شفا آنلاین>جامعه>«ایالات متحده در دستیابی به هدفی اساسی، یعنی زنده نگه‌داشتن مردم، شکست خورده است.» گزارش «واشینگتن‌پست» درباره مرگ‌های زودهنگام و کاهش امید به زندگی در ایالات متحده با این جمله آغاز می‌شود و استدلال می‌کند که بخش وسیعی از ایالات متحده زخم‌خورده بیماری و مرگ است و رد پای جغرافیایی مرگ زودهنگام بسیار گسترده است. این روزنامه در گزارشی که خواهید خواند بحران مرگ‌های زودهنگام را نشانه آشکار فروپاشی بنیادین سلامت و ناکامی سیستم بهداشتی در پاسخگویی می‌داند و از افزایش نابرابری ثروت در آمریکا می‌گوید که شکاف در امید به زندگی بین جوامع مرفه و فقیر را چندین برابر گسترش داده است.
به گزارش شفا آنلاین:به گزارش شفا آنلاین:ایالات متحده در دستیابی به هدفی اساسی -زنده نگه‌داشتن مردم- شکست
خورده است. پس از چندین دهه پیشرفت، امید به زندگی -که به‌عنوان معیاری
منحصربه‌فرد برای موفقیت یک کشور در نظر گرفته می‌شود- در سال ٢٠١٤ با ٧٨,٩
سال به اوج خود رسید، اما حتی قبل از همه‌گیری ویروس کرونا سیر نزولی را
آغاز کرد. در میان کشورهای ثروتمند، ایالات متحده در دهه‌های اخیر از رده
میانی سقوط کرد و به این عقب‌افتادگی خود ادامه می‌دهد.
بررسی یک‌ساله واشینگتن‌پست نشان می‌دهد که این کاهش طول عمر عمیق‌تر و
گسترده‌تر از آن چیزی است که به رسمیت شناخته شده است و بخش وسیعی از
ایالات متحده را تحت تأثیر قرار می‌دهد. تجزیه‌وتحلیل واشینگتن‌پست از آمار
مرگومیر نشان داد در حالی که مواد افیونی و خشونت با اسلحه ذهن مردم را
به درستی تصرف کرده و جان صدها هزار نفر را می‌رباید، بیماری‌های مزمن
بزرگ‌ترین تهدید است و هر سال بیش از پیش افراد بین ٣٥ تا ٦٤ سال را
می‌کشد.
بیماری‌های قلبی و سرطان، حتی در اوج پاندمی کرونا، به عنوان علل اصلی مرگ
افراد ٣٥ تا ٦٤ ساله شناخته می‌شوند. بسیاری از بیماری‌های دیگر هم شایع‌تر
شده‌اند، از جمله دیابت و بیماری کبد. این بیماری‌های مزمن دلیل اصلی ضعف
امید به زندگی در آمریکا در مقایسه با سایر کشورهاست.
بخش وسیعی از کشور زخم‌خورده بیماری و مرگ است. رد پای جغرافیایی مرگ
زودهنگام بسیار گسترده است: در یک‌چهارم از شهرستان‌های کشور، عمدتا در
جنوب و غرب میانه، افراد در سن کار به میزان بالاتری نسبت به ٤٠ سال پیش
جان خود را از دست می‌دهند. این پدیده با شکاف‌های اقتصادی، سیاسی و نژادی
کشور تشدید می‌شود. آمریکا به‌طور فزاینده‌ای کشور «فقیر و غنی» است.
واشینگتن‌پست دریافت که مرگ نابهنگام به گویاترین معیار نابرابری رو به رشد
در کشور تبدیل شده است.
بحرانی که یک‌شبه شعله‌ور نشد
بحران مرگومیر یک‌شبه شعله‌ور نشده است. این معضل طی دهه‌ها توسعه یافته،
با مرگ‌های زودهنگام که نشانه آشکار فروپاشی بنیادین سلامت و ناکامی سیستم
بهداشتی در پاسخگویی است. کووید این موضوع را برای همه دنیا نمایان کرد:
سرانه مرگومیر کرونا در ایالات متحده بسیار بیشتر از هر کشور ثروتمند
دیگری بود. در اوایل دهه ١٩٨٠ میلادی، در فقیرترین مناطق ایالات متحده
سالانه ٩ درصد بیشتر امکان داشت مردم بمیرند، به علاوه ٨٨ مرگ بیشتر در هر
١٠٠ هزار نفر نسبت به همتایان ثروتمند این کشور. این شکاف در گذر زمان
به‌طور چشمگیری افزایش یافته است. دولت ایالات متحده به‌طور کلی بسیار کمتر
از کشورهای هم‌تراز خود برای اقدامات پیشگیرانه پزشکی و رفاه اجتماعی
هزینه می‌کند. محققان به واشینگتن‌پست گفتند که پیشرفت‌ها در فناوری، پزشکی
و تغذیه که باید میانگین طول عمر را افزایش دهند، با فقر، نژادپرستی،
بی‌اعتمادی به سیستم پزشکی، از هم گسیختگی تعاملات اجتماعی و رژیم‌های
غذایی ناسالم با محوریت مواد غذایی بسیار فرآوری‌شده بی‌اثر شدند.
