سندروم شیرخشک

یه‌جور که انگار اومدی متادون بگیری واسه مریض. اون‌هایی که اسم رمز رو بلد نبودن باید از همون اول به بچه غذا میدادن و می‌نشوندنش سر سفره پدر و مادر. البته این کار یه حسن داشت و اونم اینکه بچه‌ای که سر سفره بنشینه خلف میشه و پس فردا لازم نیس از تو کلانتری درش بیاری و عیبش این بود که معده بچه برای این قرتی‌بازی‌ها هنوز آماده نبود. میخوام بگم ما هم می‌تونیم پس فردا به بچه‌هامون بگیم که تو چه شرایطی بزرگشون کردیم اونم درست تو موقعیتی که نمره دیفرانسیلشون دو نمره از پسر دایی‌شون کمتر شده. شاید باورتون نشه ولی بچه‌ها فقط تو تیزرهای پوشک و وقتی بغل بابا و مامان خودشونن جذابن. وقتی دو بار ساعت دوی شب 20 دقیقه معطل آروغ گرفتن بشین می‌فهمین که کیم جونگ اون هم این‌قدر دیکتاتور نیست و لااقل شب‌ها رو ميذاشت عمه و شوهر عمه‌اش بخوابن و صبح‌ها اعدامشون می‌کرد. بعد از گذشتن از پیچ تاریخی نایاب شدن شیرخشک من دیگه اون آدم قدیمی نشدم، حتي وقتی بچه رو از شیر گرفتم هم همیشه دو تا بسته شیرخشک تو خونه داشتم و دچار فوبیایی شبیه «یکی نصف شب بیاد سهم پیتزای تو یخچالت رو بخوره» شده ‌بودم. همیشه هم می‌ترسیدم مامورها بریزن تو خونه و اون دو بسته شیرخشک رو کشف و ضبط کنن. ساعات خواب و بیداری‌ام به‌هم ریخته‌بود و حالا کلکسیونی از استرس‌های تازه رو هم با آخرین آپدیتشون روی سیستم عاملم نصب کرده‌ بودم.