بررسی امکان وجود قرص ضد‌پیری

شفا آنلاین>سلامت>آیا یک دارو می‌تواند به‌جای درمان یک بیماری، خود فرایند پیری را درمان کند؟ این ایده‌ای است که دلیل بعضی از تحقیق‌های امروزی مرتبط با پیری است که هم توسط دولت و هم افراد خیر همچون پول آلن، یکی از پایه‌گذارهای مایکروسافت و پیتر تیل، یکی از سرمایه‌دارهای بزرگ جهان حمایت می‌شود. درحالی‌که بودجه آژانس علمی فدرال (Federa- Science Agency) در طول دهه گذشته افزایش زیادی نداشته است، اما از سال 2007 بودجه موسسه ملی پیری (Nationa- Institute o- Aging) بیش از 50 درصد افزایش‌یافته است.

به گزارش شفا آنلاین:محققان در حال یافتن دارویی هستند که بتواند از عواقب بسیار خطرناک پیری جلوگیری کند و افراد را سالم، فعال و جوان‌تر نگه دارد. دکتر کورینا روس، استاد زیست‌شناسی در دانشگاه تگزاس می‌گوید: «علاقه‌مند به ایجاد جامعه‌ای نیستم که مردم آن 200 سال عمر کنند، چون چنین چیزی برای جهانی که در آن زندگی می‌کنیم یک مشکل می‌شود، اما اگر بتوانیم مانع از رفتن مردم به خانه سالمندان شویم و تعداد بیماران مبتلابه آلزایمر و پارکینسون را کاهش دهیم یک‌چیز ایده آل به دست آورده‌ایم.» در طول دو دهه گذشته دانشمندها اطلاعات زیادی در مورد پیری به دست آورده‌اند، چون دانش آن‌ها در مورد فرایند پیری بیشتر شده است. دانش محققان درزمینه پیری باعث شد که در جهت یافتن قرص‌های ضد پیری نیز تلاش کنند. درزمینه مربوط به یافتن قرص‌های ضد پیری، می‌توان به داروهایی همچون متفورمین (Metformin) و راپامایسین (Rapamycin) اشاره کرد که از قبل وجود داشتند. این داروها از خوش آتیه‌ترین داروها درزمینه قرص‌های ضد پیری هستند.
متفورمین: پزشک‌ها داروی متفورمین (Metformin) را که مرسوم‌ترین دارو برای درمان دیابت نوع 2 تلقی می‌شود به مدت حدود 60 سال تجویز کرده‌اند. اما در سال‌های اخیر این دارو به دلیل خاصیت ضد پیری خود موردتوجه دوباره قرارگرفته است، چون محقق‌های بریتانیایی در تحقیقات خود روی افراد مبتلابه دیابت دریافتند افرادی که از این دارو استفاده می‌کردند در مقایسه باهم سن و سال‌های آن‌ها که این بیماری را نداشتند تا 15 درصد بیشتر عمر کردند. دکتر استیون اوستاد، رئیس بخش زیست‌شناسی در دانشگاه آلاباما در شهر بیرمنگام می‌گوید: «این محقق‌ها افراد مبتلابه دیابت را با افرادی مورد مقایسه قراردادند که بیماری دیابت نداشتند، اما ازنظر وزن، سیگار کشیدن و دیگر عوامل مشابه بودند. نتایج این تحقیق‌ها نشان داد دیابتی‌هایی که از متفورمین استفاده می‌کردند در مقایسه با افراد غیر دیابتی که از متفورمین استفاده نمی‌کردند عمر بیشتری داشتند... نتایج این تحقیق‌ها حیرت‌آور و جالب بود.» دکتر اوستاد یک زیست-پیری‌شناس است و به‌عنوان مدیر علمی فدراسیون تحقیقات پیری آمریکا (America- Federatio- for Aging) نیز فعالیت می‌کند. دکتر