خانم مارسلا نونز اسمیت، استاد پزشکی، بهداشت عمومی و مدیریت در دانشگاه
«ییل» معتقد است: «بلای بیماری‌های مزمن یک «پاندمی نه چندان خاموش» است.
این تهدیدی اساسی برای جامعه ماست. اما حس اضطرار در میان رهبران ملی و
مردم ایجاد نمی‌کند، آنچنانکه ویروسی جدید ایجاد می‌کند.»
نابرابری ثروت در آمریکا در حال افزایش است
واشینگتن‌پست با بسیاری از پزشکان، بیماران و محققان مصاحبه و آمار
مرگومیر را در بخش‌های مختلف کشور در پنج دهه گذشته تجزیه‌وتحلیل کرد، با
تمرکز بر افراد ٣٥ تا ٦٤ سال، زیرا در این سنین بیشترین مرگومیر در مقایسه
با کشورهای همتا دیده می‌شود. نتیجه تصویری ناامیدکننده از سیستم
بهداشتی‌ای بغرنج و مغشوش است:
بهترین شاخص افزایش نابرابری در آمریکا دیگر درآمد نیست. خود زندگی است.
نابرابری ثروت در آمریکا در حال افزایش است، اما واشینگتن‌پست دریافت شکاف
مرگومیر -تفاوت در امید به زندگی بین جوامع مرفه و فقیر- چندین برابر
گسترش یافته است. در اوایل دهه ١٩٨٠، احتمال مرگ افراد در فقیرترین جوامع
سالانه ٩ درصد بیشتر بود، اما این شکاف در دهه گذشته به ٤٩ درصد و با شیوع
کووید به ٦١ افزایش یافت. طول عمر در ثروتمندترین جوامع آمریکا رو به
افزایش است، اما از مناطق قابل مقایسه در کانادا، فرانسه و ژاپن فرسنگ‌ها
دور است و این شکاف در حال افزایش است. همین تفاوت در پایین‌ترین رتبه‌های
اقتصادی-اجتماعی دیده می‌شود: افرادی که در فقیرترین مناطق آمریکا زندگی
می‌کنند، امید به زندگی بسیار کمتری نسبت به مردم فقیرترین مناطق کشورهای
مورد بررسی دارند.
چهل سال پیش، شهرهای کوچک و مناطق روستایی برای بزرگسالان در عنفوان جوانی
سالم‌تر بودند. اکنون برعکس آن صادق است. میزان مرگومیر شهری کاهش یافته،
در حالی که این میزان در خارج از بزرگ‌ترین کلانشهرهای کشور افزایش یافته
است. درست قبل از پاندمی کرونا، احتمال مرگ بزرگسالان ٣٥ تا ٦٤ ساله در
روستایی‌ترین مناطق، سالانه ٤٥ درصد بیشتر از افراد ساکن در بزرگ‌ترین
مراکز شهری بود. آرلین تی. جرونیموس، استاد دانشگاه میشیگان که در مورد
عدالت در سلامت جمعیت مطالعه می‌کند، گفت: «بیماری‌های قلبی - عروقی و
سرطان‌ها بسیار چشمگیرند، اما همیشه قتل، اعتیاد به مواد افیونی و اچ‌آی‌وی
نظر مردم را جلب می‌کند.» در سال ١٩٠٠، امید به زندگی هنگام تولد در
ایالات متحده ٤٧ سال بود. بیماری‌های عفونی معمولا باعث مرگ نوزادان می‌شد و
بیماری‌ها اساساً غیرقابل درمان بودند. اما به مرور، افزایش امید به زندگی
به شاهد اصلی پیشرفت اجتماعی در آمریکای قرن بیستم تبدیل شد و دهه به دهه
بالا می‌رفت. از سال ٢٠١٠، به نظر می‌رسید که این کشور به‌طور
اجتناب‌ناپذیری به سمت نقطه عطف ٨٠ سال حرکت می‌کند، اما هرگز به آنجا
نرسید!
