و در ادامه از هشدار محققانی خبر می‌دهد که گفته‌اند داده‌های دولتی تعداد بی‌خانمان‌ها را در سراسر کشور به‌شدت دست‌کم گرفته است، این در حالی است که این بیماری اجتماعی از شهرهای بزرگ به شهرهای کوچک در حال سرایت است. دنی برودور-کوت ماه ژوئن پس از اخراج از آپارتمانی که با همسرش اجاره کرده بود، ماه‌هاست در کمپی موقت در جنگلی نزدیک قبرستانی در « Granby»، شهرکی با ٧٠ هزار نفر جمعیت در ٨٠ کیلومتری شرق مونترال، زندگی می‌کند. در ٣٩سالگی، این اولین‌بار است که خود را در خیابان می‌بیند: او که سرایدار است، می‌گوید: «مسکن کمی هم که وجود دارد بسیار گران است.» چند بلوک آن طرف‌تر، پارکی به کمپ موقت برای مردان و زنان در هر سنی تبدیل شده است که برخی از آنها مانند برودو-کوت به کاری هم مشغول شده‌اند. طبق گزارش ایالت کبک، تقریباً از هر چهار بی‌خانمان، یک نفر پس از اخراج از خانه استیجاری‌اش، خود را در خیابان می‌بیند.
بی‌خانمانی در سراسر کانادا در حال افزایش است
کارین لوسیر، مدیر یک سازمان محلی ضد فقر، می‌گوید: «فقط در « Granby»، ما
به حداقل ١٠٠٠ واحد مسکونی مقرون به صرفه نیاز داریم.» بین سال‌های ٢٠١٨ تا
٢٠٢٢، تعداد بی‌خانمان‌ها در ایالت کبک ٤٤ درصد افزایش یافت و در سال
گذشته به ١٠ هزار نفر رسید. لوسیر می‌گوید بومیان که ٥ درصد از جمعیت
کانادا را تشکیل می‌دهند، در تعداد بسیار زیاد در خیابان‌ها حضور دارند،
به‌ویژه جمعیت بومی اینویت (Inuit). فرانس بلیزل، شهردار گاتینو، -شهری با
تقریباً ٣٠٠ هزار نفر جمعیت- می‌گوید که این وضعیت فقط می‌تواند نوک کوه یخ
باشد، زیرا این آمار و ارقامی است که یک سال پیش جمع‌آوری شده است. با
افزایش هزینه‌های زندگی در سال جاری میلادی و تورمی که چهار نعل می‌تازد،
او می‌ترسد که تصویر بی‌خانمانی بسیار بدتر از آمارهای ارائه‌شده باشد. او
می‌گوید که مردم دیگر نمی‌توانند دخل و خرج خود را هماهنگ کنند. کبک، دومین
استان پرجمعیت کانادا، به دلیل عواملی از جمله همه‌گیری کرونا و مهاجرت که
باعث افزایش جمعیت می‌شود، با کمبود جدی مسکن مواجه است. قیمت املاک در
ماه‌های اخیر به موضوع اصلی صحبت‌های مردم تبدیل شده است و افکار عمومی و
انتقادات، دولت را وادار کرده که دغدغه‌های مسکن و هزینه‌های زندگی را در
اولویت قرار دهد. اما کبک در این معضل تنها نیست: کارشناسان هشدار می‌دهند
که بی‌خانمانی در سراسر کانادا در حال افزایش است.
تعداد بی‌خانمان‌ها، سه برابر آمار رسمی
شریل فورچوک، پروفسور دانشگاه انتاریو غربی -که مانند بلیزل می‌ترسد تصویر
واقعی بی‌خانمانی به مراتب دهشتناک‌تر باشد- می‌گوید: «داده‌های دولتی
تخمین می‌زند که حدود ٢٣٥ هزار بی‌خانمان در سراسر کشور وجود دارد، اما این
فقط شمار افرادی است که به پناهگاه‌ها دسترسی دارند!» او گفت: «ما تا حد
زیادی تعداد بی‌خانمان‌ها را دست‌کم می‌گیریم. احتمالا می‌توانیم برآوردهای
فعلی فدرال را سه‌برابر کنیم.» جاستین ترودو، نخست‌وزیر، در ماه سپتامبر
اذعان کرد: «اکنون در موقعیتی هستیم که حتی افراد ثروتمند نیز با مشکل مسکن
مواجه هستند.» فرانسوا لگو، رهبر کبک، معضل بی‌خانمانی در کانادا را
«طوفان تمام‌عیار» توصیف کرد. لوسیر هم معتقد است که خارج شدن از خیابان
بدون کمک عملا غیرممکن است: «ما خشمگین و غمگین هستیم، زیرا سال‌هاست که
می‌گوییم حواس‌تان باشد، تقریباً به سمت یک بحران انسانی پیش می‌رویم.»
