تمام پزشکان شهر را می‌‌شناسم

شفاآنلاین>سلامت> بهترین پزشکان شهر را می‌‌شناسد. کافی است از او بپرسید چیره‌‌‌دست‌‌‌ترین متخصص ارتوپدی کیست، آن وقت است که یک لیست به ترتیب اولویت برایتان ردیف می‌‌‌کند که اگر اولویت یک نبود و وقت نداد و این حرف‌‌‌ها، انتخاب‌‌‌های دیگری هم داشته باشید. یک طبقه کمدش را هم اختصاص داده به مدارک پزشکی و نتیجه آزمایش‌‌‌ها و تصویربرداری‌های مختلف که از سونوگرافی کلیه تا ام آر آی قوزک پای چپ داخلش پیدا می‌‌‌شود. یک کیف دارو هم هست که هرجا می‌‌‌رود، دنبال خودش می‌‌‌برد و اصلاً بدون آن احساس امنیت ندارد.

حالا اگر بپرسید مشکلش چیست، خودش هم نمی‌‌‌تواند توضیح درستی بدهد چون هرچند وقت یک بار به خیال خودش دچار یک جور مرض می‌‌‌شود و می‌‌‌افتد توی پروسه دکتر رفتن و آزمایش دادن و این کارها. آخرش هم که معلوم می‌‌‌شود چیزی نبوده، می‌‌‌گردد دنبال یک درد دیگر. خلاصه که همیشه حالش نزار است و آدم‌‌‌های دور و برش او را فردی مریض احوال می‌‌‌دانند.

دکتر احسان طوسی، روانپزشک در این باره می‌‌‌گوید: «کسی که دچار خودبیمارانگاری است، خودش فکر نمی‌‌کند که مشکلی دارد. این‌‌‌ها کسانی هستند که باور محکمی دارند مبنی بر اینکه یک بیماری دارند و روی حساب همان مدام به دکتر مراجعه می‌‌‌کنند و تلاش دارند درمان‌‌‌های مختلف بگیرند. معمولاً برای این افراد آزمایش‌‌های تشخیصی زیادی انجام می‌شود. حتی وقتی بر اساس تشخیص پزشک به آنها گفته می‌‌‌شود که آن بیماری را ندارند، ممکن است در ابتدا حرف پزشک را بپذیرند ولی ممکن است بعد از آن، تشخیص پزشک معالج به اصطلاح به دلشان ننشیند و ته دلشان هنوز این باور را داشته باشند که بیماری هست اما پزشک آن را تشخیص نداده است. یا اینکه ممکن است حرف پزشک را در مورد آن بیماری بپذیرد اما بعد از مدتی نسبت به ابتلا به بیماری دیگری وسواس پیدا کند. مثلاً طرف فکر می‌‌کند سرطان معده دارد و وقتی مطمئن می‌‌شود که به این بیماری مبتلا نیست، می‌‌‌گوید پس من تیروئیدم کم‌‌کار است. وقتی این بیماران به پزشکان مختلف مراجعه می‌‌‌کنند و در نهایت یک پزشک متوجه می‌‌‌شود که تمام اقدامات تشخیصی انجام شده و فرد بیماری جسمی ندارد، او را به روانپزشک و روانشناس ارجاع می‌‌‌دهد، البته اگر بتوانند بیمار را راضی کنند پیش روانپزشک برود وگرنه که او خودش فکر نمی‌‌‌کند خودبیمارانگاری دارد.»
طوسی توجه را به نکته مهمی جلب می‌‌‌کند: «مرزهای تشخیص در مورد بیماری‌‌‌ها خیلی وقت‌‌‌ها مبهم است. مثلاً فردی با علائمی مراجعه می‌‌‌کند و از دردهایی شکایت دارد. پزشک هم می‌‌‌بیند به هرحال باید کاری برای بیمار انجام دهد. به عنوان مثال ممکن است بیمار از درد آپاندیس شکایت داشته باشد و آپاندیسش را خارج کند و ببیند مشکلی نداشته است. بعد از آن بگوید پس مشکل کیسه صفراست و همین طور بیمار تحت عمل‌‌‌های جراحی مختلف قرار بگیرد. پس اینجا می‌‌‌بینید کسانی که خودبیمارانگاری دارند حتی ممکن است تحت جراحی‌‌‌های مختلف قرار بگیرد چون حتی علائمی را از خودشان نشان می‌‌‌دهند که پزشکان را به اشتباه می‌‌‌اندازد و این مختص هیچ محدوده جغرافیایی و دوره زمانی خاصی هم نیست و همه جا وجود دارد.
با این حساب لزوماً کسانی را که دچار وسواس ابتلا به کرونا شده‌‌‌اند، نمی‌‌‌توان خودبیمارانگار نامید. به هرحال شرایط عادی نیست و در وضعیت موجود همه‌‌مان تا حدی نگران سلامتی خود و عزیزان‌مان هستیم. کرونا حتی شاید باعث شده باشد خودبیمارانگاران کمتر دنبال دیگر دردهای خیالی خود بگردند.روزنامه ایران