مگر مردم چه می‌خواهند از من و شما؟

در میانه این رقابت سخت تاریخی که بخشی به مجادله و زورآزمایی مشغول است، آن کسی که با مردم به فروتنی و از سر راستی و وفا و احترام روبه‌رو شود و دست‌های بی‌رمق‌شان را بفشارد بر قلب‌های‌شان مرهم نهاده است. مرهم بر زخم مردم راه گفت‌وگو را می‌گشاید. ما مردم خسته و سرگشته مگر چه خواسته‌ایم؟ آن کسی که راست و درست و در موضع برابر با مردم زندگی کند، آن کسی که سخن و کار و زندگی‌اش همخوان باشد، آن کسی که نفریبد تو را، تحقیر نکند و تو را نترساند، همان است که می‌تواند با مردم، با جمهور این سرزمین راه گفت‌وگو را بگشاید. این روزها بیش از همیشه می‌بینم که گرچه فشار اقتصادی شانه‌های مردم را خرد کرده؛ ولی گلایه‌شان از نادیده گرفته‌شدن است.

آدم‌های آسیب‌دیده سخت اعتماد می‌کنند؛ چون حریم جان و خیال‌شان در هم شکسته است. چه بسا از نقش و سهم خود بگذرند؛ چون خودباوری‌شان آسیب دیده است و گویی خشم را به سوی خود بازمی‌گردانند.

جامعه هم اگر گمان کند که نامحرم انگاشته شده، چه بسا باور به توان خویش را از دست بدهد، بی‌کنش شود و مبادا که در خانه خود قهر کند. برای مرهم‌نهادن بر دلی شکسته، روانی آزرده و پیکره‌ای نحیف‌شده نخست باید زانو زد، زخم‌های کهنه را شست، راست و درست سخن گفت، به مهر دلجویی کرد و وفا پیشه کرد.

ایران امروز دل‌شکسته و آزرده؛ ولی زنده است. دست‌های مردم را به مهر و لطف صداقت می‌توان گرفت، از مردم برای کژی‌ها و کاستی‌ها پوزش خواست و راهی نو گشود. من از مردم جز مهر و رواداری و مروت ندیده‌ام. دلگرم کردند و قول یاوری دادند، از دست‌فروش تا خانه‌دار، از کاسب تا آموزگار. با رنج‌هایشان گریسته‌ام و با شادی‌هایشان به شوق آمده‌ام.

در چشم‌های مردم گله و خستگی هست؛ ولی با همه اینها باز هم وفادارترین یار و یاور را مردم دیدم. من به جمهور مردم باور دارم و پایبندم. مگر چه می‌خواهند از من و شما؟ جز وفا و مروت و کنارگذاشتن جفا، جز احترام به حریم خصوصی و تنوع اجتماعی و برخورداری از یک زندگی آبرومندانه.