وی ادامه داد: تقریبا نیمی از آنها خاموش هستند و آنهایی هم که صحبت می کنند دچار پژواک گویی می شوند. یعنی صرفا آنچه را که دیگران می گویند تکرار می کنند. اگر از این کودکان بپرسید اسم شما جیست؟ جواب خواهند داد. آنها همچنین اختلالات مختلف دیگری نیز مانند خود تحریکی از خود نشان می دهند مثلا بشقاب را به دفعات می چرخانند، در موارد اندکی نیز رفتار خود تخریبی مانند گاز گرفتن دست ها را از خود بروز می دهند.
به گفته این روانشناس، اگر والدین یا پرستاران از این اختلال آگاهی داشته باشند، می توانند خیلی زود و قبل از سال دوم زندگی این اختلال را در کودکان مبتلا تشخیص دهند.
وی با عنوان این مطلب که علت اوتیسم هنوز ناشناخته است، افزود: از آنجا که این اختلال بسیار زود شروع می شود، به احتمال زیاد محصول بعضی نواقص ذاتی و شاید اختلال مغزی است. همچنین درخود ماندگی می تواند نتیجه تعاملات اولیه با محیط اجتماعی، یعنی والدین و مراقبان باشد.
احمدی تاکید کرد: کودکان درخودمانده در ایجاد حس خودمختاری(حسی که می تواند بر محیط اثر بگذارد) شکست خورده اند. احتمالا والدین این کودکان باید و نبایدها، درست و غلط های زیادی برای کودکشان قائل می شوند. کودکان میل به کشف محیط پیرامون خود دارند که کودک در خود مانده در تعامل با محیط خود دارای این احساس می شود که اعمالش به اضطراب، بی تفاوتی یا بی قراری منجر می شود. در نتیجه کودک عمل خودمختارانه را رها می سازد و از تعامل با محیط شامل کشف اشیا و ارتباط با افراد دوری می جوید. بدین طریق کودکان درخودمانده حس ابراز وجود خود را از دست می دهند و در نهایت تصمیم می گیرند هیچ کاری انجام ندهند و هیچ چیز نباشند.
این روانشناس در ارتباط با درمان کودکان اوتیسمی، گفت: برای کمک به درمان این کودکان توصیه می شود فضایی سرشار از عشق، پرستاری و محافظت برای کودک ایجاد کنید، فضایی که احتمال بروز هر گونه احساسات کودکان درخودمانده را که باعث می شود آرزوی تخریب خودشان را داشته باشند از بین ببرد. در این صورت کودک می تواند محیط خود را امن بداند و به آن اعتماد کند و حس خود مختارانه کودک تقویت می شود.
وی در پایان افزود: در نهایت بپذیریم که هر کودک موجودی منحصر به فرد با خصوصیات و خلق و خوی متفاوت است. او را درک کنیم و اجازه دهیم همان طور که دوست دارد با محیط ارتباط برقرار کند نه به میل و طبق نظر ما؛ بهتر است وارد دنیای کودکان نشویم
