معمایی درباره داروهای مرتبط با سلامت روان و داروهای ضد چاقی وجود دارد. دو موضوع بهداشتی که به شدت انگ اجتماعی درباره آن وجود دارد و علل و درمان هایی درباره آن وجود دارد که علم به طور کامل قادر به درک آن نبوده است.
برای مثال، در مورد داروهای ضد افسردگی و ضد اضطراب ما می دانیم که مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین باعث می شوند سروتونین بیش تری در اطراف نورون ها در مغز فرد مصرف کننده شناور شود اما تا این لحظه به طور کامل نمی دانیم که این تفاوت چرا و یا چگونه ایجاد می شود. هم چنین، ما نمی توانیم توضیح دهیم که چرا برخی از افراد از مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین سود می برند و برخی دیگر سود نمی برند. به همین خاطر، بسیاری از افراد هنوز باور دارد کسانی که از مهار کننده های انتخابی بازچذب سروتونین استفاده می کنند واقعا به آن نیازی ندارند.
دکتر "آرون ای کارولین" مدیر ارشد بهداشت در دانشگاه ایندیانا درباره تجربه شخصی خود از مصرف مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین می گوید:"من معتقد بودم اگر به اندازه کافی قوی باشم نیازی به مصرف دارو ندارم. با این وجود، در سال 2021 میلادی زمانی که استرس زیادی داشتم و در زمان تعطیلات دچار حمله عصبی شدم و در قسمتی از کوه به سمت پایین پرتاب شدم و من را با هواپیما به یمارستان انتقال دادند مشخص شد که وضعیت خوبی ندارم. پزشک معالج ام برایم سرترالین را توصیه کرد که یک مهارکننده های انتخابی باز جذب سروتونین قدیمی اما پرکاربرد محسوب می شود. علیرغم آن که درباره تاثیر آن تردید داشتم سرترالین را مصرف کردم. من اشتباه می کردم و تردیدم بیهوده بود. مصرف سرترالین تاثیر قابل توجهی بر روحیه ام داشت و تقریبا تمام اطرافیان ام این تفاوت را متوجه شدند. من پس از مصرف سرترالین خوش بین شدم و رفتاری دوستانه تر با اطرافیان ام داشتم. با این وجود، من هنوز به عنوان یک پزشک نمی توانم توضیح دهم که چرا سرترالین بر روی من یا هر فرد دیگری کارآمد بوده است".
سناریوی مشابهی در مورد داروهای تازه ضد چاقی وجود دارد. ممکن است هر رژیم غذایی ای را امتحان کرده باشید اما واقعا هیچ کمکی برای کاهش وزن به شما نکرده باشد. ممکن است وزن تان کاهش یافته باشد اما سریعا دوباره افزایش یافته است. علیرغم تمام پیشرفت های صورت گرفته از نظر علمی ما هنوز نمی دانیم چرا برخی افراد حتی زمانی که ناامیدانه تلاش می کنند نمی توانند وزن کم کنند. به همین دلیل ما اغلب تصور می کنیم که این موضوع باید به فقدان اراده مرتبط باشد.
مصرف داروهای تازه ضد چاقی که پیش تر در مورد بیماران دیایت تجویز می شد در برخی از افراد باعث شده ظرف مدت در پنج هفته تا 6 کیلو وزن کم کنند. نکته جالب آن است که دلیل کاهش وزن آن نیست که افراد کم تر غذا می خورند زیرا واقعیت آن است که حین مصرف دارو کالری دریافتی شان کاهش نیافته است. در نتیجه، بسیاری از دانشمدان هنوز نمی دانند چرا این دسته از داروها تا این اندازه کارکرد خوبی دارند. اختلالات سلامت روان و چاقی در دسته ای از تشخیص ها قرار می گیرند که در بحبوحه عدم شناخت کامل علل آن در معرض اخلاقی سازی و انگ جامعه قرار می گیرند. ما فرض می کنیم که افراد مبتلا به افسردگی به اندازه کافی تلاش نمی کنند و افراد چاق فاقد اراده هستند. سپس این انگ ها با درک محدودی از نحوه عملکرد درمان آن شده و منجر به قضاوت بیش تر در مورد افرادی می شود که به دنبال درمان هستند.
این امر به طور خاص در صورتی صدق می کند که نقطه پایان روشنی برای درمان وجود داشته باشد. برخی مخالف استفاده از داروهای ضد چاقی جدید برای کاهش وزن هستند و استدلال می کنند اگر مصرف این داروها متوقف شود افراد اغلب دوباره با افزایش وزن مواجه خواهند شد.
این در حالیست که برای مثال، افراد مبتلا به دیابت نوع 1 نیاز به تزریق انسولین دارند و یا افراد مبتلا به تیروئید دارو مصرف می کنند اما در مورد آنان گفته نمی شود که باید دارو را قطع کنند. نمونه های فراوان دیگری نیز از شرایطی وجود دارد که مبتلایان به یک بیماری باید چندین دهه تحت درمان قرار گیرند. سازوکار چنین بیماری ها واختلالاتی معمولا بهتر درک می شوند و به عنوان یک نقص شخصی قلمداد نمی شوند. با این وجود، زمانی که تردید و انگ اجتماعی نسبت به مقوله ای وجود دارد نیاز به راهکار برای آن زیر سوال برده می شود.
ما می دانیم که داروهای ضد چاقی بر عادات بد غذایی و بسیاری از مسائل دیگر غلبه نمی کنند. ما هم چنین از اثرات بلند مدت این نوع از داروها اطلاعی نداریم. آن چه ما باید بر روی آن تمرکز کنیم ظرفیت بالقوه این داروها برای بهبود قابل توجه زندگی هستند. درمان های پزشکی نباید صرفا بدین خاطر که سازوکارهای آن را کاملا درک نکرده ایم کنار گذاشته شوند. افرادی که از ان درمان ها استفاده می کنند متقلب نیستند.
