شفاآنلاین>سلامت> چندی پیش خانم دکتر محرز در مصاحبـــه‌ای گفته‌اند: «۶درصد از کارگران جنسی در تهران آلوده به ویروس ایدز هستند!» اما با یک جست‌وجوی ساده در گوگل، می‌توانیم به اظهارات شگفت‌انگیز ایشان برسیم.
از این استاد با سابقه در بیماری‌های عفونی توقع این است که هنگام اظهار‌نظر‌های علمی، مخصوصا آماری به حساسیت‌های موجود در جامعه نیز عنایتی داشته باشند. مثلا در شرایطی که همه سازمان‌ها و نهادهای متولی منکر، کارگران جنسی هستند، این ۶درصد چگونه محاسبه شده؟ جامعه آماری ایشان از کدامین قشر انتخاب شده‌اند؟ ازاین به بعد باید نگران افراد مراجعه کننده به این زنان باشیم، در حالی‌که ما فاقد بانک اطلاعات آسیب‌های اجتماعی در کشور و حتی در تهران هستیم، چگونه این اعداد و صورت مساله‌ای به این مهمی بیان می‌شود.
در همین مصاحبه ایشان کارگران جنسی را به سه گروه تقسیم کرده‌اند که برای آشنایی بیشتر باید به مقاله و مصاحبه مورد نظر مراجعه شود. در شرایطی که در مورد آسیب‌های اجتماعی نمی‌توان با قاطعیت اظهار نظر نموده و آمار قطعی اعلام نماییم، این موضوع با چه پشتوانه‌ای مطرح شده است. قطعا اگر خانم محرز، آمار موثقی از این اتفاق ناخوشایند دارند، باید هر چه سریع‌تر آن را در اختیار رسانه‌ها یا مسئولان قرار دهند، چون در زیر پوست شهر نشان از فاجعه‌ای بزرگ حکایت دارد، اما اگر این آمار از روی شواهد و عده‌ای محدود است که به ایشان به‌عنوان رئیس مرکز بیماری‌های عفونی و HIV مراجعه کرده‌اند، حتما وی که از سوابق درخشانی در این رابطه برخوردار است و کسی منکر زحمات او نیست، اطلاع دارند که جامعه آماری در اینگونه موارد باید مشخص بوده و براساس چند نمونه نمی‌توان در مورد کارگران جنسی اعلام نظر نمود.
هنوز به‌طور علمی و شفاف، تعداد کارگران جنسی حتی تقریبی نیز مشخص نیست. وقتی جامعه آماری مشخص نیست چگونه می‌توان در مورد سلامت جنسی یا ایدز آنها اظهار نظر نمود؟! جامعه آماری ایشان در چند منطقه از تهران بوده و در مورد سایر شهر‌ها آیا آماری در اختیار دارند؟ چرا ایشان و سازمان متبوع‌شان از فعالیت این تعداد جلوگیری نمی‌کنند تا جلوی آلودگی بیشتر را بگیرند؟ آیا خانم محرز با سوابقی که در زمان کرونا و اظهار نظرهایشان کسب کردند، هنوز به این مهم پی نبرده‌اند که بیان اینگونه آمار و ارقام چه امواج فکری و تنشی در جامعه سنتی ایرانی ایجاد می‌کند؟ مبتلایان به ایدز و مراجعان به اینگونه افراد کجا هستند؟
چگونه می‌توان از انتقال ویروس توسط آنها به سایر افراد جلوگیری کرد؟ اینها موضوعاتی است که در آن مصاحبه مغفول مانده و اگر ایشان پاسخ این سوالات را دارند، حتما برای جلوگیری از فاجعه باید آن را در اختیار نهادهای مربوطه بگذارند، وگرنه بیان ادعا و صحبت‌هایی که جامعه به‌روی آنها حساسیت دارد و بُعد رسانه‌ای آن پررنگ است، فقط به تشویش اذهان عمومی منجر می‌شود، مانند پخش فیلم سر بریده آن دختر اهوازی، که یک پایگاه خبری را قربانی پخش آن فیلم کرد. در این زمینه مسئولان نهادهای بهداشتی و درمانی در کنار سازمان‌های ناظر در قبال اینگونه فضاسازی‌ها چه موضعی گرفته و چه اقداماتی انجام خواهند داد، جای سوال در ذهن نگارنده و هزاران نفر دیگر دارد.مجید ابهری آسیب‌شناس/ روزنامه افتاب یزد