اپیدمی مواد افیونی و کاهش شدید امید به زندگی
اپیدمی مواد افیونی، فاجعه منحصر به فرد آمریکایی، یکی از عوامل افزایش
شکاف در امید به زندگی بین ایالات متحده و کشورهای همتاست. موارد دیگر هم
عبارتند از میزان بالای خشونت با اسلحه، خودکشی و تصادفات رانندگی. اما
برخی از بیماری‌های مزمن -چاقی، بیماری کبد، فشار خون بالا، بیماری کلیوی و
دیابت- نیز در بین افراد ٣٥ تا ٦٤ ساله در حال افزایش است و نقشی دست‌کم
گرفته‌شده در کاهش طول عمر قبل از پاندمی کووید داشتند.
طبق گزارش مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌های ایالات متحده (CDC)، در سال
٢٠٢١، امید به زندگی به ٧٦,٤ رسید که کمترین میزان از اواسط دهه ١٩٩٠ است.
پاندمی کرونا شکاف نژادی در امید به زندگی را تقویت کرد که در دهه‌های اخیر
کاهش یافته بود. در سال ٢٠٢١، امید به زندگی برای بومیان آمریکا ٦٥ سال،
سیاهپوستان ٧١ سال، سفیدپوستان ٧٦ سال، آمریکایی‌های اسپانیایی‌تبار ٧٨ سال
و آمریکایی‌های آسیایی ٨٤ سال بود. به گفته CDC، میزان مرگومیر در سال
٢٠٢٢ به دلیل افول پاندمی کاهش یافت و زمانی که داده‌های امید به زندگی
برای سال ٢٠٢٢ در پاییز امسال نهایی شد، انتظار بازگشت نسبی می‌رود، اما
این کشور همچنان در تلاش است تا از یک گودال بزرگ مرگومیر بیرون بیاید.
گزارشی مهم در سال ٢٠١٣ از شورای تحقیقات ملی با عنوان «زندگی کوتاه‌تر،
سلامت ضعیف‌تر»، از افول آمریکا در میان کشورهای همتا ابراز تاسف کرد.
استیون اچ. وولف، استاد دانشگاه ویرجینیا و یکی از نویسندگان گزارش سال
٢٠١٣، گفت: «این مثل اتوبوسی است که به سمت صخره می‌رود و به نظر می‌رسد
هیچ کس اهمیتی نمی‌دهد.»
اپیدمی خشونت با اسلحه، بحرانی در سلامت عمومی
در سال ٢٠١٥، «آن کیس» و «آنگوس دیتون»، اقتصاددانان دانشگاه پرینستون،
مطالعه‌ای در مورد افزایش میزان مرگومیر در میان سفیدپوستان آمریکایی در
میانسالی انجام دادند که آن را با «نادیده گرفتن افراد بدون مدرک دانشگاهی»
و «مرگ‌های ناشی از ناامیدی» مرتبط کردند. آمارهای ناگوار وجود دارد و با
این حال تشکیلات سیاسی تا حد زیادی از کنار آن می‌گذرد: «ما آن را توصیف
می‌کنیم، تاسف می‌خوریم و به نوعی آن را پذیرفته‌ایم. هیچ کس از اینکه ما
امید به زندگی کوتاه‌تری داریم خشمگین نیست.»
هر چقدر هم پیچیده باشد، معیار امید به زندگی شاخص مناسبی برای سلامت کلی
یک کشور است و آمریکا از این نظر خیلی وضعیت خوبی ندارد. برای شرح این
داستان و به عنوان مشتی نمونه خروار، واشینگتن‌پست گزارش خود را بر شهر
لوئیزویل در ایالت کنتاکی و شهرستان‌های جنوب ایالت ایندیانا متمرکز کرد.
با تمام جنب‌وجوشی که لوئیزویل دارد، امید به زندگی در آن تقریباً دو سال
کمتر از میانگین ملی است و این شکاف از سال ١٩٩٠ سه برابر شده است. میزان
مرگومیر ناشی از بیماری کبدی و بیماری مزمن ریه افزایش یافته است. میزان
قتل در این شهر نسبت به شیکاگو بالاست. کریگ گرینبرگ، شهردار لوئیزویل،
گفت: «ما شاهد اپیدمی خشونت با اسلحه در لوئیزویل هستیم که بحرانی در سلامت
عمومی است.»