اوستاد می‌گوید که سازمان در تلاش برای جمع‌آوری حدود 65 میلیون دلار از طریق دولت و بخش‌های خصوصی است تا بتواند اولین آزمایش انسانی یک داروی ضد پیری را انجام دهد. دکتر اوستاد می‌گوید که در این آزمایش محقق‌ها به افراد بین 65 تا 80 سال که هیچ بیماری مزمنی ندارند این دارو را می‌دهند و سپس منتظر می‌مانند تا مشکل سلامتی بعدی این افراد آشکار شود. دانشمندان بر این اعتقاد هستند که این دارو در میتوکندری (Mitochondria) کارش را انجام می‌دهد. میتوکندری به نیروگاه‌های درون سلول‌های بدن گفته می‌شود که قندها همچون گلوکز را تبدیل به انرژی می‌کند. دکتر اوستاد می‌گوید که متفورمین به عملکرد موثرتر این نیروگاه‌ها کمک می‌کند و ترشح موادی را کاهش می‌دهد که معروف به رادیکال‌های آزاد هستند. رادیکال‌های آزاد می‌توانند به سلول‌ها آسیب برسانند، در توانایی آن‌ها در تولیدمثل اختلال ایجاد کنند و باعث نقص‌هایی شوند. متفورمین می‌تواند آنزیمی را فعال سازد که قادر به کنترل تقاضای بدن برای انرژی است. دکتر اوستاد می‌گوید که این فعال‌سازی همان اثر یک رژیم غذایی کم‌کالری را دارد که به نظر بعضی از محقق‌ها همین رژیم کم‌کالری باعث افزایش طول عمر حیوان‌های آزمایشگاهی شده است.
راپامایسین: دکتر روس یکی از چندین دانشمندی است که در مورد اثرات افزایش طول عمر راپامایسین (Rapamycin) تحقیق کرده است. این داروی بالقوه معروف به سیرولیموس (Sirolimus) است و نام تجاری آن نیز راپامیون (Rapamune) است که غالبا در شیمی‌درمانی و برای افرادی استفاده می‌شود که اندام بدن خود را پیوند زده‌اند. استفاده از این دارو باعث می‌شود تا بدن اندام جدید پیوند زده‌شده را پس نزند. تحقیقات نشان می‌دهند که این دارو می‌تواند باعث افزایش طول عمر در موش‌ها، کرم‌های گرد و میمون‌های معروف به مارموزیت (عنتر آمریکایی) شود. دکتر روس می‌گوید که راپامایسین به‌مانند متفورمین روی میتوکندری سلول کار می‌کند. محقق‌ها می‌گویند که راپامایسین باعث می‌شود که میتوکندری برای مدت طولانی‌تر و آرام‌تر کار کند. جلوگیری از حرکت کند و از بین رفتن میتوکندری مانع از اثراتی همچون التهاب می‌شوند که یک عامل مرسوم در ایجاد بیماری‌های مرتبط با پیری هستند. دکتر اوستاد می‌گوید که راپامایسین باعث افزایش 30 درصدی تا 50 درصدی طول عمر در موش‌ها شده است. و در بسیاری از تحقیق‌های حیوانی به اثرات این دارو در محافظت در برابر سرطان، بیماری قلبی و همچنین اختلال‌های تضعیف‌کننده مغز همچون بیماری پارکینسون اشاره‌شده است. باوجوداین، راپامایسین اثرات جانبی قدرتمندی نیز دارد. راپامایسین می‌تواند منجر به زخم‌های دهان، آب‌مروارید و دیابت شود. علاوه بر این، راپامایسین می‌تواند خطر عفونت، خونریزی و بعضی از سرطان‌ها همچون سرطان سینه را افزایش دهد. راپامایسین می‌تواند باعث فشارخون بالا، تب و کم‌خونی شود.
