همگرایی پزشکان

به نظر می‌رسد پاسخ را باید در انحصاری‌ترین رفتار اجتماعی پزشکان در قبال یکدیگر جست‌و‌جو کرد. پزشکان یک ویژگی منحصربه‌فرد دارند که در هیچ صنف دیگری نمی‌توان مشابهی برای آن پیدا کرد. این خصیصه همانا عدم ورود به منازعات صنفی در صحنه‌های جمعی و اجتماعی است. حتی در عرصه سیاسی که محلی برای مجادله‌ اندیشه‌های بعضا متضاد است، به‌ندرت می‌توان پزشکان را در تقابل با یکدیگر یافت. نه اینکه پزشکان مذکور با یکدیگر اختلاف‌نظر و دیدگاه نداشته باشند بلکه بدین معنا که با وجود مخاصمات متعدد با یکدیگر، این کشمکش‌ها را وارد عرصه اجتماعی یا جمعی نمی‌کنند.

از این حیث، بدیهی است که درگیری‌های صنفی و تخصصی نیز به‌ندرت امکان ظهور و بروز پیدا می‌کنند. نمونه بارز آن را باید در اظهارات کیانوش جهانپور، سخنگوی جنجالی سازمان غذا‌ و دارو در فضای توییتر دانست.

پزشکان توییتر گرایش‌های سیاسی مختلف و متعددی دارند و حسب مورد نسبت به اظهارات و سیاست‌های دولت و سایر جریان‌های سیاسی موضع می‌گیرند. بسیاری از این پزشکان حسب گرایش‌های خود می‌توانند نسبت به اظهارات جهانپور مواضع انتقادی داشته باشند. این مواضع الزاما سویه‌های سیاسی ندارد بلکه می‌تواند سایر جنبه‌های فعالیت جهانپور (مانند ادبیات پاسخ‌گویی او یا موضوع شفافیت واکسن) را نیز در بر داشته باشد. اما به‌ندرت این مواضع را بروز می‌دهند. به بیان دیگر پزشکان با هرگونه تفاوت و سلیقه و رأی و نظر در عرصه شبکه اجتماعی توییتر از در ستیز با یکدیگر درنمی‌آیند. این ویژگی خاص و منحصربه‌فرد پزشکان است که آنها را در تمامی حوزه‌هایی که وارد می‌شوند، موفق و قدرتمند می‌سازد.

اگر نگاهی به اطراف خود بیندازیم به‌راحتی متوجه می‌شویم که تقریبا همه مشاغل جامعه، یا کار همکاران خود را قبول ندارند یا آنان را در مظان کم‌کاری و نابلدی و بی‌عرضگی قرار می‌دهند. حتی برخی از مشاغل هستند که با وجود پیوستگی‌های اجتماعی و سیاسی اما باز‌هم از نقد سنگین و تخریب‌گرانه همدیگر لحظه‌ای غافل و فارغ نیستند.نمونه آن را باید خود ما روزنامه‌نگاران دانست. اگر روزنامه‌نگاران کشور می‌توانستند درجات واگرایی خود را کاهش دهند، اکنون وضع ما و جامعه چنین نبود.