در سال ١٩٩٠، منطقه لوئیزویل، از جمله مناطق روستایی در جنوب ایندیانا،
نمونه‌ای از کل کشور بود. تا سال ٢٠١٩، احتمال مرگ بزرگسالان در سنین جوانی
٣٠ درصد بیشتر از همسالان خود در سطح ملی بود.
در سال ١٩٩٠ میلادی، ١١,٦ درصد از بزرگسالان در آمریکا چاق بودند. اکنون بر
اساس آمار CDC، این رقم به ٤١.٩ درصد رسیده است. میزان مرگومیر بر اثر
چاقی برای بزرگسالان ٣٥ تا ٦٤ ساله از سال ١٩٧٩ تا ٢٠٠٠ دو برابر شد، سپس
از سال ٢٠٠٠ تا ٢٠١٩ دوباره دو برابر شد. در سال ٢٠٠٥، گزارشی ویژه در مجله
پزشکی نیوانگلند هشدار داد که افزایش چاقی در نهایت روندهای تاریخی را در
امید به زندگی متوقف و معکوس خواهد کرد. این هشدار واکنش کمی ایجاد کرد.
جامعه‌ای مملو از عناصر مرگبار
کارشناسانی که بحران مرگومیر را مطالعه می‌کنند، می‌گویند که هر طرحی برای
بازگرداندن توان آمریکایی‌ها نه تنها باید به موارد خاصی که مردم را
می‌کشد، بلکه به علت‌العلل بیماری‌ها و مرگ از جمله عوامل اجتماعی توجه
کند. امید به زندگی ضعیف، در این دیدگاه، نتیجه قابل پیش‌بینی جامعه‌ای است
که ما ایجاد و تحمل کرده‌ایم: جامعه‌ای که مملو از عناصر مرگبار مانند
بیمه ناکافی، حداقل مراقبت‌های پیشگیرانه، رژیم‌های غذایی بد و پشتوانه
اقتصادی ضعیف است. راشل ال لوین، دستیار وزیر در وزارت بهداشت و خدمات
انسانی و متخصص اطفال، به بحران مواد افیونی و فقدان پوشش بهداشتی همگانی
به عنوان دلایلی که ایالات متحده از نظر امید به زندگی از کشورهای هم‌تراز
عقب مانده است، اشاره کرد. کارشناسان بهداشت عمومی به نقاط عطف عمده چهار
دهه گذشته اشاره می‌کنند از جمله رکود اقتصادی بزرگ، جنگ در عراق و
افغانستان، تغییرات در اقتصاد و روابط خانوادگی و ... که بر سلامت مردم
سایه افکنده است. درک ام. گریفیث، مدیر مرکز برابری سلامت مردان دانشگاه
جورج‌تاون، گفت: «جای تعجب نیست که افراد میانسال بار مسئولیت خاصی را تحمل
می‌کنند. اینها گروهی هستند که هیچ‌کس واقعاً به آنها توجه نمی‌کند. به
افراد کهنسال، نوجوانان و جوان توجه می‌شود، اما تمرکز یا حوزه تحقیقاتی
واضحی در مورد میانسالی وجود ندارد.» برشمردن مشکلات سلامت کشور می‌تواند
از سیستم سلامت شروع شود. نیروی کار پزشکی در حال پیر شدن و تحلیل رفتن
است. این کشور به شدت به هزاران پزشک مراقبت‌های اولیه نیاز دارد. مشوق‌ها
برای شرکت‌های خصوصی به‌جای جنبه پیشگیری، در بخش درمان متمرکزند. سیاست‌ها
برای تغییر شرایط اغلب با مانع بزرگ علایق فردی مواجه می‌شوند.
خانواده من در ٦٠ سالگی می‌میرند
با کاهش امید به زندگی در بسیاری از مناطق روستایی، جغرافیای زندگی و مرگ
در آمریکا در نسل‌های اخیر تغییر کرده است. جانت کِرن، ٤٩ ساله، در یکی از
مناطق روستایی آمریکا، در دهکده «لیتل بِند» در غرب لوئیزویل بزرگ شد.