دکتر برایان کندی، زیست‌شناس و رئیس پیشین موسسه تحقیقاتی پیری Buck در شهر نوواتو کالیفرنیا می‌گوید که بسیاری از تحقیق‌های مربوط به راپامایسین که در حال انجام هستند هدفشان کاهش اثرات جانبی این دارو است. چیزهایی که محقق‌ها در مورد اثرات جانبی این دروها می‌دانند برگرفته از دانش آن‌ها در مورد افرادی است که در حین مصرف این دارو مشکلات سلامتی دیگری داشتند یا افرادی که این دارو را با دیگر داروها مصرف می‌کردند. اما این محقق‌ها نمی‌دانند که آیا یک فرد سالم نیز در صورت مصرف این دارو دچار چنین مشکلاتی خواهد شد یا خیر.
دکتر کندی می‌گوید که درحالی‌که راپامایسین در مقایسه با متفورمین نتایج چشمگیرتری داشته است، اما احتمالا ابتدا تاثیر متفورمین روی انسان‌ها تحت آزمایش بالینی قرار می‌گیرد. دکترکندی می‌گوید: «متفورمین در میلیون‌ها نفر بوده است. متفورمین یک داروی نسبتا سالم است.» تحقیق دکتر روس روی مارموزیت‌ها که در سال 2015 به چاپ رسید اولین تحقیقی است که در مورد اثرات جانبی راپامایسین در نخستی‌های سالم انجام‌گرفته است. مارموزیت‌ها نیز به‌مانند انسان‌ها وقتی چاق می‌شوند در معرض خطر بیشتر مشکلات قلبی و بیماری‌های متابولیسمی هستند. تحقیق دکتر روس نشان داد که میمون‌هایی که به مدت یک سال و به‌اندازه دوز مصرفی مناسب برای انسان‌ها از راپامایسین استفاده کردند هیچ مشکل متابولیسمی چشمگیری نداشتند و این میمون‌ها در ماه‌های اول چربی زیادی را از دست دادند. علاوه بر متفورمین و راپامایسین، در تحقیقات دیگر به نقش ضد پیری دیگر داروها، هورمون‌ها و ترکیبات غذایی پرداخته‌شده است که به بعضی از آن‌ها اشاره می‌کنیم:
 رزوراترول (Resveratrol): رزوراترول ترکیبی است که در انگورها و مغزها یافت می‌شود. این ترکیب در کاهش استرس که منجر به پیری سلول‌ها می‌شود موثر است. تحقیقات نشان می‌دهند که این ترکیب می‌تواند باعث افزایش طول عمر در مخمر، کرم‌ها و ماهی شود، اما هنوز در مورد تاثیر این ترکیب روی انسان‌ها چیزی نشان داده نشده است.
 آکاربوز (Acarbose): آکاربوز یک داروی دیابت است. دکتر کندی می‌گوید که در مورد تاثیر این دارو در متوقف ساختن جذب کربوهیدرات‌ها در میان موش‌های ماده نتایج امیدوارکننده‌ای به‌دست‌آمده است، اما تاثیر این دارو در میان موش‌های مونث کم بود. هورمونی به نام استرادیول آلفا 17 (17-alpha-estradiol): نوعی از هورمون زنانه استروژن است که به گفته دکتراوستا در طول عمر موش‌ها نتایج امیدوارکننده‌ای نشان داده است. اما عوارض جانبی این هورمون هنوز به‌خوبی موردبررسی قرار نگرفته است.
دکتر کندی می‌گوید که جلوگیری از اکثر بیماری‌های پیری ناتوان‌کننده امید یک زندگی بهتر را به فرد می‌دهد. او می‌گوید: «اکنون علم پزشکی در جایگاه بهتری در سالم نگه‌داشتن افراد مبتلابه بیماری‌های پیری قرار دارد، اما ما به‌ندرت می‌توانیم سلامتی کامل آنها را بازگردانیم.» او ادامه می‌دهد: «من فکر می‌کنم که بهترین چیز برای یک کیفیت زندگی خوب و هم‌چنین صرفه‌جویی اقتصادی این است که حتی الامکان از بیمار شدن خود جلوگیری کنیم.»سپید

WebMD