پرخاش با حکیم

در خدمت جناب حسین بیژن  هستیم که روبه‌روی من نشسته با آن موهای سیخ، بر و بر مرا نگاه می‌کند. دفعه قبل آنچه می‌توانستم در تندی با او فروگذار نکردم فایده نداشت اما این بار فقط خودم را سرزنش می‌کنم که چرا در وظایف خودم برای تندی کوتاهی کرده‌ام. او و مادرش فقط تشکر می‌کنند و از اتاق خارج می‌شوند. می‌فهمند که آنچه مرا آزرده و به تندی وامی‌دارد، هیچ چیز جز سلامت خود آنها نیست.

اما مخاطبان معاون بهداشت وزارت، مسئول اصلی پیشگیری کرونا در کشور نه‌تنها قدرشناسی حسین ‌بیژن و مادرش را نداشتند، اساسا برداشتشان واژگونه و خشونت‌آمیز بود. حکیم‌باشی بیچاره را که زیر بار سنگین کرونا، کمبود امکانات و سفارش‌ها و دستورات عریض و طویلی که از بالا و پایین به دست و جیب خالی او داده می‌شود، پیش‌تر هم اعصاب نداشت، دراز کردند به ناسزا! او هم مثل تمام حکیم‌باشی‌های تاریخ شامل بنده ‌‌و دیگران که با عطسه‌ای جانمان می‌پرد با سرعت نور معذرت خواست! کوچک‌ترین صدا و اعتراضی هم در حمایت از او در مجامع پزشکی و رسانه‌هایشان که گوش فلک را کر کرده‌اند، درنیامد. بی‌خود نگفتم جان به عطسه‌ای داریم و بی‌خود نگفته‌اند از هر جا ماندی حکیم‌باشی را دراز کن که از همه کار آسان‌تر است!

مگر چه گفته بود حکیم‌باشی کشور؟ در رعایت اخلاقیات مدرنی که تندی را هم در مواردی مثل رانندگی مصروعین و ازدحام مردم در بحران کرونا جزء وظایف طبیب می‌شناسد و در گفتن حقیقت به صاحب بیمار  تندی کرده بود. راستی چه هدفی داشت جز سلامت مردم قم و قشم و کیش و ‌بندرانزلی و... که باید عذر می‌خواست؟ اصلا چه هدفی می‌توانست داشته باشد؟ خدا را شکر که بنده تاکنون مجبور به عذرخواهی از جناب حسین ‌بیژن و امثالهم نشده‌ام وگرنه... .