به گزارش شفا آنلاین، فرشاد مومنی در نشست هفتگی دین و اقتصاد درباره کارنامه سلامت دولت پس از انقلاب اسلامی، اظهار کرد: امروز بعد از نزدیک به سه دهه وقتی کارنامه اوایل انقلاب را مرور می‌کنیم، متوجه می‌شویم کارنامه سلامت آن دوران بسیار درخشان است و مستندات کافی وجود دارد برای این که جامعه پزشکی ایران در آن دوره آمادگی بیشتری برای ارائه خدمات حوزه سلامت داشته و در سال‌های بعد نیز چندین بار از سوی سازمان جهانی بهداشت(WHO)، تجربه های ایران جزو تجربه‌های بسیار موفق معرفی شده است.
او اضافه کرد: کافی است توجه کنیم به این که در فاصله سال‌های ۱۳۴۰ تا سال ۱۳۵۷ شاخص امید به زندگی در ایران از نزدیک به ۴۹/۵ به ۵۱ رسیده است؛ به این معنی که در یک دوره تقریبا بیست ساله در مجموع یک و نیم سال به امید به زندگی ایرانیان در بدو تولد افزوده شده است.
او افزود: این در حالی است که از سال ۱۳۵۸ تا سال ۱۳۶۷ با این که کشور درگیر یکی از طولانی‌ترین جنگ ها در تاریخ ایران بود، امید به زندگی از ۵۱/۵ سال به ۶۱/۳ سال رسیده است. وقتی چنین وضعیتی را مشاهده می‌کنیم، متوجه می شویم که در دو دوره زمانی چه کارنامه‌ای در حوزه سلامت وجود داشته که امید به زندگی چنین تغییری کرده است.
عضو هیأت علمی گروه اقتصاد دانشگاه علامه طباطبایی همچنین خاطرنشان کرد: وقتی از منظر قاعده‌گذاری و تخصیص منابع به موضوع نگاه می‌کنیم، مشهود است برنامه‌های مشخصی وجود دارد که از دل آن‌ها چنین کارنامه‌ای رقم خورده است و مسأله امید به زندگی تنها توفیق ما پس از انقلاب نیست. همچنان که در سال‌های اولیه دهه ۱۳۷۰ کار تحقیقاتی انجام دادیم، درباره صنعت داروسازی(Pharmacy industry) ایران بررسی‌هایی را در دستور کار قرار داریم و به این نکته شگفت‌انگیز رسیدیم که به احتساب قیمت‌های جاری یعنی با لحاظ کردن تورم در دوره جنگ قیمت دارو هنوز از قیمت دارو در سال ۱۳۵۶ ارزان‌تر بوده است.
وی ادامه داد: با بررسی‌هایی که انجام دادیم، مشخص شد که در چارچوب طرح ژنتیک دارویی تصمیم گرفته شده است که جسارت بسیاری می‌خواست و همان تصمیم این وضعیت را رقم زده است. باید تاکید کنم که چنین تصمیمی فقط در جسارت یک دولت انقلابی می‌گنجد؛ وگرنه در شرایط معمولی دولت‌ها چنین جرأتی به خود نمی‌دهند.
این اقتصاددان اضافه کرد: در چارچوب طرح ژنتیک دارویی به جای این که در چارچوب برندهایی که عمدتا فراملیتی بودند مناسبات دارویی خود را تنظیم کنیم -مثل اتفاقی که در قبل از انقلاب اسلامی افتاده بود- در این دوره تصمیم گرفته شد تا روی عناصر سازنده هر دارویی تمرکز شود و به این ترتیب دست فراملیتی‌های دارو از بازار داروی ایران کوتاه شد. طبق تحقیقاتی که توسط سازمان برنامه و بودجه انجام شده است، اگر قرار بود الگوی مصرف داروی ایرانیان با استاندارد پس از انقلاب استمرار یابد، در سال ۱۳۶۸ برای این که مشکل دارویی نداشته باشیم، باید سیزده و نیم میلیارد دلار واردات دارویی انجام می‌دادیم؛ در حالی که در سال‌های جنگ منابع ارزی تخصیص یافته به دارو هیچ سالی از ۵۰۰ میلیون دلار بیشتر نشد.
مومنی افزود: به این تجربه بسیار خارق‌العاده در ده ساله انقلاب مسأله عدالت و سلامت را هم اضافه کنید؛ مجموعه برنامه‌هایی که از طریق خانه‌های بهداشت پیگیری می‌شد. یکی از دستاوردهای مهم در این زمینه، زمینه پیشگیری از بیماری است که بخشی از امید به زندگی را مرهون آن است. حتی تا سال‌های میانی جنگ ما واردات پزشک داشتیم ولی اکنون جزو صادرکنندگان پزشک هستیم. این یکی از دستاوردهای مهم پزشکی در دوران جنگ است.
وی همچنین ادامه داد: شانس آن را داشتم که در دوران جنگ در دستگاه نخست‌وزیری باشم و جزئیات فرایندی که طی شد را بررسی کنم. متوجه شدم که گروه‌های ذی‌نفع مقاومت بسیاری داشتند. یکی از موقعیت‌های افتخارآمیز آن دوران مسائل مربوط به خدمات پزشکی در جنگ تحمیلی است. واقعیت آن بود که بدون آن که ذره‌ای تمرین وجود داشته باشد، توانستیم در برابر شوک‌های تقاضای بزرگ، کارنامه قابل قبولی از خود ارائه کنیم. در آن دوران ذخیره دانایی در حوزه سلامت وجود دارد که اکنون می‌تواند مورد ارزیابی قرار گیرد.
