شفا آنلاین>سلامت>دستیارانی که دست‌تنها مانده‌اند، شرحی از تعداد کم دستیاران و فشار کاری بر آنها است.
به گزارش شفا آنلاین:برخی فشار کاری دستیاران را با حقوق کم آنها مقایسه می‌کنند و نتیجه می‌گیرند که با افزایش حقوق، می‌توان مشکلات کاری آنها را کم‌رنگ کرد. به عبارتی پول بیشتر بگیرند و خدمات بیشتری بدهند، در این صورت هر بار که اعتراضی به فشار کاری بشود، با یادآوری اینکه «پولش را می‌گیرید!» حق اعتراض از دستیاران سلب خواهد شد.
کافی است چنددقیقه‌ای با یک دانشجوی دوره دستیاری پزشکی هم صحبت شوید تا بفهمید با چه شرایطی در حال تحصیل است. پزشکان عمومی برای ورود به دوره دستیاری، آزمونی را باید پشت سر بگذرانند که اگر دشوارتر از کنکور سراسری نباشد، آسان‌تر نیست! پس از قبولی در این دوره، چهار سال فعالیت مداوم شروع خواهد شد.
یک دانشجوی سال اول دستیاری، در هر ماه حداقل ۱۰ تا ۱۵ شیفت را باید در بیمارستان به سر ببرد. یعنی از ۷ صبح که وارد بیمارستان می‌شود تا ساعت ۴ بعداز‌ظهر روز بعد، باید در خدمت مردم باشد و دوباره روز بعد از ۷ صبح تا ۴ عصر، در بیمارستان حضور یابد. با این دست‌فرمان، در رشته‌های مختلف، دستیاران طی یکماه حدود ۳۰۰ تا ۶۰۰ ساعت کار می‌کنند.
اول آموزش، بعد کار
در بیمارستان‌های دولتی، بار درمانی، چه موارد سرپایی چه بستری، بیشتر برعهده دستیاران است و همین مسئله آموزش را در بیمارستان‌ها کم‌رنگ کرده است. در واقع هر روز باید مراجعین بیمارستان و بیماران بستری ویزیت شوند، سپس اگر وقتی باقی ماند برای آموزش صرف شود.
در همین رابطه دکتر قاسمی، دستیار قلب دانشگاه علوم پزشکی ایران، با اشاره به ساعات کار زیاد دستیاران، به‌ویژه دستیاران سال اول، معتقد است: «رزیدنت بخشی از وظایفش خدمت‌رسانی به بیماران است و کسی در این شکی ندارد. اما رزیدنتی که آموزش نبیند آیا کارایی لازم را خواهد داشت؟»
از طرفی دستیاران در هنگام تجویز دائم دلهره این را دارند که به‌خاطر کمبود تجربه و آموزش، تجویز نادرستی صورت نگیرد. دلهره‌ای که به‌سادگی می‌تواند باعث کاهش کیفیت خدمات آنها شود.
دستیاران شرح وظایف ندارند؟
در دوره دستیاری برخلاف دوره پزشکی عمومی، شرح وظایف مشخصی برای دستیاران وجود ندارد. به عبارتی در هنگام معاینه بیماران، ممکن است دستیاران سال سوم و چهارم هیچ مشارکتی نداشته باشند و دستیاران سال اولی تازه‌وارد، بیشتر کار را به دوش بکشند. یا در برخی رشته‌ها که جراحی محور هستند، بجای آنکه دستیار سال اول سر عمل حاضر شود و تجربه کسب کند، ممکن است مجبور باشد کارهای عقب‌مانده یک سال چهارمی را انجام دهد و برای بیماران او پرونده پزشکی پر کند.
یکی از دستیاران چشم‌پزشکی در مصاحبه با خبرگزاری فارس بیان کرد: «این به‌اصطلاح «لِوِلینگ» که در رزیدنتی و بخصوص رزیدنتی‌های دارای جراحی مشاهده می‌شود مانع کار است. به طور مثال رزیدنت سال بالاتر به خود اجازه می‌دهد هر توهینی به سال پایینی‌ها کرده و از آنها استفاده کند و به نظر بنده اگر شرح وظایف رزیدنت‌ها در هر سال شفاف و مشخص باشد این درگیری‌ها به حداقل می‌رسد.»
با اطمینان می‌توان گفت که این‌گونه کارهای جانبی و تحمیلی، صرفاً باعث ایجاد فشار روانی و تحقیر این دانشجویان می‌شود. درحالیکه طی سال‌های آینده آنها اعضای اصلی جامعه سلامت کشور می‌شوند و در بزنگاه‌هایی مانند دوران کرونا نقش اصلی را ایفا خواهند کرد.
افزایش حقوق کافی نیست!
برخی این فشار کاری را با حقوق کم دستیاران مقایسه می‌کنند و نتیجه می‌گیرند که با افزایش حقوق، می‌توان مشکلات کاری آنها را کم‌رنگ کرد. به عبارتی پول بیشتر بگیرند و خدمات بیشتری بدهند، در این صورت هر بار که اعتراضی به فشار کاری بشود، با یادآوری اینکه «پولش را می‌گیرید!» حق اعتراض از دستیاران سلب خواهد شد. از طرف دیگر برای دستیاری که فقط سه روز در هفته را به خانه می‌رود و جمعه‌هایش را یکی در میان در بیمارستان می‌گذراند، آیا فرصتی برای آسایش باقی می‌ماند؟ با اینکه افزایش حقوق و رساندن آن به یک سطح منطقی باعث کاهش فشار روانی دستیاران خواهد شد، اما دستیاری که وقتی برای زندگی‌کردن ندارد، چگونه با حقوق بیشتر خود را دلخوش کند؟
متخصص بیشتر، فشار کاری کمتر
باقری‌فرد، معاون آموزشی وزارت بهداشت، در چند مصاحبه اخیر خود بارها بحث کمبود متخصص در کشور را مطرح نموده است. وی معتقد است: «در حوزه تخصص پزشکی کمبود جدی وجود دارد. طبق استانداردهای جهانی نسبت پزشک عمومی به پزشک متخصص باید یک‌به‌یک باشد که اکنون در ایران این نسبت «یک به نیم» است.»
وی با اشاره به اینکه زیرساخت‌های افزایش ظرفیت دوره تخصص در کشور فراهم است و به بودجه زیادی نیاز ندارد، افزود: «در سال تحصیلی ۱۴۰۱-۰۲ با وجود همین بودجه‌ای که برای معاونت آموزشی وزارت بهداشت دیده شده است، ظرفیت تخصص را ۲۵ درصد و در دوره‌های فوق‌تخصصی این ظرفیت را ۵۰ درصد افزایش دادیم.»
به تبع با جذب تعداد
بیشتر دستیار در بیمارستان‌های کشور و تقسیم کار بین آنها، بخشی از فشار
کاری آنها کاسته می‌شود. در کنار این مسئله، تقسیم عادلانه شیفت‌های
بیمارستانی، تدوین شرح وظایف دقیق برای سال‌های مختلف دستیاری و بهسازی
پاویون‌های بیمارستانی می‌تواند شرایط تحصیلی دستیاران را بهتر کند.