«جهنم‌دره و کوره‌دهات» توصیف اوست از آن منطقه. امروز او در هتلی با اقامت
طولانی در کلارکسویل، ایندیانا زندگی و کار می‌کند. وقتی داروی خود را
مصرف می‌کند، وضعیت سلامتی‌اش خوب است. او چندین بیماری مزمن دارد: فشار
خون بالا، اختلال تیروئید، کلسترول بالا و اضطراب و افسردگی. در خانواده
کِرن، زندگی طولانی رایج نیست. پدر و مادرش هر دو در ٦٤ سالگی بر اثر دیابت
و سکته فوت کردند. یک عمو در ٦٤ سالگی و یک عمه هم در ٦٥ سالگی از دنیا
رفتند: «خانواده من در ٦٠ سالگی می‌میرند. این به دلیل بیماری‌های قلبی،
دیابت و سرطان است.» او امیدوار است که این سنت خانوادگی را بشکند:
«امیدوارم حداقل به ٧٥ سالگی برسم.» دانی دژارنت اولین فرزند جانت بود؛
تکنیسینی در نمایندگی خودرو که نوامبر ٢٠٢٠ پدر شده بود. جانت گفت او
مدت‌ها از سردرد رنج می‌برد. بیمه درمانی داشت، اما توانایی پرداخت فرانشیز
(سهم بیمه‌گذار و خودپرداخت) را نداشت و به پزشک مراجعه نمی‌کرد. ٣ ژانویه
٢٠٢١، او در شهرستان «مید» حین صحبت تلفنی با یکی از دوستانش به زمین
افتاد. «دانی» ساعاتی بعد بر اثر آنوریسم مغزی در بیمارستان درگذشت. او ٢٥
ساله بود. جانت همچنین نوزاد تازه متولد شده‌اش به نام بیلی را در سال ١٩٩٩
به دلیل عفونت، دو روز پس از زایمان از دست داد. حالا فقط یک فرزند برای
او باقی مانده است.
تاثیر مکان تولد بر امید به زندگی
در بخش‌هایی از سراسر کشور، جوامع بی‌شماری در سختی‌اند. داستانی که با
تعابیر اقتصادی توصیف می‌شود: کارخانه‌های خالی، ورشکستگی، فروشگاه‌های
تخته‌شده مرکز شهر. اما چالش‌های اقتصادی این مناطق با درد جسمی، رنج و
مبارزه برای زنده‌ماندن ارتباط مستقیم دارند.
وقتی وضعیت اقتصاد بد می‌شود، سلامتی از بین می‌رود و مردم زود می‌میرند.
مایکل ایمبورگیا، متخصص قلب و عروق در لوئیزویل گفت: «مردمی که در کشور ما
در حال مرگ هستند، جوامع فقیر و حاشیه‌نشین‌اند. بنابراین مساله، مالی است و
به وضعیت اقتصادی برمی‌گردد»
شکاف جغرافیایی در سلامت را می‌توان در لوئیزویل دید که منعکس‌کننده تاریخ
تبعیض و تفکیک نژادی در آمریکاست. کلی مک کانت، متخصص قلب و عروق و رئیس
موسسه مراقبت بهداشتی نورتون برای برابری سلامت در شهر لوئیزویل گفت:
«بیماری‌های قلبی و عروقی، سرطان‌ها، آسم، دیابت و ... در غرب خیابان نهم
دو تا سه برابر بیشتر است.» اشاره او به مرز غیررسمی بین محله «وست اِند»
لوئیزویل -که ساکنان آن اکثرا آمریکایی آفریقایی‌تبار هستند- و بقیه شهر
است. اخیرا تحقیقی تخمین زده است که ساکنان برخی از مناطق ثروتمندتر «ایست
اِند» به طور متوسط ١٢ سال بیشتر از ساکنان بخش‌هایی از «وست اِند» زندگی
می‌کنند. کریگ گرینبرگ، شهردار لوئیزویل، گفت: «جایی که در آن زندگی
می‌کنید و جایی که در آن به دنیا آمده‌اید، بدبختانه به شکلی غم‌انگیز
تأثیری عمیق بر امید به زندگی امروز شما دارد. ما حتما باید آن را تغییر
دهیم.» کریستال نارسیس، همکار مک کانت در نورتون، پزشک داخلی و متخصص اطفال
است که بر علل اصلی بیماری‌ها تمرکز می‌کند. او معتقد است که تمرکز بر
فشار خون کافی نیست. ببینید زندگی این بیمار چگونه است: «دلیلی وجود دارد
که فشار خون یا دیابت فرد تحت کنترل نیست. این ممکن است به دلیل افسردگی،
اضطراب یا استرس پس از آسیب یا سوءاستفاده باشد.»/شهروند