اکنون برودور-کوت امیدوار به یافتن سرپناهی با قیمت مناسب، باید روزانه قبل
از کار به حمام‌کردن در رودخانه‌ای حوالی کمپ ادامه دهد. او نمی‌داند با
نزدیک‌شدن به فصل زمستان وضعیتش در چند ماه آینده چگونه خواهد بود.
اردوگاه‌های بی‌خانمان‌ها در سراسر «انتاریو» چند برابر شده است
اما به گزارش رسانه کانادایی cp٢٤، کانادایی‌هایی که با بی‌خانمان‌ها و
گرسنگان کار می‌کنند، می‌گویند که همکاران‌شان بار عاطفی فزاینده‌ای را به
دوش می‌کشند، زیرا تقاضا برای خدمات فراتر از توان این سازمان‌هاست. این
رسانه کانادایی در ادامه گزارش خود آورده است که در استان «نیوبرانزویک»
(New Brunswick)، یک مدیر شبکه پناهگاه‌ها می‌گوید که کارکنانش شاهد
ناامیدی بیشتر، خشونت بیشتر و افراد بیشتری در شرایط بحرانی شدید هستند. در
«مونترال» (بزرگ‌ترین و پر‌جمعیت‌ترین شهر در ایالت کبک ) و استان
«انتاریو» (Ontario) -که از لحاظ جمعیت و فعالیت اقتصادی بزرگ‌ترین و
قوی‌ترین استان کاناداست، مرکز آن تورنتو است و اتاوا (پایتخت کانادا) نیز
در آن قرار دارد- مدیران بانک‌های مواد غذایی می‌گویند که مجبورند تصمیمات
ناخوشایندی برای کاهش میزان غذایی که به مراجعان‌شان می‌دهند، اتخاذ کنند
تا غذا به همه برسد. اردوگاه‌های بی‌خانمان‌ها از زمان شیوع پاندمی کرونا
در سراسر انتاریو چند برابر شده است، اما کارشناسان می‌گویند این نشانه
آشکار بحران مسکن ملی، مدت‌هاست که ظاهر شده است. تاشا لاکمن، مدیر اجرایی
یکی از بانک‌های غذایی در مونترال، گفت: «این واقعیت که بار این بحران
اجتماعی گسترده و ساختاری بر دوش سازمان‌های اجتماعی کم‌درآمد و پرمتقاضی
می‌افتد، نامعقول است: «اکنون زمانی بسیار چالش‌برانگیز برای کار در این
بخش است.»
تورم بالا و کمبود گسترده مسکن ارزان‌قیمت
از آنجایی که بیشتر کشور با تورم بالا و کمبود گسترده مسکن ارزان‌قیمت
دست‌وپنجه نرم می‌کند، بانک‌های مواد غذایی تقاضای بی‌سابقه‌ای را گزارش
می‌کنند. لاکمن گفت که مرکز غذای اجتماعی او تاکنون نزدیک به ١٩ هزار سبد
غذای اضطراری در سال ٢٠٢٣ توزیع کرده است، در مقایسه با حدود ١٠ هزار سبد
غذایی در سال گذشته. او گفت که مراجعات از میانگین روزانه حدود ١٥٠ نفر به
٢٨٠ نفر در روزهای شلوغ افزایش یافته است که یعنی داوطلبان و کارکنان
سخت‌تر کار می‌کنند، اما می‌بینند که تلاش‌های آنها چندان موثر نیست. آنها
می‌خواهند به مردم کمک کنند، اما در برخی موارد که مجبور می‌شوند «نه»
بگویند، احساس ناراحتی می‌کنند.
