به گزارش شفا آنلاين،ماءالشعیر از ترکیب آب، مالت (جوانه جو)، رازک، شکر، گاز دی‌اکسیدکربن و برخی مواد طعم‌دهنده تهیه می‌شود. امتیاز ماءالشعیر نسبت به نوشابه این است که ماده اصلی و پایه آن عصاره مالت بوده که حاوی ویتامین‌های گروه B و پروتئین است.
اما اگر تولیدکنندگان غیرمتعهد این نوشیدنی را به جای جو یا مالت با اسانس آبجو همراه شکر و آب تهیه کنند هیچ نوع خاصیتی نداشته و حتی به اندازه نوشابه یا بیشتر از آن زیان‌آور است، اما چرا می‌گوییم زیانبارتر است؟ زیرا ماء‌الشعیری که با اسانس تهیه می‌شود بدون شک مزه‌ای مصنوعی و آبکی دارد و به همین دلیل برای مخفی کردن این طعم نامطلوب از دوز بالای مواد طعم‌دهنده‌ای چون هلو، آلبالو، لیمو و... به همراه میزان بیشتر شکر استفاده می‌شود که این امر به بالارفتن کالری دریافتی و دوز شیمیایی محصول و در نهایت مشکلات ناشی از آن منجر می‌شود.
متاسفانه شناسایی محصولاتی که با اسانس تولید می‌شود تنها با آنالیز و آزمایش میسر است و مصرف‌کننده نمی‌تواند پی به وجود آن ببرد.
این را هم بدانید که شکر ماءالشعیرهای طعم‌دار در مقایسه با انواع ساده و تلخ آن بیشتر است و می‌توان گفت ماءالشعیر و نوشابه از نظر مقدار کالری و انرژی، تفاوت چندانی با هم ندارند و مازاد انرژی دریافتی در بدن به صورت بافت چربی ذخیره می‌شود.
تلخی نشان‌دهنده مرغوبیت نیست
گاهی برخی افراد رنگ تیره و تلخی زیاد ماءالشعیر را دلیل بر استفاده بیشتر از عصاره مالت یا جو دانسته و بر این باورند که این نوشیدنی خالص‌تر بوده و مرغوبیت بیشتری دارد و گاهی هم تلخی زیاد را دلیل بر میزان بالای الکل ماءالشعیر می‌دانند، اما باید بدانید شدت طعم تلخ ماءالشعیر اغلب به دلیل رازک و نوع جو و مالتی است که به آن می‌افزایند و درجه رنگ ماءالشعیر نسبت به شرایط متفاوت تولید و فرمول آن میتواند متنوع یعنی تیره یا روشن باشد.
معمولا میزان الکل در ماءالشعیرهای تولید داخل و انواع وارداتی صفر است و تلخی این نوشیدنی به الکل ربطی ندارد. معمولا گاز ماءالشعیر از نوع دی‌اکسیدکربن و مشابه نوشابه است و میتواند میزان جذب کلسیم را پایین آورد.
با توجه به این‌که درباره تأثیرات مفید ماءالشعیر از جمله زیاد کردن شیر مادران شیرده و کمک به دفع سنگ‌کلیه تبلیغات زیادی می‌شود، این نوشیدنی رقیب نوشابه شده و مقبولیت زیادی پیدا کرده است، اما باید بدانید در هر شرایطی مصرف آب و آبمیوه طبیعی ارجحیت دارد و سپس دوغ و کفیر به دلیل میزان بالای پروتئین و در نهایت ماءالشعیر به دلیل ویتامین‌های گروه B اولویت‌بندی می‌شود.
این نکته مهم را هم به خاطر بسپارید که مبتلایان به بیماری نقرس و اسید اوریک بالا در مصرف ماءالشعیر افراط نکنند، چون میتواند موجب تشدید و عود بیماری شود.
جام جم سرا
