درباره ی پراشتهایی و کم اشتهایی عصبی

افرادي دچار پراشتهايي عصبي، آنقدر غذا مي‌خورند و در مقابل نيز ورزش‌هاي شديدي انجام مي‌دهند تا چاق نشوند، يا از قرص‌هاي مسهل استفاده مي‌کنند تا دچار چاقي نشوند؛ اين کارها از جمله اقدامات افراد دچار پراشتهاي عصبي است

شفاآنلاین>سلامت>بعضی افراد هستند وقتي عصبي مي‌شوند، اشتهاي غذايي‌شان از بين مي‌رود و در مقابل، برخي نيز وقتي عصبي مي‌شوند، اشتهاي غذايي‌شان زياد شده و دوست دارند يکسره غذا ميل کنند.

دو نوع بيماري پراشتهايي و کم‌اشتهايي عصبي داريم، البته اين بيماري‌ها ملاک‌هايي دارند؛ مثلا از جمله شاخص‌هاي آن اين است که بايد فرد دچار چاقي شده باشد يا عملکرد و فعاليت اجتماعي فرد مختل شود؛ در نتيجه اگر فرد چنين ويژگي‌هايي داشته باشد، مي‌گوييم پراشتهايي عصبي دارد.

افراد دچار کم‌اشتهايي عصبي، بسيار لاغر است،‌ اما مرتب جلوي آئينه قرار گرفته و مي‌گويند: «من چاق هستم»؛ در نتيجه هر دوي اين حالت‌ها جنبه رواني دارد. البته ما با توجه به علامت و رفتارهاي گزارش‌شده توسط خانواده‌ها و مقايسه آنها، اين بيماري را تشخيص مي‌دهيم.

از نشانه‌هاي افسردگي اين است که برخي افراد پرخور و برخي کم‌خوراک مي‌شوند، يا برخي چاق و برخي نيز لاغر مي‌شوند؛ البته داشتن چنين حالت‌هايي به شدت رفتارهاي پراشتهايي و کم‌اشتهايي عصبي نيست.

در رابطه با اينکه «آيا با مصرف داروهاي اعصاب، پرخوري افراد کنترل مي‌شود؟»، بايد گفت بله، امکان دارد؛ چرا که وقتي فرد دچار حرص و جوش مي‌شود، نمي‌تواند اعصاب خود را کنترل کند و عملا اشتهاي غذايي او کم و زياد مي‌شود.

وقتي به چنين افرادي دارو مي‌دهيم، ميزان سروتونين مغز يا همان هورمون شادي بالا مي‌رود، اين باعث کم شدن اضطراب و افسردگي مي‌شود؛ ضمن اينکه باعث مي‌شود اشتها نيز کم شده،‌ اما اين اثرها واکنش‌هاي مختلفي دارد؛ در نتيجه دادن دارو، علائم منطقي، جسمي و خواب چنين افرادي به تدريج خوب مي‌شود.

بايد گفت پرخوري و کم‌خوري نيز مي‌تواند علائمي از بيماري رواني باشد. بعضي مواقع نشاني از وجود بيماري جدي است، اما ساده‌ترين آنها يک حرص و جوش ساده است که نياز به درمان است و ما بيماري فرد را بررسي مي‌کنيم و به آن دارو مي‌دهيم.آرمان ملی

دکتر کاظم ملکوتی

روانپزشک