چه جوانانی اسماعیل! چه جوانانی!

شفاآنلاین>سلامت>«چه جوانانی! اسماعیل، می‌بینی؟ چه جوانانی!» همین یک بیت از شعر بلند رضا براهنی به جمله‌ای برای روایت مرگ جوانان و مرثیه‌ای برای آن‌ها تبدیل شده است. شعری که براهنی 40سال پیش آن را سرود تا خطاب به یکی از دوستان شاعرش «اسماعیل شاهرودی» روایتی از مرگ جوانانی ارائه کند که «بسیاری‌شان هنوز صورت عشق را بر سینه نفشرده‌اند»
در شعر براهنی عناصری وجود دارد که آبادان و جنگ را به ذهن تداعی می‌کند: «گریه نکن اسماعیل، جنگ است!/نفت از کنار حجره‌ها بالا می‌رود/چه معجون عجیبی! چاه‌های نفت در کنار حجره‌هاست/و در حجره‌ها جوانان نشسته‌اند!/آه، چه نفتی! شیر ظلمت است این نفت!»
براهنی گویی می‌دانست که چهل سال بعد همچنان خوزستان پولداری است که چیزی از آن‌همه پول به خودش نمی‌ماسد: «و پول خوزستان، به شکل دیگری در زمین، بانک، صنعت، عیش/دور گردن و انگشت زن‌های خواب‌آلوده ریشه می‌اندازد/خوزستان!/دوشندگان تو جوانان ما نبودند/دارندگان باغ‌های سبز بودند/کسانی که هوس‌هاشان هنوز هم به بلندیِ البرز است...»
خوزستان اگرچه در جنگ زخم‌های بی‌شمار دید و اما چون جنگجویی جوان مقابل دشمن کم نیاورد، اما شاید زخم‌هایی که پس از جنگ خورد کاری‌تر از زخم دشمن بود. زخم‌هایی که گویی فعلاً تمامی ندارد. «خوزستان! تو شهیدی هستی با چشم‌های بازِ مشکی.» فضل‌الله یاری/ روزنامه همدلی