مشکل مسکن و گرسنگی بسیار بیشتر از ظرفیت خیریه‌ها و بانک‌های غذا
کریستا دائوست، مدیر یک بانک غذا در همیلتون، گفت که مرتبا با احساس گناه
دست‌وپنجه نرم می‌کند، زیرا مرکز او دیگر نمی‌تواند نیازهای جامعه را
برآورده کند: «افرادی که به این مرکز می‌آیند دیگر فقط به دنبال غذا
نیستند. آنها در تلاش برای اجاره خانه هستند، یا به دلیل سوءتغذیه و
بی‌خانمانی بیمارند. مشکل مسکن و گرسنگی در جامعه بسیار بیشتر از ظرفیت
خیریه‌ها و بانک‌های مواد غذایی است. این مشکل نیازمند راه حل‌های
سیستماتیک است که با تعهد صاحبان قدرت به مراقبت از افراد آسیب‌پذیر آغاز
می‌شود.» وارن مادوکس، مدیر اجرایی پناهگاه‌های بی‌خانمان‌های فردریکتون در
استان نیوبرانزویک، گفت که حفظ روحیه کارکنان سخت‌تر است و این در حالی
است که تعداد رو به رشدی از مردم در این استان جایی برای خواب ندارند:
«تقاضا بسیار فراتر از توان ماست. تعداد بی‌خانمان‌ها مدام افزایش می‌یابد و
این واقعا ناامیدکننده است.» او گفت که کارمندان شاهد افزایش استیصال،
خشونت و تعداد افراد در شرایط بحرانی هستند. آنها متوجه افزایش تعداد زنانی
شده‌اند که از این پناهگاه‌ها برای فرار از خشونت خانگی استفاده می‌کنند.
همچنین تعداد مراجعین معتاد بیشتر شده است. مادوکس تصدیق کرد که مشکل در
حال بدتر شدن است، اما دنبال راه حل‌های کارساز، نیستیم.
سرمایه‌گذاری‌نکردن در بخش مسکن آغازی برای افزایش بی‌خانمان‌ها
«گلوبال‌نیوز» رسانه کانادایی دیگری است که درباره معضل بی‌خانمانی در
کانادا می‌گوید با وجود پناهگاه‌های محدود، فقدان مسکن اجتماعی، افزایش
هزینه مالکیت مسکن و اجاره‌بها، افراد بیشتر و بیشتری با گزینه چادر زدن
در فضای عمومی باقی می‌مانند. این رسانه از قول «ابی اودشورن»، محققی که بر
مراقبت‌های بهداشتی و بی‌خانمانی از دانشگاه وسترن کانادا تمرکز دارد،
می‌گوید که سرمایه‌گذاری نکردن در بخش مسکن آغازی برای افزایش بی‌خانمان‌ها
بود. همان‌طور که امروز می‌دانیم، مؤسسات خیریه برای ساختن سرپناه‌ها وارد
شده‌اند، چراکه بی‌خانمانی بیشتر نمایان شده است. جو هرمر، استاد دپارتمان
جامعه‌شناسی دانشگاه تورنتو، نیز به گلوبال‌نیوز می‌گوید که «فقر آشکارا» و
«بی‌خانمانی» که اکنون در شهرهای بزرگ دیده می‌شود، از اواسط دهه ١٩٩٠
شروع شد. در اوایل دهه ٢٠٠٠، این موضوع دیگر به یک مشکل تبدیل شد.»
مرگ خاموش بی‌خانمان‌های جوان
طبق آمار «برنامه داده‌های مرگ‌ومیر بی‌خانمان‌های همیلتون»، از ٧٠ مورد
مرگ طی دو سال که کارکنان خدمات بهداشتی و اجتماعی و همچنین بیمارستان‌ها
گزارش داده‌اند، بیش از نیمی از افراد بی‌خانمان بین ٣٠ تا ٤٩ سال داشتند.
دکتر اینا بردیچوسکایا، استاد دانشگاه مک‌مستر، اذعان می‌کند که تعداد
قربانیان کامل نیست، زیرا آنها اطلاعاتی از پزشکی قانونی استان دریافت
نمی‌کنند: «این افراد در جامعه می‌میرند یا در خانه دوستان‌شان یا در
شرایطی که پناهگاهی ندارند یا بیرون.» دفتر حمایت از مسکن فدرال کمیسیون
حقوق بشر کانادا -یک نهاد نظارتی مستقل و غیرحزبی- در ماه فوریه اعلام کرد
که بررسی رسمی اردوگاه‌ها در کانادا را آغاز کرده است: «این نهاد بسیار
نگران است که برخی از ایالت‌ها اقدامات لازم را برای محافظت از افرادی که
بی‌خانمانی را تجربه می‌کنند، به‌ویژه در شرایط سخت آب‌وهوایی انجام
نمی‌دهند. شرایط موجود در اردوگاه‌ها، همراه با ناکامی اساسی ایالت‌ها در
همه سطوح در تضمین دسترسی مردم به مسکن مناسب، نقض حقوق اساسی بشر، از جمله
حق بشر برای مسکن است.»
