تـاثیـر مشـابـه داروها و PCI

شفا آنلاین:محققان در مطالعات خود به این نتیجه رسیده‌اند که در بیماران با انسداد کامل عروق خونی قلبی که در طول زمان نیز پایدار باقی مانده‌اند، درمان با داروها به تنهایی، اثراتی معادل percutaneous coronary interventio- یا PCI، بر حوادث عروقی بزرگ در طول 3 سال دارد.

به گزارش شفا آنلاین:نتایج این مطالعه در نشست علمی کالج کاردیولوژی آمریکا ارایه شده است.
در مجموع، حدود 20 درصد بیماران در طول 3 سال پس از ورود به مطالعه فوت کرده یا مبتلا به حمله قلبی غیرکشنده، استروک یا پروسیجرهای ریواسکولاریزاسیون بعدی (مانند PCI یا جراحی بای‌پس) شدند. این نسبت برای بیمارانی که به‌طور تصادفی به دو گروه دریافت کننده PCI یا دریافت کننده دارو به تنهایی تقسیم شدند، تفاوت قابل توجه و معنی‌داری نداشت. درمان‌های دارویی شامل آسپیرین، بتا بلاکرها، بلوکر کانال کلسیم و استاتین می‌شدند.
یافته‌های این مطالعه، همسو با نتایجی که از مطالعات پیشین به دست آمده، پیشنهاد می‌کنند که PCI پیامدهای طولانی‌مدت بیمار را در مقایسه با داروها به تنهایی، در بیماران مبتلا به بیماری کرونری قلبی که دچار تغییرات ناگهانی در علایم خود نشده‌اند، بهبود نمی‌بخشد و ارتقا نمی‌دهد.
این مطالعه، اولین در نوع خود است که به مقایسه پیامدهای بالینی دو رویکرد درمانی در بیماران مبتلا به انسداد کامل یا ناکامل عروق قلبی که در طول زمان پایدار باقی مانده‌اند (تحت عنوان انسداد مزمن کامل)، می‌پردازد. انسداد مزمن کامل در حدود یک چهارم بیماران مبتلا به بیماری کرونری قلبی را درگیر می‌کند و می‌تواند باعث رخداد درد قفسه سینه، خستگی، کوتاهی تنفس و ایسکمی شود.
محقق ارشد این مطالعه می‌گوید: «PCI تنها راه‌حل درمانی برای انسداد مزمن کامل نیست و با در نظر گرفتن پیامدهای بیمار، هزینه‌ها در برابر منافع، و دیگر ملاحظات، استفاده از آن برای درمان ضایعات انسدادی کامل مزمن، اثربخش و ایمن نیست.»
این کارآزمایی به دنبال آن بود که نشان دهد آیا PCI یا داروها به تنهایی می‌توانند به عنوان درمان خط اول برای بیماران مبتلا به ضایعات انسدادی کامل مزمن تجویز شوند یا خیر. در این بیماران، داروها می‌توانند علایم را برطرف کرده و خطر بروز حوادثی را مانند حملات قلبی و استروک‌ها، بکاهد، اما ضایعات انسدادی را برطرف نمی‌کنند.
با PCI، پزشکان می‌توانند با انجام مداخلاتی، ضایعه انسدادی را بردارند. هرچند این پروسیجر در بیماران مبتلا به بیماری کرونری قلب به کرات استفاده می‌شود، اگر یکی یا تعداد بیشتری از شریان‌ها کاملا مسدود شوند، عوارض بیشتری دارد و هنوز مشخص نیست در این شرایط، پزشکان اول از داروها به تنهایی استفاده کنند یا PCI.
در این مطالعه، محققان 815 بیمار مبتلا به انسداد مزمن کامل را در 19 مرکز درمانی در آسیا وارد کردند. بیماران به‌طور تصادفی به دو گروه دریافت کننده PCI و دارو و گروه دارو به تنهایی تقسیم شدند. پس از پیگیری بیماران و پیامدهایشان به مدت 3 سال، یافته‌ها هیچ گونه تفاوت معنی‌داری را میان پیامدهای اولیه در دو گروه، از جمله میزان مرگ، حمله قلبی، استروک و نیاز به انجام پروسیجرهای ریواسکولاریزاسیون بعدی نشان نداد.
اندازه‌گیری شاخص‌های کیفیت زندگی مرتبط با سلامت، که با استفاده از
Seattle Angina Questionnaire انجام شد، نیز تفاوت قابل ملاحظه‌ای را میان دو گروه در تمام طول دوره پیگری نشان نداد.
براساس آنچه محققان اعلام کردند، این یافته‌ها پیشنهاد می‌کنند که همیشه لازم نیست عروق انسدادی با استفاده از PCI باز شوند، زیرا هزینه‌های بعدی افزایش خواهد یافت و همچنین می‌تواند خطر حمله قلبی را در دوره زمانی انجام پروسیجر بیشتر کند.
به عقیده نویسندگان، اگر بیماران از یک بار بزرگ ایسکمی رنج می‌برند، PCI برای باز کردن ضایعات حیاتی است، اما برای ضایعات کوچکتر، درمان بهینه دارویی (با داروها به تنهایی) کافی است.
محققان در این مطالعه به دو دلیل بالقوه اشاره می‌کنند که چرا بیماران با انسداد کامل ممکن است از باز کردن انسداد منفعتی نبرند. اگر این انسداد در طول یک دوره زمانی طولانی درست شده باشد، گاهی بیمار شروع با ساخت عروق جدیدی می‌کند تا از انسداد کامل جلوگیری شود که نوعی بای‌پس طبیعی است. همچنین این احتمال وجود دارد که بلوک کامل، در مقایسه با انسداد نسبی، اغلب خطر کمتری را از حمله قلبی یا استروک به دنبال دارد. از آنجا که از راه انسداد هیچ جریان خونی عبور نمی‌کند، در مقایسه با پلاکی که انسداد نسبی ایجاد می‌کند، احتمال کمتری دارد که پاره شده و از طریق گردش خون به قلب و مغز برسد.
در این مطالعه، از ابتدا قرار بود 1284 بیمار وارد شوند، اما به دلیل سرعت آهسته انجام آن، پس از ورود 815 بیمار، متوقف شد. آنها پیشنهاد می‌کنند که یک مطالعه بزرگ و چند مرکزی انجام شود تا نتایج این مطالعه اعتبارسنجی بیشتری شود.سپید
 Medica- News