میکروب‌ها عوامل اصلی تولید و سرایت امراض نیستند بلکه فقدان مواد غذائی هستند که تولید مرض می‌کنند و محیط را برای رشد میکروب مستعد می‌سازند، از این رو کشف میکرب‌ها و مطالعات میکرب شناسان، در پیدایش علم خودشناسی و غذا شناسی اثر بزرگی داشت.
بهترین مواهب طبیعت در میوه‌ها و سبزی‌ها است. معالجه با میوه و سبزیجات از قدیم معمول بوده است و این هدایای طبیعت همیشه و در رأس داروها قرار داشته اند.
دانشمندان تاًثیر فوق العاده عسل را در رشد و به طور کلی در حیات انسانی به اثبات رسانده‌اند و اعتقاد دارند عسل برای رشد تمام اعضاء بدن مفید است، اجسام زنده‌ای که عسل همراه خود به بدن انسان می‌برد، موجب رجحان این ماده غذائی به سایر مواد قندی است.
اسید فرمیک که زنبور عسل برای حفظ عسل از فساد به آن اضافه می‌کند مادهً ضد عفونی کننده طبیعی و نیروبخش را می‌سازد که مقوی قلب است.
تنظیم فشار خون و برای امراض کبدی نافع است، در درمان یرقان و امراض ریوی مفید و خواص التیام دهنده عسل قابل توجه است. در قرآن کریم، از عسل به عنوان داروی شفابخش یاد شده است، در حدیثی از پیغمبر (ص) آمده است: عسل هزار و یک خاصیت دارد و هزار و یک درد را شفا می‌بخشد و هر کس بخواهد شفا پیدا کند باید صبح ناشتا عسل را با آب باران مخلوط کرده بنوشد.
طبق حدیثی از حضرت محمد (ص) که می‌فرمایند: تا بدنت تاب درد دارد، استعمال دارو جایز نیست؛ اگر بدن قوی باشد مرض را بخودی خود از آن دور می‌کند و به اصلاح غذا (تغییرغذا) و پرهیز کردن از غذاهای نامناسب مرض از بدن دفع می‌شود.
تسنیم
